De beste en de liefste

 "We hebben geluk jongens, het regent niet meer. We kunnen toch lekker buitenspelen."

"Yes!" Doorgroeidametje balt haar vuisten. Steeds groter wordt ze. Van Minimeisje werd ze een Niet mee zo heel erg minimeisje en ze blijft maar groeien, niet alleen in lengte, ook in  houding en in de mate waarin ze mij begrijpt, en ik haar. Woorden zijn niet haar sterkste kant, en vaak worden haar uitspraken ondersteund met overduidelijke lichaamstaal. Doorgroeidametje is blij dat we naar buiten kunnen, dat kun je horen met je oren dicht, als je je ogen maar open houdt.

We spelen buiten zonder speelgoed vandaag. Nou ja, zonder speelgoed uit de schuur. Geen karren, geen emmers, geen scheppen. Maar de schommels hangen er wel, het speelhuisje staat er en bovendien hebben we plassen. Da's ook leuk. En modder. Nog leuker. Kun je ook mee make-uppen. Of jezelf schminken als een kat. Maar voor sommige kinderen is buitenspelen zonder materiaal best lastig.

"HOEOEOEOEOEOE!"

"HUUUUUUUUUUU!"

Van twee kanten komen twee hard huilende meisjes op me afgelopen. Met allebei loopt een ander mee als chaperonne. Dat is praktisch, want beide meisjes zijn ook zonder HOEOE en HUUU soms moeilijk te verstaan, laat staan met de sirene aan.  Doorgroeidametje is een van hen, Grietjeuitdeandereklas is de ander. Doorgroeidametje en Grietjeuitdeandereklas hebben gevochten. Hm. Dat ben ik niet van ze gewend. "He? Hebben jullie gevochten?" Twee knikkende snikkende koppies. "Met elkaar?" Ja, met elkaar. Of niet met elkaar, dat is me niet helemaal duidelijk. Misschien zijn er ook nog een paar jongens bij betrokken. In ieder geval is er gevochten en dat is niet de bedoeling.

"Jullie gaan nu samen naar binnen. Doorgroeidametje pakt een bekertje water voor grietjeuitdeandereklas en grietjeuitdeandereklas pakt een bekertje water voor doorgroeidametje. Ga elkaar maar even troosten. Naast elkaar, maar niet van harte, lopen ze naar binnen. 

Als ik even later in de klas kom, is het drama al helemaal over. De bekers zijn bijna leeg en je zou haast zeggen dat het wel gezellig is. "Doorgroeidametje, kom eens hier. En... ehm... Hoe heet je ook alweer? Grietjeuitdeandereklas heet jij toch?"

Grietjeuitdeandereklas knikt, met haar beker nog aan haar mond en nog niet zo toeschietelijk. "Maar ik heb ook nog twee andere namen," zegt ze zacht maar beslist. Ah, andere namen, dat kan een mooie ijsbreker zijn. Misschien heeft ze een mooie doopnaam, is ze genoemd naar een oma of verre tante of hadden haar ouders een rijkelijke fantasie. En meestal is de achternaam ook een van de namen die een kleuter wel weet.

"O ja?", vraag ik belangstellend, "wat zijn jouw andere namen dan?" 

Ze mompelt iets, verlegen van me wegdraaiend. Ik denk dat ik het versta, maar probeer het nog maar even te verifiëren. "Wat zeg je? Ik verstond je niet helemaal."

"Grietjeuitdeandereklas-is-de-beste-van-de-wereld 

en 

Grietjeuitdeandereklas-is-de-liefste-van-de-wereld"

Ja, ik had het goed verstaan. Vermoedelijk staan deze namen niet op haar geboorteakte, maar ik neem het gewoon voor waar aan, dat lijkt me het beste in deze situatie. "Dat zijn prachtige namen zeg!" 

Blij zet Grietjeuitdeandereklas, die misschien wel de beste en de liefste van de wereld is, haar beker op het aanrecht. In ieder geval is de ruzie over. Met z'n tweeen lopen ze naar buiten, Doorgroeidametje en Grietjeuitdeandereklas. De rest van de buitenspeeltijd zijn ze onafscheidelijk, of er nooit een vechtpartij is geweest.