Achterstevoren

Ze is van binnen groter dan ze er van buiten uitziet. Een grote persoonlijkheid in een minilijfje. Een kop kleiner dan de andere kleuters, maar voor de duvel niet bang.

Een week of drie geleden huppelde ze de school binnen. Met haar grote bruine poppenogen keek ze me aan en ik was verkocht.  

Haar eerste activiteit onder mijn hoede was de gymles. 

Als poppenkind gymt, is de gymzaal van haar. Niet alleen de muur waar alle kinderen tegenaan zitten te luisteren wat ze gaan doen, niet alleen het afgezette stukje waar haar groepje een tikspel speelt, de mat waarop ze mag stoeien of de banken waarover ze mag balanceren, nee, de hele gymzaal. De banken, de ballen, de ballonnen, de matten en de pittenzakken. Alle pittenzakken. De pittenzakken die ze met een mooie boog in de kast mikt. Haar kast.

Op de terugweg van de gymzaal naar huis houdt ze de boel de eerste keer een beetje op. Ik kijk waarom we niet zo snel gaan en ik zie poppenkind bukken langs het pad. "Poppenkind, wat doe je?" Ze laat zien wat ze heeft gevonden. Zijn het schatten? Of raapt ze het op om op school weg te gooien? Een leeg sappakje, een lekkende pen, een vuurwerkkartonnetje en een haarelastiekje dat zijn beste tijd heeft gehad. Ik stop de gevonden voorwerpen in mijn tas. Heel goed, het hoort hier niet, we gooien het op school in de prullenbak. Maar telkens stoppen en bukken in de rij is niet zo handig. Ze kijkt me aan en knikt en loopt vervolgens netjes door. 

Dat ze niet alle aanwijzingen en adviezen zo klakkeloos aanneemt ondervind ik in de weken erna.  

"We gaan alles opruimen, en dan mag je je tas pakken en in de kring komen zitten."  Binnen vijf minuten is de boel netjes en alle kinderen zitten in de kring. Alle kinderen? Nee, poppenkind houdt dapper stand en gaat stoïcijns door met haar kralenplank. 

"Poppenkind, we gaan eten." 
"Nee, ik wil dit afmaken!" 
"Het is nu tijd om te eten." 
"Nee, ik wil niet eten. Ik wil dit doen."

"Poppenkind, we doen om de beurt met de schommel. Nu mag puzzelmeisje"

"Nee, ik wil schommelen"

Maar ook: "Juf, ik wil dit spelletje doen, met jou." Als je net nieuw bent in de klas is met andere kinderen spelen best nog een beetje spannend. En in het geval van poppenkind best ingewikkeld, want ze heeft een eigen mening die niet altijd strookt met die van de ander en ze is niet van de compromissen. 

Samen doen we een spelletje tot ik aangeef dat ik nu even bij de andere kinderen ga kijken. Met het spelletje gaat ze op de grond liggen, geconcentreerd verder zoekend naar de verschillen op de plaatjes. Vijf minuten, tien minuten, een kwartier.  Eindeloos lang, voor een kind van net vier.

En ook: een klein papiertje om op te tekenen is lang niet genoeg. Het papiertje was ook wel heel klein. En toch... toch kon ze dat best, motorisch, ik weet het zeker.. Maar het is gewoon ook heel leuk om op de tafel te tekenen. 

Na de gymles van vandaag heb ik mijn handen vol aan het helpen met aankleden van mijn kleuters. Er mist een hulpoma waarvan het kind ziek is en iedereen heeft lastige ritsen, moeilijke veters en mouwen die nog binnenstebuiten zitten. Ik kijk rond en zie poppenkind nog in haar gymkleren staan. 

"Poppenkind, waar zijn je kleren? Zijn dit je kleren?" Ik wijs op een bundeltje op de bank. 

"Nee, mama had ze in mijn tas gedaan, maar mijn tas is leeg." Ze laat me haar tas zien. Ja, leeg.

Om ons heen verdwijnen de kleren van het bankje. Het bundeltje ligt er nog. 

"Is dit echt niet van jou poppenkind?"

"Ja, maar dat zijn gymkleren, zei mama"

"Schat, je gymkleren heb je aan!"

"Dit zijn ook gymkleren!" Ze is zeer overtuigd van haar eigen gelijk. Toch laat ze zich overhalen om deze kleren aan te trekken. Nou ja, aan te laten trekken. Ik hijs haar in haar legging, trek haar jurk over haar hoofd. Nee, en ze kan ook ECHT zelf haar sokken niet aantrekken. Zucht. Omwille van de tijd doe ik de sokken om haar voeten en ik zeg dat ze nu snel haar laarzen aan moet trekken.

"Kan ik niet!"

"Ja dahag, kun je heus wel, dat heb ik al vaker gezien."

Ik loop bij haar weg om mijn eigen sportschoenen dan toch ook maar eens te verruilen met mijn buitenschoenen en ja hoor, als ik me weer omdraai heeft ze haar laarzen aan. Verkeerd om. Niet verkeerd om linkerlaars aan rechtervoet en rechterlaars aan linkervoet. Verkeerd om achterstevoren. Met daarboven een paar boevig glinsterende poppenogen. 

Ze heeft nog veel te leren. Samen spelen, luisteren, in de kring zitten, delen, opruimen als het moet, dat we elkaar helpen in de klas. Ik hoop dat poppenkind de komende weken een beetje went aan het schoolsysteem. Een beetje, niet te veel. Gewoon zoveel dat het voor iedereen leuk en handig is. Maar ik hoop vooral dat poppenkind haar eigen prachtige originele zelf blijft, een beetje buiten de lijntjes en op de tafel.

Ik vroeg haar vandaag wat ze later wil worden.

"Groter" zei ze. Ik vind het een goed plan. Maar niet te snel alsjeblieft.

Een poppenkind met haar laarzen goed aan haar voeten, gewoon omdat het makkelijker loopt, maar wel met daarboven een paar boevig glinsterende poppenogen