De beste dag in 5 jaar

"De beste dag in 5 jaar", zei hij.

Dat kan van alles zijn, de beste dag in 5 jaar van een jongvolwassene. De dag dat je hoorde dat je geslaagd was.... De dag dat je in een limousine of een trekker naar je eindexamengala werd gebracht...  De eerste keer dat je op vakantie ging met je vrienden en er achter kwam dat het heel anders kan dan kerkjes en musea bezoeken met je ouders.... De dag dat het meisje waar je al maanden heimelijk verliefd op was plotseling ook belangstelling voor jou bleek te hebben... De dag dat je op kamers ging, voor het eerst je eigen sleutel in je eigen slot stak.

"The best day in five years", had hij gezegd.
Een vrijdag was het, de dag waarop de orkesten van mijn kinderen repeteren, de ensembles van Stichting Arcato. En deze vrijdag stond hij daar, deze jonge violist, samen met een jonge cellist met een geleende cello.  Ze speelden al jaren, maar als je moet wegvluchten uit je land, neem je alleen het hoognodige mee. Een viool, dat kan nog, maar hoe belangrijk je cello ook voor je is, eh hoe verdrietig het ook is, dat is geen optie, die blijft achter.
Het was een grote verrassing toen er ineens iemand was met een cello die hij mocht lenen,  en die hen uitnodigden om mee te komen spelen.

 Ze speelden mee, de violist uit Syrie en de cellist uit Venezuela, werden deel van het ensemble, waren onderdeel van samen. Samen muziek maken. Samen lol maken. Samen overleggen. Elkaar helpen. En dat niet alleen, er werden lessen Nederlands georganiseerd, muzieklessen, nog meer samen zijn, schaatsen, dingen die vrienden samen doen. 

De week erop waren ze er weer, en daarna weer.

Ik zie het plezier, niet alleen bij deze jonge vluchtelingen, maar ook bij de ensembles. De jongeren van de ensembles kennen natuurlijk van de televisie het verhaal van de vluchtelingen uit Venezuela, uit Syrie, uit Iran.... De vreselijke verhalen van lange reizen, van niet weten waarheen, niet weten wanneer je weer veilig bent, van bootjes en tentenkampen. Van hier in Nederland zijn en nog steeds niet weten hoe lang het duurt voor je weer weg moet, van niet weten wanneer je weer naar huis kunt. Van misschien niet geloofd worden, van mensen die denken dat je gelukszoeker bent, nietsnut, lastpak, crimineel. Van landen die muren bouwen, tegenhouden, eruit smijten.

Opeens krijgen al deze jongeren er een verhaal bij. Een verhaal van iemand net als zij, die het goed had in het land waar hij woonde. Iemand die daar cello speelde, of viool, die ook houdt van samen muziek maken, net als zijzelf. Iemand die als hij had mogen kiezen veel liever was gebleven waar hij was, gewoon thuis, muziek maken, studeren, werken, met vrienden omgaan. Maar hij mocht niet kiezen. De keuze die hij had was geen keuze. Hij moest weg. Een veilig heenkomen zoeken.

De dag dat zij, en ook nog een jong meisje uit Iran, werden opgenomen in de ensembles van Stichting Arcato, en ook in het amateurorkest Coda, was de beste dag in jaren. Ze waren ineens weer de mensen die ze waren, met muzikaal talent, humor, met toegevoegde waarde.

En nu, nu willen we dit zo graag zo houden. We willen dat deze drie jonge mensen nog veel meer beste dagen krijgen, waarop ze samen mogen spelen, wederzijds plezier. De angst weg te moeten is er continu, elk moment te horen kunnen krijgen dat je hier niet mag blijven, dat je naar een andere plek moet, Ter Apel, Budel, ver weg van de ensembles, ver weg van de beste dagen.

We gunnen het ze zo dat ze hier in Zutphen mogen blijven! Daarom zijn we een petitie gestart waarin we het COA vragen om deze jonge muzikanten niet over te plaatsen naar een andere plek in Nederland, maar gewoon hier te laten blijven. Ze zijn van grote waarde en ze verdienen nog heel veel beste dagen.
Ik wil iedereen vragen deze petitie te tekenen.


HIER KUN JE DE PETITIE TEKENEN!