Een millimeter scheef

Het stomme is, ik had het al lang gezien. Natuurlijk, ik zat er met mijn neus bovenop, hoe zou ik het niet kunnen zien. En toch raakte het me meer dan ik leuk vind.

Het begon met een jurk die ik voor mezelf had genaaid, een lapje met bloemen en meesjes. Ik hou van meesjes. Er bleef nog een klein stukje over. Eerder bleef zo'n stukje liggen, soms jaren, en dan gooide ik het alsnog weg, want wat doe je er nog mee? Sinds een paar maanden gaan mijn kliekjes op aan kleine kledingstukken. Een klein jurkje, een klein truitje, een klein rokje, een klein broekje... en in dit geval... een klein vestje. Mijn Kliekjes gaan naar een winkel in de buurt die tweedehandskleding verkoopt. Al zijn deze kleren niet tweedehands, de stof is dat wel. Ik verspil minder, en iemand anders is weer blij met mijn kliekjes. Mijn eigen regel is dat ik niets nieuws koop. Alle materialen komen uit mijn voorraad. Garen, garneerstof, knoopjes, rits, alles.

Dit vestje was een spannend projectje. Ik wilde het patroon een beetje aanpassen, en mijn fixed mindset weet daar niet zo goed weg mee. Kan ik dit wel? Die rits... wordt dat wel netjes recht? Past de kleur er wel bij? Maar ja, deze lag er nog, en ik koop niets nieuws... En bovenaan... die kraag... ik wil dat eigenlijk anders doen dan het patroon aangeeft. Kan dat? Mag dat? En die zakken... ik kan ze er natuurlijk ook af laten... dan worden ze ook niet scheef.... Ik kan natuurlijk ook gewoon een simpel truitje maken…

Gelukkig heb ik niet alleen een fixed mindset, maar ook een growth mindset, en die riep het hardste deze keer en won de discussie. Het vestje was wel erg leuk, en dan kon ik de zakingangen misschien wel met boordstof afwerken, dat staat wel heel leuk, en dan ook de mouwen en de zoom...

En o, wat werd het een leuk vestje. De stof was geweldig voor dit model, precies zoals ik hoopte. De zakken waren maar ongeveer een millimeter scheef, de rits zat onderaan niet helemaal goed, en een andere kleur rits was misschien nog mooier geweest, maar de kraag was gelukt, het zag er, op die millimeter na, keurig uit, en wat pakten die boordjes leuk uit. Ik plaatste de foto op Facebook, op mijn eigen tijdlijn en in een naaigroep, en kreeg leuke reacties. Mensen die best snapten dat ik soms wilde dat ik nog een meisje met maar 92 had, of gewoon "mooi!"

En toen las ik, vlak voor het slapen gaan, nog even de reactie van een dame die ik niet kende

Het is niet netjes gelijk aan de zakken.

Alleen dat, meer niet. En ik wist het. Ik had het zelf ook al gezien immers. Waarom raakte die opmerking me dan zo? 

Ik beraadde me op een reactie. 

Het is ook niet netjes om ongevraagd dit soort commentaar te geven...  delete... Het is tenslotte internet, je weet dat er commentaar kan komen, toch?

Dank je voor je positieve bijdrage aan deze discussie...  delete... beetje sarcastisch, dat is niet hoe ik over wil komen.

Als je niets aardigs te zeggen hebt kun je ook  je mond houden... delete... beetje kinderachtig, hoewel ik het wel vind.

Dan is t maar te hopen dat er ouders zijn met een scheef kind die het wel willen kopen he?

Ik geef toe, die laatste is blijven staan. Ik had ook niet kunnen reageren. Als je niets aardigs te zeggen hebt kun je tenslotte ook je mond houden. Maar ook dat voelde niet helemaal goed. Alsof ik het niet gelezen had. En dat had ik wel, vlak voor het slapen gaan...

En het raakt. Een volgende keer kijk ik nog iets kritischer naar mijn eigen werk. Ga ik het wel of niet laten zien? Vind ik het goed genoeg voor de boze buitenwereld?
En ik besef nog eens te meer hoe belangrijk een positieve houding in mijn werk is. Hoe ik een kind kan laten groeien, maar ook laten krimpen met een simpele opmerking. Hoe ik het verschil kan maken door in plaats van strepen te zetten door mislukte letters een bloemetje te tekenen om de mooiste, en samen te kijken wat er dan zo mooi aan is. Door te vieren wat goed gaat. En door soms een millimeter scheef gewoon te negeren.