De eer van het organiseren was dit jaar aan mij. Sinds een paar jaar gaan we op volgorde van leeftijd. Eerst mijn oudste oom, dan mijn tante, dan mijn jongste oom, en daarna mijn neven en nichten en ik, van oud naar jong.
Om eerlijk te zijn: ik ben daar niet zo goed in. Dat wist ik ook wel van tevoren. Het organiseren van zoiets draait om communicatie. Met de familie, met de club waar je naartoe wil, nog weer met de familie. Van tevoren, om het te regelen, en tijdens de dag zelf weer. En wat communicatie betreft... daar zit een gat in mijn opvoeding. Nou is mijn hele opvoeding wel een beetje gatenkaas, maar dit is iets waar ik toch vaker tegenaan loop dan me lief is. Bellen, mensen op de hoogte brengen, afspraken maken, ik vind het oprecht ingewikkeld.
En zo kwam het dat de familiedag dit jaar niet een jaar na de vorige plaatsvond, maar 1,5 jaar (naast nog een paar andere redenen). En zo kwam het dat ik in een dappere bui wel had aangegeven dat mijn familieleden op datumprikker mochten aangeven wanneer ze konden, maar dat het daarna nogal lang duurde voor er een datum gekozen en doorgegeven was. En zo kwam het ook dat het nog langer duurde dat men wist waar men moest zijn.
De familiedag kwam en was gezellig. We streken neer bij Erve Brooks. Het leek ons leuk om de familie een stukje van onze mooie Achterhoek te laten zien, en bij Erve Brooks kun je lekker zitten koffiedrinken en bijkletsen, maar ook spelen, een eindje wandelen, op bezoek gaan bij gezellig keuvelende parkieten of je wagen aan het Avonturenpad of het Blotevoetenland.
Het Avonturenpad bestond uit een mooi stukje wandelen met vooral heel veel boomstammen en touwen, de meeste boven water. Jongste dochter, die toch al in het water was gevallen en dus met blote benen aan dit avontuur was begonnen, nam elke hindernis met enthousiasme en, het kan niet anders gezegd worden, ook zoon, man en ik hebben ons van onze goede kant laten zien. Voor sommigen was het gewoon een mooi stukje wandelen met uitzicht op een paar balancerende en bungelende familieleden.
In het Blotevoetenland, dat ik samen met mijn twee jongsten en mijn broer ook nog inging, hoewel het knap koud werd zo tegen vijven, kwamen we behalve modder, water, slik, derrie en blubber ook een heuvel tegen. Jongste dochter vloog er naar boven en riep: bovenlangs is voor de stoere mensen, beneden is voor de watjes! Natuurlijk gingen we alle vier bovenlangs.
Voor sommige mensen was het lastig, of misschien zelfs wel irritant dat mijn informatievoorziening te wensen overliet. Af en toe werden er subtiel wat stekeligheden uitgewisseld, niet direct aan mij, maar ik ving ze wel op. Mijn voelsprieten doen het prima, en met mijn ontvangst is niets mis. Ik snap het. Ik begrijp dat het lastig is om je te leiden door een organisator die iets aan het doen is waar haar kwaliteiten niet liggen. En ik had ervoor kunnen kiezen om het niet te doen. Niemand had mij daar misschien raar op aangekeken. Ik had kunnen zeggen: anderen zijn hier beter in. Ik vind bellen lastig, ik vind organiseren lastig, dus ik doe het niet. Dat was makkelijker geweest, voor iedereen waarschijnlijk. Maar als ik altijd had gedaan wat makkelijker was, dan was ik niet wie ik nu ben, dan stond ik niet waar ik nu sta en dan deed ik niet wat ik nu doe. Ik heb leren genieten van het nemen van drempels, ook van drempels die voor anderen niet of nauwelijks boven de grond uitkomen, maar die voor mij hoog genoeg zijn om over te struikelen. En het nemen van deze drempel heeft waarschijnlijk een drempel in de toekomst alvast wat lager gemaakt.
Ik ben niet trots, maar ik ben ook geen loser. Ik ga bovenlangs, en over de boomstammen en de drempels. Ik ben een dapper watje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!