Mijn oudste dochter heeft een mening als het gaat over kleren en stof. Ze is nogal... open over die mening. Loop ik naar een rek toe met jurkjes waarvan ik denk "misschien zit er iets leuks tussen, even snuffelen..." dan hoor ik naast me: "Nee, doe het niet..." Of heel soms: "Mag wel, maar dan ga ik aan de andere kant van de straat lopen." De boodschap is duidelijk.
Je zou zeggen dat het de leeftijd is. Maar al toen ze twee was en ik nietsvermoedend een paar schoenen paste, keek ze zuinig van de schoenen naar mij en sprak misprijzend: "Doe maar niet..." Die schoenen heb ik maar laten staan...
Ik luister heus niet altijd. Soms koop ik een kledingstuk of lap stof die zij heeft afgekeurd. Dat heeft gevolgen. Gevolgen in de vorm van "Ha mam, heb je je schimmelshirt maar weer eens aangetrokken?" Zo'n kledingstuk eindigt dan vanzelf ergens in een kledingcontainer. Misschien dat een moeder zonder dochter er nog iets mee kan...En soms went ze er aan. Ze is ook niet te beroerd om het toe te geven als het achteraf toch leuker was dan zij dacht.
Of ik de stof die ik al een paar jaar had liggen om een jurk van te maken in het bijzijn van mijn geliefde criticus heb gekocht weet ik niet, maar het was zeker een "doe-het-niet-mam-lapje". En dan blijft zo'n lap dus jaren liggen. Stel je voor dat ze gelijk heeft, dan is het zo zonde van het werk....
Gisteren trok ik toch dat lapje tevoorschijn. Ik vond een leuk patroon en de lap werd jurk. D'r is niet eens zo heel veel mis mee. Hij is iets te wijd, maar daar is wat aan te doen. De stof is superzacht, en hi
j zit heerlijk, echt. De halslijn vind ik mooi, en met een warme panty is het een heerlijk winterjurkje. Maar toch... Als ik mezelf in de spiegel bekijk, denk ik "Doe maar niet..."
Het tot jurk verworden lapje ligt weer in een doos. Van de lappendoos verschoven naar de verkoopdoos. Iemand nog een leuk jurkje? Maar 44, spiksplinternieuw en heeeerlijk zacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!