Rood haar en zacht gemis

Ze was bij 't Kruidvat geweest met een vriendin die shampoo kocht, omdat dat op was. En het was in de aanbieding, dus ze kocht heel veel, en dat was heel grappig, want de mevrouw van 't Kruidvat vond het heel raar en o ja, ze had ook nog een flesje kleurshampoo gezien, en dat was maar 2 euro en na 3 keer wassen was het er weer uit...
Charmant verlegen bracht ze het op. Mijn dochter van 14 zou het eigenlijk wel leuk vinden om haar haar een keer te kleuren. Het was al wel eens eerder ter sprake gekomen en nu was de tijd kennelijk rijp. We waren allebei al een beetje gewend aan het idee dat het wel een keer zou gebeuren binnenkort en, toch een beetje opgewonden, vertrekken we, ook met jongste dochter die ALLES wat haar grote zus doet interessant vindt, naar de winkel. Over de kleur zijn we het eens, een mooie rood zal haar goed staan. Er is nog wel een mooiere rood, bordeaux, maar die was je d'r niet een twee drie uit, en we beginnen veilig.
Geduldig gaat ze nog mee naar de supermarkt, maar op de terugweg, terwijl ze toch meestal graag naast haar zusje fietst, kijken jongste en ik tegen haar zich verwijderende rug aan. Thuis gauw een gebruiksaanwijzing zoeken op internet: het hoeft maar 5 minuten in te trekken (maar ik doe het denk ik 10 minuten hoor, er staat ook dat 5 minuten wel weinig is...) het KAN nog voor het eten....
Even later heb ik een roodharige dochter. De jongere huisgenoten hadden iets anders verwacht, heftiger, roder, maar ik vind het mooi. Ik vind haar mooi, helemaal mooi. Mijn oudste dochter die zo prachtig door het leven gaat, die als 6-jarige al de wijsheid had om in een hoosbui te constateren dat het niet hagelde, die al humor had lang, lang voor ze kon praten, die als kleuter al geen meeloper was en die als 10-jarige de buurman wist te vertellen dat die vervelende jongen in het speeltuintje heus niet alleen vervelend was, maar ook heel aardig kon zijn, Mijn oudste dochter is een jonge vrouw aan het worden.
Ik ben trots, en blij, en ontroerd.
Toch, ik voel nog iets, ik voel ook een vleugje verdriet, en een zweempje gemis. Toen ik zo oud was als mijn dochter, toen was er niemand om charmant verlegen bij op te brengen wat ik eigenlijk wel zou willen. Jonge vrouw worden deed ik in mijn eentje. Zonder moeder en met een vader die charmant verlegen signalen niet opving. Of ik anders mijn haar ooit geverfd zou hebben? Ik weet het niet. Ik herinner me twee klasgenoten die het deden en die naast elkaar zaten. Ik zat er achter, zie het nog voor me. Bij allebei was het een beetje mislukt. Bij de een knalpeentjesoranje en bij de ander zwartmetgroenegloed. Niet wat op het pakje had gestaan. Dus misschien wilde ik het wel gewoon helemaal niet.
Maar wat ik met terugwerkende kracht mis is niet het kleuren van mijn haar, maar iemand die me zag groeien van kind naar jonge vrouw, zoals ik dat bij mijn dochter zie.
Het is niet zwaar, maar het raakt me wel, een zacht gemis en een mild verdriet. Net zoals ik voelde toen ik de ouders van mijn vriendin gelukkig gepensioneerd zag zijn, samen genietend van de warme zon in de Algarve. Een zacht verdriet, zonder jaloezie en zonder bitterheid. Het is zoals het is, en het is goed zoals het is.

Ik heb een dochter die een jonge vrouw aan het worden is, die daarbij popelt en schuttert en schittert, en die aandoenlijk prachtig is....