Een ijsvogel... mijn dag kan niet meer stuk!

Toen ik 8 werd, of 10 of zo, kreeg ik van mijn broer voor mijn verjaardag een kleurplaat. Het was zo'n kleurplaat waar de in te kleuren delen wit waren en de rest van zwart vilt. Het voordeel daarvan was dat buiten de lijntjes kleuren ten enen male onmogelijk was. Bovendien sprongen de kleuren er tussen dat zwart lekker fel uit.
Op de kleurplaat stond een vogel. En het voorbeeld op de achterkant liet zien dat het een soort fantasievogel was, met felblauw en knetteroranje. De vogels die ik kende waren bruin en grijs en zwart en hooguit geel met een blauw of zwart petje. Mijn broer en mijn vader verzekerden mij dat dit geen fantasievogel was, maar een ijsvogel, en de ijsvogel bestaat echt, en heeft echt deze kleuren. Hoewel ik het nauwelijks durfde geloven vond ik het geweldig. Had ik normaal altijd een hekel aan kleurvoorbeelden (want je had echt NOOIT precies de goeie kleur olijfgroen of kaki zoals op het voorbeeld werd gebruikt, en niet precies goed is fout), deze keer probeerde ik het voorbeeld zo precies mogelijk na te kleuren, en het werd prachtig. De plaat heeft op mijn kamer gehangen tot hij zo vervaagd was dat de ijsvogel op een mus leek, de kleuren dan.

Ooit, wist ik toen al, ooit wilde ik de ijsvogel zien, in het echt. Dat die kans heel klein was besefte ik wel. Want de ijsvogel was zeldzaam en ik had geen idee waar ik moest zoeken.
Toen een paar jaar geleden een collega van me een ijsvogel had gespot en op de foto had gezet, werd mijn verlangen weer aangewakkerd. Het kan dus! En we wonen in een stukje van het land waar ze toch regelmatig gezien worden, dus mijn hoop groeide. Een paar bewuste pogingen liepen op niets uit en ik vermoedde dat het een kwestie van puur geluk zou zijn.

En dat geluk, dat had ik vanochtend. Ik was eigenlijk van plan om te gaan hardlopen, maar toen ik de gordijnen open deed en zag hoe mooi het licht was, de laagstaande zon die door de mist probeerde te prikken, vond ik dat mijn camera mee moest. Nou stelt dat hele hardlopen van mijn sowieso al niet zoveel voor, en met een camera om mijn nek leek het me helemaal ondoenlijk. Dus toen de kinders naar school waren, stapte ik op de fiets, zette hem bij het riviertje hier in de buurt en ging wandelen. Het was prachtig en heerlijk. Niet te koud, maar nog lekker fris en ik maakte prachtige foto's. Wel constateerde ik dat ik daarmee niet eindeloos door kon gaan, want de accu was niet helemaal opgeladen en raakte redelijk vlot leeg. Ik werd een beetje zuinig met de energie en maakte alleen nog een foto als het een heel mooi plaatje zou worden.

En toen ineens zag ik hem. Een langsflitsend bommetje blauw-met-oranje. Wat minder snel dan ik had verwacht, de bijnaam blauwe flits deed me vermoeden dat het een kunst was om hem meer dan snel vanuit je ooghoeken te spotten, om je vervolgens vertwijfeld af te vragen of het er nou echt eentje was of dat het slechts je door hoop gevoede verbeelding was, maar ik kon hem makkelijk volgen naar de plek waar hij op een tak ging zitten. Iets langzamer, en 1000 keer mooier dan ik had verwacht.

Een watervogelteller die hem ook had gezien wist me te vertellen dat dit het mannetje was, en samen ontdekten we waar het nest waarschijnlijk zat. De ijsvogel zat een poosje op een overhangende tak, precies zoals ze dat horen te doen.  Ik pakte mijn camera en maakte een foto, en nog eentje. En toen niet meer, want mijn accu was nu echt leeg.

Ik was van plan geweest een flinke wandeling te maken, maar na een half uur stond ik weer bij mijn fiets. Ik moest naar huis, accu net genoeg opladen om de foto's op de computer te krijgen. En hij staat erop! 't Is technisch gezien niet mijn beste foto ooit, maar mijn dag kan niet meer stuk. Ik heb mijn eerste ijsvogel gespot én vastgelegd en ik weet het zeker: het is geen fantasievogel, hij is hartstikke echt!