Kijken

Misschien word ik een beetje oud. Vandaag werd mijn collega 22. Gisteren was ze net zo oud als mijn dochter....

"Nee..." Zachtjes zegt hij het. Nee, hij wil liever even kijken. Niet meteen meedoen met de gymles. Zijn vader is deze eerste keer even meegelopen de gymzaal in. Vorige week is kijkventje verhuisd en hij is een paar dagen geleden begonnen in onze groep. Vandaag ziet hij voor het eerst zijn woensdagjuf, dat ben ik, de gymjuf, en de grote gymzaal die vol staat met allerlei activiteiten om uit te kiezen. Genoeg om even de tijd te nemen om te kijken.

Even. Al binnen 5 minuten laat hij zijn vader los. "Dit wil ik wel doen." Een weloverwogen keus lijkt het. Aan de ene kant van de bank staan 3 jongens, aan de andere kant 2 meiden die hem liefdevol opnemen in hun team. Met zachte ballen mikken ze op de pionnen die aan de overkant staan. Als er een pion geraakt wordt, juichen ze. Er is niemand af, er worden geen punten bijgehouden, Wie zit er ook te wachten op punten? Winnen en verliezen kunnen ze nog lang genoeg, vandaag gaat het gewoon om mikken en plezier..

Als we later in de klas aan het werk gaan wil hij ook eerst even kijken.

"Wil je misschien met dat spelletje meedoen?" Kijkventje schudt nee.

"Je mag ook zelf wat uit de kast pakken." Kijkventje schudt nee.

"Wil je misschien eerst gewoon even kijken?' "Kijkventje knikt. Geluid komt er nog niet zoveel uit, maar hij weet wat hij wil. Kijken is natuurlijk ook prima. 

"Mag ik dat doen?" Hij wijst naar de hamertje tik. Tuurlijk mag dat. Hij pakt de doos en zoekt een rustig plekje. Na een poosje hamertje tikken is het wel weer genoeg. Eerst weer even kijken. 

In de drukte van de klas zit kijkventje op zijn stoel. Hij kijkt naar de spelende kinderen, naar de nog nieuwe juf, naar de voorbij sjezende ambulance en de meneer die onze schuifdeur maakt. 

Hij heeft er genoeg aan, aan kijken. Zittend op zijn stoel of rondlopend door de klas. En als hij zich wat vrijer gaat voelen: rondrennend door de klas. Nergens tegenaan lopend, want hij blijft kijken.

In de pauze, terwijl de andere kinderen buiten zijn, loop ik even naar binnen om iets te regelen. Kijkjongetje loopt even met me mee. "Het licht moet nog aan." "Nou, het licht mag wel even uitblijven, maar we kunnen wel even het scherm omhoog doen." Ik druk op het knopje en daar gaat het zonnescherm langzaam omhoog.

"Op mijn school kan dat niet/"

"Gek he, dat dit nu jouw school is. En dat je nu ineens in een ander huis woont..." 

Kijkventje knikt. Dat is wel een beetje gek ja. 

"Mijn oma praat net zoals jij. En ze heeft ook net zo'n tas. Maar dan langer. Maar wel een bruine tas. Dus eigenlijk lijkt mijn oma wel een beetje op jou..."