Zonnig

Het is een dag om in te lijsten.

De gymles verliep zonder ruzies en zonder valpartijen en iedereen heeft zich vermaakt met ballen gooien, stoeien en voetballen. Ook mijn nieuwe kleuter, een kleine zelfstandige die om zich heen kijkt en dan lekker mee gaat doen en die nog een beetje moet wennen aan de regels in de klas, maar spelregels al aardig begrijpt.

Nu staan we in de rij om terug te lopen naar school. De zon is inmiddels ruim boven de horizon uitgekomen, de lucht is blauw en ons humeur even zonnig als het weer.

Ik loop voorop met Rustigzijngangetjemannetje en achter ons lopen Nooitopzijnstoelventje en Denkjochie. Daarachter de rest van de groep, met twee meeloopmoeders en vandaag voor de laatste keer mijn fijne stagiaire. Ze heeft haar stage met glans volbracht en is net als ik onverwacht van kleuters gaan houden.

Onze vrolijke stoet is nog maar net op weg of achter me hoor ik een boink, even niets en dan een huil. Nooitopzijnstoelventje kijkt beteuterd naast zich op de grond. Daar ligt Denkjochie. Hun loop- dan wel stuitertempo liep niet helemaal synchroon en dat voelt denkjochie nu aan zijn knieën. Hij wordt vlot overeind geholpen door zijn loopmaatje. Om de reis wat makkelijker te maken neem ik hem onder mijn hoede. Rustigzijngangetjemannetje neemt goedmoedig het plekje naast Nooitopzijnstoelventje in en we kunnen weer op pad.

Bij elke straathoek, oversteekgelegenheid en bocht stoppen we even. Is de rij nog een beetje heel? Het is een beetje een gatenrij vandaag, maar met wat geduld worden de gaten snel gedicht. Korte pootjes lopen niet zo snel, dus moeten lange benen even wat afremmen.

"Juf, wil jij mijn tas vasthouden? Dan kan ik Rustigzijngangetjemannetje helpen."
Nooitopzijnstoelventje houdt zijn tas enigszins dwingend voor mijn neus. De tas van Rustigzijngangetjemannetje glijdt inderdaad van zijn schouders. Nooitopzijnstoelventje heeft zijn schooltas op zijn rug maar zijn gymtas kan hij er nu even niet bij hebben, want hij heeft een Plan. Vastberaden pakt hij de banden van de rugzak van Rustigzijngangetjemannetje en tilt ze een beetje omhoog. En zo blijft hij staan. Tot we gaan lopen. Vandaag lopen de jongens niet hand in hand, maar handen aan banden. De hele verdere weg naar school, toch wel een minuut of 10, blijft Nooitopzijnstoelventje de tas van Rustigzijngangetjemannetje mee tillen. 

Is het praktisch? Mwah, niet echt. Want Nooitopzijnstoelventje is ook een nooitineenrechtelijnventje en hij stuurt zijn makkertje alle kanten op. Samen lopen ze ongeveer de dubbele afstand, zigzaggend over de stoep. Maar het is lief, behulpzaam, en vreselijk schattig. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om een efficiëntere oplossing aan te dragen en laat het lekker gaan. En nog ietsje later dan volgens plan komen we aan op school, innig tevreden over deze heerlijke wandeling.

De rest van de dag verloopt in eenzelfde sfeer. Tot ik tijdens het buitenspelen achter de zandbak een paar jongens zie stoeien. Of vechten? Of is het nog steeds leuk stoeien? Er mag gestoeid worden, vertel ik ook nog even aan mijn stagiaire. Ze hebben daar behoefte aan en ze leren ervan. Niet te snel afkappen. Maar als er een hand wel heel dreigend richting het hoofd van de stoeipartner gaat voor een rechtse directe en de gezichten op grimmig staan, ga ik toch maar even naar de vechtersbazen toe. Samen rennen ze achter het huisje, maar als ik ze roep komen ze allebei.

"Jongens, ik wil even weten of het nog goed gaat. Jullie waren aan het stoeien, maar het leek ook wel een beetje op vechten en ik wil even weten of het voor iedereen nog leuk is." 

Met serieuze ogen kijken ze me aan. Ja, het is nog leuk, verklaren ze gebroederlijk. "We hadden alleen een beetje boze gezichten, want dat hoort erbij, bij kickboksen!" 

Een heerlijke samendag is het. Samen gymmen, samen spelen, samen stoeien, samen tassen dragen, samen hoofd, schouders knie en teen en samen aramsamsam. Samen, met mijn kinderen die allemaal zo verschillend zijn, maar die het allemaal kunnen, samen. Ik zie het zonnig in, met deze volwassenen van de toekomst.