Groen

 "Kleine vrolijkerd, spontaan grietje, kleine dondersteen, kletsmiepje en hobbeljochie, jullie hebben het kleurenmonster op de kralenplank nog niet gemaakt. Dan gaan jullie vandaag doen."

Dit was niet de informatie waar ze op zaten te wachten. De kralenplank is leuk, maar als je echt iets moet maken, namaken van een voorbeeld of zelf verzinnen, ook best moeilijk. En ze hadden het niet voor niets uitgesteld tot het allerlaatst. Niet zoveel zin en ook een beetje tegenop gezien. Ze gaan wel verschillend met mijn opdracht om.

Kleine vrolijkerd, hobbeljochie en kletsmiepje pakken de kralenplanken. Ik help de planken uit de vensterbank leeg te halen, dan hebben ze weer genoeg kralen om mee te werken, en lege planken.

Starten lukt nog niet direct, "Ik kan dat niet..." Ik help ze een beetje op weg. Kijk, met zo'n doorzichtige plank kun je het voorbeeld er onder leggen, en met zo'n houten kun je het namaken. Maar je mag ook zelf een monster bedenken. Het hoeft er niet zo uit te zien als het kleurenmonster uit het boek.

Spontaan grietje heeft niet zoveel zin. Zuchtend en met een zielig gezicht staat ze voor me. "Juf, het gaat niet meer met mij."  Vorige week stond ze ook voor me, met zo'n zelfde zielige gezicht. Toen versprak ze zich "Juf, het gaat niet meer met jou." Met mijn gezicht in de plooi had ik het nog even geprobeerd te rekken, maar halverwege de dag liet ik haar toch halen. Ze vielen bij bosjes, we hadden nog maar een groepje van 16 kinderen over en ze zag wel erg pips. 

Vandaag trap ik er niet in. Nee spontaan grietje, vandaag ga ik mama niet bellen. Je ziet er prima uit en je hebt zonet heerlijk gegymd. jij kunt gewoon op school blijven. Hm. mislukt. Oke dan, dan maar een kleurenmonster op een kralenplank. 

Kleine dondersteen haal ik met zijn hoofd uit de hamertjetikdoos. "Wat moest jij ook alweer doen?  Weet je het nog?" Hij weet het nog. "Maar ik wil dat niet doen." Ik ben vriendelijk onverbiddelijk vandaag. Ik zet hem achter een kralenplank en geef hem de keus: Namaken of zelf bedenken. Hij gaat zelf bedenken. Niet veel later heeft hij een minimalistisch kunstwerk gemaakt van een vage contour met twee stipjes als ogen. Ik besluit dat het goed genoeg is. Ik kan er een monster in herkennen, en wie had gezegd dat het helemaal opgevuld moest zijn?

Kletsmiepje is de volgende. Met haar kralenplank in de handen kijkt ze schuin naar me omhoog. Klaar? Ik zie het vraagteken in haar ogen. Onder in het hoekje van de plank staat een bonsaimonstertje, ongeveer vijf kralen hoog en vier kralen breed. Maar met ogen en pootjes. "Wow kletsmiepje, goed bedacht, een babykleurenmonster!" Trots glimlachend om haar eigen slimheid legt ze de plank in de vensterbank.

Ondertussen zijn kleine vrolijkerd, hobbeljochie en spontaan grietje goed op stoom gekomen. Ze maken de monsters na van het voorbeeld. Twee groene en een... het woord een soort grote blob van allerlei gekleurde kralen. Maar hij komt af, en dat is best knap.

Kleine vrolijkerd komt trots voor me staan. AF! "Wat fijn he, eerst dacht je dat je het echt niet zou kunnen, en toen heb je het geprobeerd en het is gewoon gelukt!" Hij knikt stralend en legt zijn monster in de vensterbank.

Hobbeljochie is niet zo'n werkkind. Hij is meer een speelkind. Origineel, creatief in zijn spel, vriendelijk en goedmoedig. Een verplichte opdracht is aan hem niet zo besteed. Vandaag blijft hij zitten, tot het eind. Dan zijn de groene kralen op, en is zijn kleurenmonster nog niet af. Maar wel bijna. Een topprestatie. 

Ook de andere kinderen hebben goed gewerkt. Ik spreek mijn trots uit. Wat een fijne werktijd was dit. En hebben jullie gezien hoe knap klein ventje met de grote ogen zijn naam helemaal zelf heeft geschreven? 

Voor we gaan eten is het een beetje rumoerig. Ik vraag om stilte met ons stilteteken. Ik klap drie keer in mijn handen en zeg: "Een, twee drie, STIL!" Zoals elke keer vandaag is het onmiddellijk stil... Bijna stil.

Naast mij hoor ik zacht "Hoedje van, hoedje van, een twee drie vier, hoedje van papier." Ik kijk opzij en kijk in een paar zachtboevig lachende ogen. Hobbeljochie is niet alleen een speelkind. Hij heeft ook humor.

In onze klas hangt een groot vel papier. De foto's van alle kinderen hangen erop, en drie smileys: een lachende groene, een neutrale gele en een boze/verdrietige rode. Aan het begin van de dag hangen ze hun foto bij de smiley die het beste bij hun gevoel past. Vandaag hangen er geen foto's bij rood. Een of twee bij geel en de rest hangt bij groen. 

Aan het eind van de dag zie ik guitig pretoogje op een stoel staan bij de muur waar dit papier hangt. Wat heeft hij nu weer bedacht? Guitig pretoogje heeft wel vaker leuke stoute plannen en meestal valt zijn stout binnen de grenzen van leuk. 

Zijn foto en die van zijn vriendjes hebben een ander plekje gekregen. Hij springt van se stoel af. 

"Kijk, wij hangen op groen!"