Bananen

 Vroeger, toen ik zelf op de lagere school zat, had ik een appel mee. Elke ochtend pakte ik een appel uit de grote rieten mand in de keuken en nam die in mijn jaszak mee naar school. Ik denk dat ik jassen had met grote zakken. In de pauze at ik de appel op het schoolplein op. Het klokhuis ging in de prullenbak, of, als de meester niet keek, in de bosjes.

Mijn kinderen hadden soms ook een appel mee. Of druiven, komkommer, peer, olijven ("Wat heb jij nou mee?" "Olijven!" "Getver!") Oudste dochter wilde ook graag koekjes mee, net als andere kinderen. En dan kun je wel principieel fruit blijven meegeven, maar je kunt ook een beetje toegeven.  Oke, op de woensdag mag je koekjes mee. De eerstvolgende woensdag kwam ze stralend uit school. "Waren je koekjes lekker??  "Ja! En ik heb er eentje geruild, voor stukjes appel!"

Voor mijn kleuters is het drie keer per week 'gruitdag'. Dan hebben ze als het goed is allemaal groente en fruit bij zich. Geen koekjes, geen ruilmiddelen. De meeste kinderen hebben dat dan ook. Sommigen elke dag een appel, anderen combinaties van komkommer, tomaatjes en worteltjes, of een in stukjes gesneden peer. Allemaal goed, allemaal lekker.

En nu hebben we schoolfruit. Drie dagen per week krijgen de kinderen fruit, 20 weken lang, betaald door de EU.  Een mooi project vind ik het, zij het in gevallen als watermeloen en ananas wel een beetje bewerkelijk. 

Vorige week aten we worteltjes. In no time gingen er drie zakken doorheen. Bijna iedereen lust rauwe worteltjes, en ook wel twee of drie. Met worteltjes kan dat. 

Morgen eten de kinderen kaki. De kans is groot dat dat voor veel van hen de eerste keer is. Dat is, naast de vitamines die ze op deze manier binnen krijgen, een mooi bijkomend effect van het schoolfruit. Kinderen (en juffen en meesters) komen in aanraking met fruitsoorten die ze nog niet kenden. Voor sommigen is een nectarine of een kiwi al zwaar exotisch. Iets nieuws proberen gaat in een groep gemakkelijker dan thuis. Dat geldt gelukkig niet alleen voor pubers en alcohol. Veel kinderen zijn bereid te proeven als ze anderen zien smullen. Kaki, pomelo, rettich, van alles komt voorbij.

Vandaag was makkelijk en bekend: we kregen een banaan. Eentje per persoon. Per bijna ieder persoon tenminste, want voor ik hem in de smiezen had, was klein blond ventje al halverwege zijn tweede. Meer kinderen wilden nog wel een banaan. Dat mocht immers met de wortels ook. Maar ja, nog niet iedereen had een eerste banaan gehad, en er zijn ook nog andere klassen, dus nee, echt eentje per kind. 

Wiebelmeisje pakte een banaan. "Had jij er niet al eentje gehad wiebelmeisje?" "Nee hoor, dit mijn eerste! Ik hebt niet eentje gehad!" Mijn collega keek naar haar en zei: "Wiebelmeisje kijk mij eens aan..." Wiebelmeisje keek met haar grote onschuldige ogen naar ons, de restjes banaan nog om haar mond. "Nee, ik hebt echt niet al eentje gehad!"  En ik zei met even onschuldige ogen: "Was 'ie lekker wiebelmeisje, je banaan?" En enthousiast knikkend zei wiebelmeisje: "Jaaa!"