Herrie in de stiltecoupe

Ik was in een opperbest humeur, genoot na van de koorrepetitie waarin we heerlijk hadden geworsteld met was nieuwe stukken. Het was heerlijk weer, de lucht was open en de zon zover gezakt dat alles in een zacht schijnsel baadde.


Ik stapte over op station Zwolle. Achter een ouder echtpaar aan stapte ik de roltrap af. Zij namen de ingang van de stiltecoupe, ik die een stukje verderop. Even later ontmoetten we elkaar weer. Ik kwam vanuit de kletscoupe hun kant oplopen. In de stiltecoupe waren nog twee stel stoelen vrij, we waren geen concurrenten die moesten gaan vechten om een plekje. Dat dacht ik tenminste.
Toen ik binnenkwam, stond zij bij de twee naast elkaar gelegen stoelen direct rechts van de deur, terwijl ze haar koffer snel op de stoel ervoor en aan de andere kant van het gangpad zette. "Hier!", zei ze, tegen haar niet zo snel schuifelende man. Ik dacht, ik weet niet wat mij bezielde, dat ik wel naast haar koffer mocht zitten. Ik schoof voor de stoel van de koffer langs en ging zitten. "Ja.... TE laat...." klonk het geërgerd uit de mond van de dame aan de andere kant van het gangpad. Zachtjes natuurlijk, het was immers een stiltecoupe, maar de achterliggende boodschap schalde langs mij heen naar haar man. "Het is ook altijd hetzelfde liedje.... waarom loop je dan ook nooit eens door...." Met bijna hoorbaar gefronste wenkbrauwen trok ze vinnig haar koffer van de stoel naast mij naar zich toe. De man schuifelde verder en bleef wat besluiteloos staan. Wat zou ze nu willen? Ik wist het ook niet zo goed en zei dat de stoel naast mij vrij was, daar kon zijn tas nog best staan, dan kon hij naast zijn vrouw gaan zitten.
Hij glimlachte me opgelucht toe en zette niet zijn tas, maar zichzelf op de stoel naast me.
Bijna een uur zaten we stil naast elkaar. Ik had mijn bezigheden en gedachten, en hij luisterde naar
iets op een soort middeleeuwse mp4-speler. In Zutphen stond hij voor mij op, zodat ik kon uitstappen.
Begeleid door een vriendelijke knik (van hem) en een vernietigende blik (van haar) stapte ik uit.
Vanaf het perron keek ik de coupe nog even in. Op mijn vertrek na was er niets veranderd. De man zat nog op de stoel naast die waar ik zojuist nog zat met zijn koptelefoon, de vrouw schuin daarachter met haar koffer.
Het was een stiltecoupe, maar zelfs buiten kon ik de geluidloze herrie horen....