Wat moet je d'r mee, met zo'n lijf?

Mijn hoofd en ik, wij begrijpen elkaar meestal. Mijn hele leven al is mijn hoofd de baas. Maar eigenlijk weet ik wel dat er nog meer aan me vast zit. Een lijf, met armen en benen, en dan is er ook nog iets als, tja, hoe noem je dat? Je ziel? Je hart? Nou ja,in ieder geval is er een hoop te voelen ook. Soms een beetje erg veel. Ik weet niet altijd wat ik er mee moet, met dat lijf, en met de rest.

Gisteren kreeg ik de kans om weer even lekker te voelen dat ik een lijf had, en alles wat daarbij hoort. Een vriendin die een massagecursus volgt, ik kan het iedereen aanraden. Gisteren waren de armen en de handen aan de beurt, en plotseling was er een slachtoffer nodig (o nee, een model). Het is een illusie te denken dat je dan met armen en handen klaar bent. Je armen zitten namelijk aan je schouders vast, dus die worden meegenomen (oooo, hoe welkom!).Trouwens, de rest van je lijf ook, zij het minder uitgebreid. Maar mijn hoofd, mijn voeten, mijn benen... alles werd even netjes neergelegd en zachtjes aangepakt. En wie weet hoe het werkt mag het zeggen, maar er zit een heel direct lijntje van mijn handen naar mijn emoties.... Daarbij een vriendin die ook zo'n direct lijntje heeft...

Niet voor niks zijn we na afloop even naar de IJssel gegaan. Even "zakken", even ademhalen (ook zoiets, dat zou ik eens moeten tellen, hoe vaak dat tegen me gezegd wordt zo'n dag: Je mag ademhalen)
En daarna weer verder. Maar er is iets veranderd, iets aangeraakt. Meer dan spieren...