en goeie reis terug!

"Juf, magkplassen?"

Tuurlijk mag 'ie plassen. We hebben graag dat 'ie dat op tijd aangeeft en dat 'ie zelf gaat. Het is namelijk al een keer of 3 a 4 mis gegaan vandaag, met even zovele kinderen. De eerste had het al voor schooltijd voor elkaar, net op het moment dat ik met hem naar gym zou lopen. Gelukkig heb ik een stagiaire en kon ik zelf snel vooruitlopen om de gymzaal open te doen voor de andere kinderen die daar gebracht worden. Er loopt een ventje in een joggingbroek waar hij vanochtend toch echt niet mee binnenkwam en Mini-echtminimeisje heeft een tuinbroek aan met ver aangesjorde hupzelen en omgeslagen pijpen. Reservekleren in haar maat hebben we niet op voorraad 

Misschien heeft het te maken met de drukke tijd waarin we leven. Alles is net even wat spannender als Sinterklaas in het land is, en dan vergeet je soms naar de signalen van je lijf te luisteren, als je kleuter bent.

Verder is er in onze groep niet zoveel van te merken. Ze spelen heerlijk en rustig met elkaar. 

's Middags is het zo vredig in onze klas dat mijn collega's en ik gewoon op een tafeltje kunnen gaan zitten kijken en genieten. Een paar kinderen spelen een spelletje, er wordt getekend,  de bak met lego staat op de grond en er valt geen onvertogen woord.

En af en toe herinnert er eentje zich dat ze nog een ontzettend leuk grapje kennen, van het Sinterklaasjournaal. Malle Pietje is de grappigste Piet van allemaal en vooral de jongetjes volgen graag in zijn sporen. Maar de essentie van het grapje is nog een beetje ingewikkeld.

Nooitopzijnstoelventje staat grinnikend voor mijn neus. Hij kan zich bijna niet goed houden, want hij weet al wat er gaat komen. Ik niet natuurlijk, dat maakt het nog veel grappiger.

"Juf.... hihi..... bedankt voor het komen, en goeie reis terug!!!"

En weg rent 'ie, gierend van het lachen. Heeft hij me even goed beetgenomen!

Mijn jas jeukt

"Juf, mag ik m'n jas uit?"

Stoere voetballer staat voor me, zijn armen al half uit zijn mouwen. Hij heeft vandaag zijn eigen bal meegenomen en deelt dit bezit harmonieus met zijn vriendjes. Daar krijg je het warm van.

"Nee Stoere voetballer, ik snap dat je het warm hebt, maar de wind is nog te koud. Misschien kun je vanmiddag wel je jas uit, maar nu nog niet." 

"Ja maar ik heb het heet!" Tuurlijk heeft hij het heet. Hij heeft een hemd, een shirt met lange mouwen met daaroverheen een voetbalshirt aan, en een dikke winterjas. Maar ik denk aan de minder actief rennende kleuters met minder warm aangeklede lijven en aan de snijdende wind. Als er een schaap over de dam is volgen er meer en als er een jas uitgaat, hangt al snel de hele kapstok vol. Meestal ben ik niet streng met jassen, maar vandaag hou ik voet bij stuk. Hij mag open, maar niet uit.

We spelen lang buiten vandaag. Waar vaak na een half uurtje de dichtheid van klachten toeneemt ("Juhuf....") blijft dat vandaag bijzonder beperkt, niet in de laatste plaats door onze snuffelstagiare, een oud-leerling die nu op de middelbare school zit en deze week komt snuffelen aan het werkzame leven. Waarom ze heeft gekozen voor het onderwijs is al snel duidelijk. 

Voor we het in de gaten hebben, heeft ze een stuk of 25 kinderen, pak hem beet een derde deel van het totale aantal kleuters, om zich heen verzameld in 'het rondje'. Ze wijst een zoeker aan die mag gaan tellen en de overige ongeveer 24 kinderen stuiven uiteen om een goed verstopplekje te zoeken. In het huisje, onder de glijbaan of achter een boom. Daarna haalt ze ze weer bij elkaar en is een ander de zoeker, en weer, en weer, en weer. De kinderen genieten en luisteren feilloos en zelf straalt ze het plein over.

"Juf, ik heb het echt HEEL HEET". 

"Ja Stoere voetballer, dat weet ik. Maar vanochtend laten we de jas echt aan." Hij kijkt me aan met een verontwaardigd gezicht, maar laat zijn jas aan. Een beetje. Ik zie aan zijn houding dat het laatste woord hier nog niet over gesproken is. 

Aan de andere kant van het plein zitten mijn twee kleinste kleuters gezellig naast elkaar. Klein jochie met stekeltjeshaar en Mini-echtmini-meisje met een staartje. Ze hebben elkaar wel gevonden, voor zolang als het duurt en beleven samen hun miniavonturen in de grote kleuterwereld. En soms is het al een groot genoeg avontuur om gewoon samen naast elkaar op het plein te zitten.

"Juhuf....."
"Ja Stoere voetballer..."

Zijn jas hangt inmiddels ongeveer halverwege zijn ellebogen. Aan kun je het niet meer noemen, maar uit is het ook niet echt. 

" Juf...... mijn jas jeukt..."  

Al voor hij het uitspreekt zie ik dat hij er zelf ook niet in gelooft. Hij geeft zich gewonnen, maar onder protest. Hij brengt zijn bal naar binnen. Met zijn vrienden gaat hij op het randje zitten mokken. Veel te warm om je druk te maken met die stomme jas aan. De vrienden hebben er niet zoveel last van, maar zijn solidair in staking. 

Voor eventjes, want die wind is toch maar koud. 

"Juf, mag ik mijn bal halen?"