Geplet

 "Juf, zullen we meten?"

Kleine dondersteen houdt zijn banaan vooruit. Ik houd mijn banaan ernaast. Ze zijn ongeveer even groot, stelt Kleine dondersteen vast. 

Daar komt nog een banaan, die van Kleine druktemaker.  "Die van mij is groter." "En die van mij is krommer!"
Ja, dat ook, krommer is 'ie ook. En kleiner, en korter. Er zijn veel bananen vandaag, en zonder verdere bijbedoelingen worden ze naast elkaar gehouden en vergeleken.

"Juf! Ook meten!"
Niet meer zo minimeisje komt erbij staan met haar banaan en houdt hem naast die van mij. 
"Groter!"
"Ja, goed zo, die van mij is groter. En die van jou is..." "Klein" "Ja, die van jou is kleiner." 

Rekenles, taalles, in een kleuterklas gebeurt er veel tussen de lessen die op het rooster staan door. Tijdens het spelen, tijdens het voorlezen, en ook tijdens het fruiteten.

"Juf, mijn banaan is plat."

"Ehm... ja, hoe kan dat nou Kleine druktemaker? Zonet was 'ie nog niet plat."

"Gestampt!" Het komt er eigenlijk nogal tevreden uit.

"Nou, dan moet je hem zo maar opeten." 

"Oké.... Ik heb nu wel een mooi beginnetje." Dat wel ja, ik hoef de banaan niet meer voor hem open te maken, een klusje waar hij normaal een klein beetje hulp bij nodig heeft. Triomfantelijk loopt hij naar zijn stoel. 

Het duurt even, maar dan zit iedereen op zijn plek, met een banaan of ander fruit, we zingen ons fruiteetliedje en ik kom na het openmaken van wat bekers en het strikken van een veter ook toe aan eten.

"Mmmm!" Ik laat me oprecht verrassen door de smaak. "Dit is echt een ontzettend lekkere banaan!"

Vanuit de kring klinkt op stralende toon:

"En dit is echt een ontzettend geplette banaan!"