Hangry

Als een van de eersten is hij op school vandaag.. Oma heeft hem gebracht. We hebben elkaar een hand gegeven. "Hoi, ik ben juf Yvonne." "Ik ben blond bonkie" Het is zijn derde dag op school, als je de kennismaking voor de vakantie niet meetelt. Maandag en dinsdag was hij bij de andere juf, vandaag ziet hij mij voor het eerst. 

Hij laat oma het plekje zien waar zijn jas mag hangen als het niet meer zulk heerlijk zomerweer is.  Daarna wandelt hij zonder enig teken van verlegenheid de klas in. Hij gaat op zijn stoel in de kring zitten en zwaait uit goeiigheid nog even naar oma. Voor hem hoeft het niet zo nodig, maar zij vindt het zo leuk.

Langzaam druppelen ook de andere kinderen binnen. Blond bonkie kijkt rustig en belangstellend om zich heen. 

We beginnen de dag met de eerste gymles van het jaar. De nieuwe gymmeester heeft een paar leuke spelletjes uitgezet op het plein, want daar gymmen we de komende weken.

De meeste kinderen zijn dol op gym. Sommige kinderen vinden het nog wel een beetje spannend. Blond bonkie niet. Met zijn uit-de kluiten-gewassen peuterlijf van net 4 gaat hij er vol in. Tikkertje, en als je getikt wordt moet je je hand opsteken. Na een high five van een ander kind ben je weer vrij en mag je weer meedoen.

Rollen met de bal, een parcours afleggen en daarbij precies op de getekende voetstappen stappen, de grond aanraken met je hand, een grote sprong naar het volgende vak, hij draait zijn  hand er niet voor om. De gymles wordt zijn favoriet, dat is wel duidelijk.

Na het gymmen gaan we fruit eten, en dan spelen en werken. Hij heeft de K'nex gevonden en loopt rond met een vliegtuig. Steeds harder, met vliegensvlug ventje achter hem aan. "We rennen niet in de klas, dan krijgen we ongelukken. Ik wil dat je rustig loopt." Hij kijkt me aan, geeft geen antwoord, maar vertraagt direct en gaat weer over op rondjes wandelen. Wandelen... wandelen,.. snelwandelen. Maar niet rennen, want dat doen we niet in de klas.

Als de speeltijd op zijn eind loopt hangt er ineens een blond bonkie huilend tegen me aan. "Ach, jij bent verdrietig, dat kan ik zien. Wat is er?" 

"Ik wil naar oma!"

"Oma komt je straks weer halen." Ik kijk met hem naar de dagritmekaarten en neem de dag met hem door. 

"En daarna gaan we naar huis en komt oma je halen."

"Ik wil naar oma!"

"Kom maar even bij me zitten, soms heb je gewoon even een knuffel nodig."

Met enige moeite trek ik hem bij me op schoot.

Zijn koppie vlijt zich tegen me aan.

"Ik wil naar oma....

.....

.Ik wil eten."

"Dat gaan we bijna doen. We gaan zo opruimen, dan gaan we nog een spelletje in de kring en dan gaan we eten."

"Ik wil eten."

Het spelletje in de kring kan hem niet snel genoeg gaan, al doet hij verbazend goed mee.

Gelukkig is het dan etenstijd. De boterhammen vliegen naar binnen en zijn beker water giet hij er zo achteraan.

En dan is het over. Zijn goede humeur is terug, hij hoeft niet per se meer nu naar oma. Blond bonkie was gewoon hangry. Angry, want hungry.

De rest van de dag speelt hij heerlijk, buiten en binnen.

En als het tijd is om naar huis te gaan rent hij vrolijk naar oma. Misschien moet ik toch nog maar even laten weten dat ze hem voor in de ochtendpauze wat extra fruit mee moeten geven....