Balanceren

Vol verwondering kijk ik naar vandaag.

Vandaag is het 45 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Dat zou me niet moeten verbazen, ik heb het tenslotte al een poosje aan kunnen zien komen. Maar als ik erover nadenk, ben ik totaal verbaasd over de bizarre verhoudingen. 

5:45
1:9

Vijf jaar lang had ik een moeder. Vijfenveertig jaar leef ik zonder haar door. Vijfenveertig van de vijftig. Negen tiende deel.

Nou ja, zonder haar, da's natuurlijk niet helemaal waar. Ik weet het nog, die jaren dat ze er wel was. Hoe ze me troostte toen ik mijn vingers tussen de deur kreeg. Hoe ze me zo vertrouwde dat ik met mijn 5-jarige zelf naar de winkel mocht om twee pakken melk te halen. Hoe ze me leerde breien. Hoe we spelletjes deden, en dat ze voor mij een jurk maakte voor de bruiloft van mijn oom en tante, van dezelfde stof als van haar eigen jurk. Ik noemde het mijn grotemensenjurk en stond stralend en trots op de foto.

Zelfs dat wat was voor ik bewust herinneringen maakte leeft nog in mij. Hoe we elkaar voor het eerst zagen, toen ik net op haar buik was gelegd na een vliegende stuitbevalling, hoe ze me droeg, hoe ze naar me keek, hoe ze zag hoe ik groeide, haar trots toen ik mijn eerste stapjes zette,, haar ontroering toen ik voor het eerst mama zei. 

Ik weet het niet meer, niet echt, maar het is niet weg. Het is er nog.

Ik balanceerde de afgelopen week een beetje over het randje van gevoel. Niet zwaar. Zwaar balanceren is gevaarlijk, want als je valt, dan val je hard. Ik balanceerde luchtig en lichtvoetig tussen wat er te voelen was door, mijn evenwicht bewarend, soms een beetje wiebelig en als het nodig was ben ik er gewoon even bij gaan zitten. Ik weet het al lang, gevoel wil gevoeld worden en er in meegaan is echt makkelijker dan het buiten proberen te houden.

Ik balanceerde langs het gevoel van 5 en 45, langs de moeder van een vriendin die met pensioen ging, langs een heerlijke middag met mijn eigen meiden, en het besef dat ik niet had wat zij hebben, en dat mijn moeder nooit heeft gekend wat ik nu heb. Langs een lieve collega die 39 werd, en het besef dat ik al lang zonder moeder verder ging toen zij nog in de hare groeide.

Ik bewaarde mijn evenwicht langs ouders van een kleuter, die niet samen door een deur kunnen en hun kind, dit kind dat nu ongeveer zo oud is als ik toen, niet boven hun eigen gedoe kunnen plaatsen, langs mensen die klagen hoe zwaar het is dat ze elke keer maar voor hun oude moeder moeten zorgen, en langs de buurvrouw, die haar ouders uitzwaaide en heel goed beseft hoe gelukkig ze met hen is.

Vanochtend zong ik met mijn koor, het koor waar ik al 35 jaar bij zing en dat daardoor ook zo bijzonder is. 15 jaar zonder, 35 jaar met. Ik een groep die ik ken en waar ik me gekend weet.

Ik balanceerde langs onze dirigente, die met haar kwieke in-de-80 nog enthousiast voor ons staat te zwaaien, maar die ook nog weet wan die keer dat ik, een paar maanden na het overlijden van mijn moeder, bij hen op bezoek was, een klein grietje van vijf, dat lekker op haar hoogzwangere schoot kwam zitten.

Ik wiebel door de dag, door de week. en ik wiebel met een glimlach. 

Zoals mijn moeder mij kende, zo kende niemand mij, en zal ook nooit iemand mij meer kennen. En zoals ik haar kende.... zoals ik haar ken, zo kent niemand anders haar. 

 Alles, alle herinneringen die ik wel en niet heb, alles wat was, zit in me. Zij zit in me.