Soms heb je echt moed nodig - als drempels muren lijken

Het was een mooie avond vrijdagavond. Ik geniet altijd van de vioolvoorspeelavond. Twee van de leerlingen zijn mijn dochters. Jongste was deze keer reuzetrots, want ze mocht "in het derde blok". De avond is ingedeeld in 3 blokken, wat ook wel nodig is, gezien het feit dat het van half 5 tot tegen 9 uur duurt. Globaal begint het met de jongste kinderen en zitten de oudste en meest gevorderde leerlingen in het laatste blok, hoewel daar naar hartenlust in geschoven wordt. Iemand die 's avonds nog een andere activiteit heeft, kan gerust in het eerste blok spelen. en iemand die graag wil dat er publiek uit de andere kant van het land kan komen, mag later op de avond. Dat is leuk, want zo horen de beginners toch ook heel regelmatig waar ze naartoe werken, en kunnen de verstgevorderde leerlingen weer even vertederd zien waar ze vandaan komen. Er ontstaat bovendien een band tussen de leerlingen, die elkaar ook weer tegenkomen op de ensembles, waar hechte vriendschappen ontstaan.
Deze keer deden niet alleen beide dochters mee, maar ook mijn zoon. Hij speelt cello, en is normaal publiek op deze avonden. Maar vorige week kwam de vraag of hij in een orkestje wilde plaatsnemen dat het altvioolconcert van Telemann zou begeleiden. Dat wat voor het eerst, dat hij daarvoor gevraagd werd. Hij vond het wel erg leuk en zei ja. Een week van tevoren kreeg hij de muziek, die hij deels al kende. Op vrijdagochtend om 10 uur zou er samen geoefend worden. Op vrijdagochtend om half 10 had ik een huilende zoon met ineens opkomende erge hoofdpijn. Ik vermoedde wel dat die hoofdpijn en Telemann iets met elkaar te maken hadden. Dat werd al snel bevestigd door zoon, die zijn eigen patroon gelukkig ook begint te herkennen. Stress = paniek en hoofdpijn. Het liefst zou hij wegrennen op zo'n moment. Ik begrijp dat. Ik heb nog steeds mijn vlucht- en wegkruipmomenten. Soms kun je daaraan toegeven. Soms kan het niet. En soms kan het wel, maar doe je het toch niet. Dat zijn de momenten van moed. Hij had, zelfs op dit moment nog, af kunnen zeggen. Er was een reservecelliste die dit zo van hem over kon nemen. Dat wist hij ook,
En toch... hij deed het niet. Daar was pedagogisch tact van mij en heel veel moed van hem voor nodig. Drempels lijken soms muren. Maar als je eroverheen bent, kom je in een nieuwe ruimte en krijg je meer ruimte. Hoe mooi is het, als je jezelf die ruimte kunt geven? Het leven blijkt leuker te zijn als je dingen doet die je eigenlijk heel eng en moeilijk vindt, maar wel graag wil, toch doet.
Hij had het nodig dat ik mee ging naar de repetitie. Dat was fijn, want ik kon de viooljuf even inseinen dat er ook van haar misschien wat pedagogisch tact gewenst was, wat ze feilloos opving en toepaste.
Vanuit de keuken zag ik hem groeien. En weer wat krimpen op het moment van het lastige deel waarover hij onzeker was, en weer groeien toen hij te horen kreeg dat hij de lastigste stukjes best mocht overslaan en dat hij het hartstikke goed deed. Het maakte uit voor hem dat hij wist dat de reservecelliste, die er nu niet was, vanavond met hem mee zou spelen.

's Avonds zat ik trotse moeder te wezen. Trots op mijn  jongste en oudste dochter, die allebei prachtig speelden, maar vooral ook ongelooflijk trots op mijn zoon, die niet alleen prachtig speelde, maar die een drempel nam die om half 10 's ochtends nog een onneembare muur leek.