Winkelwagentje

"Naar links.... nog verder naar links.... nu naar voren.... naar rechts.... draaien.... naar voren... verder naar voren... STOP! 

Nu een grote stap... Nee, je been moet hoger! Ja, goed zo. En nu bukken! En weer omhoog en nog een grotere stap.."

De opdracht was gelijk voor de verdiepingsgroepen van groep 5/6 en groep 7/8.

Leg in tweetallen de hindernisbaan af.

Maar... Een van de twee heeft een blinddoek om. 
En... diegene heeft een rauw ei bij zich.
O ja... en dat ei mag je niet met je handen aanraken.

Je krijgt 10 minuten om de groepjes te maken, te bepalen wie de blinddoek heeft en te bedenken wat je nodig hebt en dat te pakken. 

In eerste instantie had ik pingpongballetjes bedacht. Maar ik vond eieren leuker. De kinderen worden er ook enthousiast van. Lekker spannend!

Groep 5/6 gaat pragmatisch te werk. Dat ei kun je met een doekje oppakken en dan in een bakje doen. De leider neemt het kind met de blinddoek simpel bij de heupen vast en stuurt hem zo door het parcours. ook de meest ingewikkelde hindernis, een brede tafel waar het ene kind links langs moet, het andere kind rechts en het ei overheen vormt geen probleem. Als je op dat stukje samen het ei vasthoudt, blijft de geblinddoekte partner recht lopen en gaat er niks mis. Of, je loopt als ziende gewoon even eerst je eigen kant langs en helpt dan de ander.

In groep 7/8 is het een ander verhaal.

Er worden zachte doekjes gehaald, bakjes, het ei stootvast in het bakje, ander bakje erop, vastgetapet...Een beker met allemaal snippers, deksel erop gedraaid. 

Een groepje heeft in het kleuterspeellokaal een handige stok gevonden, Praktischer dan een blindengeleidehond in de school, dat dan weer wel. Er wordt zelfs een miniwinkelwagentje aangedragen. Maar ja, als dat ook over de tafel moet, en door de hoepel, daar wordt het niet gemakkelijker van. 

En er worden aanwijzingen gegeven:  "Naar links.... nog verder naar links.... nu naar voren.... naar rechts..." Tot er iemand haar partner vastpakt om te sturen. 

"Ooooh! Je mag haar niet vastpakken!" Verontwaardigd kijken zes paar ogen mijn kant op. Ik kijk onschuldig terug. Geen idee wie dat gezegd had, ik niet in ieder geval.

Terug in de klas, met toch 19 van de 20 eieren nog heel, vraag ik de kinderen welke executieve vaardigheden ze eigenlijk allemaal gebruikt hebben. Of hadden moeten gebruiken. (Ik spreek liever over vaardigheden dan functies. Het zijn immers vaardigheden die ze onder de knie moeten krijgen.) 

Wat waren dat ook alweer, executieve vaardigheden? De kennis moet even opgehaald worden. Ze hoeven ze ook niet nu al te kennen, ze zullen nog vaak genoeg voorbij komen, tot ze het niet meer kunnen horen. 

In ieder geval was flexibiliteit voor sommige kinderen best belangrijk. Mag je dat ei echt niet met je handen pakken? Ja maar.... Ook nu niet? Maar hoe krijg ik het dan in mijn bakje dat gevuld is met donzige doekjes en zachte zwachtels? Daar gaat plan A, op naar plan B.

Taakinitiatie was vandaag geen enkel probleem. Twee groepen vol met kinderen die niet kunnen wachten om hun taak te initiëren. 

Reactie-inhibitie. Op tijd stoppen, maar ook niet allerlei aanwijzingen roepen als je niet zelf aan de beurt bent. 

Volgehouden aandacht... Vooral als anderen door het parcours gaan.

Organisatie: Wat heb je nodig, (GEEN winkelwagentje dus) waar haal je het en waar ruim je het weer op? 

Als ze zich voor ze naar de middelbare school gaan een beetje bewust zijn van de executieve vaardigheden, ben ik een tevreden juf. En dat komt vast goed, want wat je aandacht schenkt groeit, en ik heb een grote gieter dit jaar.