Wat je aandacht schenkt, groeit

En dat geldt niet alleen voor de muziek, liefde voor de cello, of voor Bach. Dat geldt voor mijn hele kind. Mijn zoon groeit van zijn cellolessen en van de aandacht van zijn cellodocente. Van niet zomaar tevreden, maar plezier in het nog beter maken van wat al goed is. Van, ook al was het vals, een compliment voor de concentratie. Van "He, hoor je wat er gebeurde? Hoe kun je dat oplossen?" Van mogen zijn wie je bent en daarin verder mogen groeien.

En van serieus werken, en plezier, en liefde. 

Als ieder kind nou eens zo iemand zou hebben....

Als moederliefde het wint van gezond verstand (dan levert dat soms best iets leuks op)

Kijk, meestal gaan ze best samen, mijn moederliefde en mijn gezond verstand. Maar af en toe heb ik zo'n momentje...

Zo stond ik vorige week op het Stoffenspektakel. Tussen de overdaad aan lappen lag een lap tricot waarvan mijn moederliefde riep: "Ja! Die!" Mijn gezond verstand zei nog: "Nou... ehm.... zou je dat nou wel doen?" Maar moederliefde wist het zeker. Van deze stof zou mijn jongste dochter HEEL gelukkig worden. En gezond verstand dacht: "Ach... moet ik hier nou moeilijk over doen? Waarom eigenlijk?"
De tricot ging mee. En moederliefde had wel gelijk. Dochter werd wel erg blij van dit lapje. Het is inmiddels een jurkje, net als de vorige keer een door mij aangepaste Quiara van Farbenmix, ik moest immers nog de halslijn mooier krijgen. Dat is deze keer ook echt veel beter gelukt, en dat voelt goed.

En voor mezelf heb ik een shirt gemaakt. Grappig genoeg ongeveer hetzelfde patroon, de Quiala van Farbenmix, de volwassen versie van de Quiara. Ik heb 'm al jaren. maar had 'm nog nooit gebruikt. Toen ik de stof op het stoffenspektakel zag liggen vond ik 'm geweldig, maar terwijl ik ermee bezig was, werd ik steeds minder enthousiast. Toch doorgegaan, en, in tegenstelling tot wat ik normaal doe, erg geprobeerd het hele geval symmetrisch te krijgen. Dat is wonderlijk goed gelukt, en misschien nog wonderlijker is dat ik het shirt uiteindelijk toch best leuk vind.

Ooit had ik mij voorgenomen.... maar ja...

Ooit had ik mij voorgenomen om een paar dingen niet meer te doen:

1. Gordijnen naaien. Hoop gedoe met grote lappen stof, moeilijk recht te krijgen, niet leuk,
2. Naaien in opdracht. Ik naai wel eens voor anderen, maar dan als cadeautje, als ik daar zin in heb. Mensen beseffen vaak niet hoeveel werk het is en denken dat ik het er wel even tussendoor doe. En het is tenslotte mijn hobby. Alleen kom ik aan die hobby sowieso al weinig toe.
3. Naaien met voile. Het glijdt alle kanten op, werkt niet fijn, rafelt. Gedoe is 't.

Maar ja... Toen kwam mijn lieve buurmeisje van 6. Met twee heel lange voile gordijnen. Papa had een nieuw bed voor haar gemaakt, en daar zouden gordijntjes voor, maar die waren veeeeeeeeeeeel te lang. Dus of ik die alsjeblieft wat korter wilde maken. En tja, wat doe je dan, als buurvrouw die de naaimachine altijd klaar heeft staan? Dan zeg je toch, ondanks voornemen 1, 2 en 3, dat je dat wel wil doen.

Nou is het wel zo dat ik nog steeds een beetje tegen dit klusje opzag. Eerst mocht ik een schattig jurkje naaien voor een nog kleiner meisje, want dat had ik eerder bedacht. Maar toen ik naar het Stoffenspektakel in Apeldoorn ging woensdag, had ik wel die gordijntjes in mijn achterhoofd, Die moesten af voor de schaar in de nieuwe stoffen ging, anders zou ik het blijven uitstellen.

En dus knipte ik gisteren dapper een stuk van de gordijnen af, zette er een keurig zoompje in en kwam tot de conclusie dat voornemen 1 2 en 3 eigenlijk een beetje onzin waren in dit geval. Het was een werkje van niks en de stof werkte prima mee. 

En toen had ik van die lange afgeknipte lappen over.... En daar heb ik, niet in opdracht, maar als cadeautje voor het buurmeisje en haar zusje, nog wat leuks mee gedaan. 

(en mijn eigen meiden waren zo lief om even voor model te spelen, wat met name voor een dochter van 14 eigenlijk best sportief is)is)

Soms heb je echt moed nodig - als drempels muren lijken

Het was een mooie avond vrijdagavond. Ik geniet altijd van de vioolvoorspeelavond. Twee van de leerlingen zijn mijn dochters. Jongste was deze keer reuzetrots, want ze mocht "in het derde blok". De avond is ingedeeld in 3 blokken, wat ook wel nodig is, gezien het feit dat het van half 5 tot tegen 9 uur duurt. Globaal begint het met de jongste kinderen en zitten de oudste en meest gevorderde leerlingen in het laatste blok, hoewel daar naar hartenlust in geschoven wordt. Iemand die 's avonds nog een andere activiteit heeft, kan gerust in het eerste blok spelen. en iemand die graag wil dat er publiek uit de andere kant van het land kan komen, mag later op de avond. Dat is leuk, want zo horen de beginners toch ook heel regelmatig waar ze naartoe werken, en kunnen de verstgevorderde leerlingen weer even vertederd zien waar ze vandaan komen. Er ontstaat bovendien een band tussen de leerlingen, die elkaar ook weer tegenkomen op de ensembles, waar hechte vriendschappen ontstaan.
Deze keer deden niet alleen beide dochters mee, maar ook mijn zoon. Hij speelt cello, en is normaal publiek op deze avonden. Maar vorige week kwam de vraag of hij in een orkestje wilde plaatsnemen dat het altvioolconcert van Telemann zou begeleiden. Dat wat voor het eerst, dat hij daarvoor gevraagd werd. Hij vond het wel erg leuk en zei ja. Een week van tevoren kreeg hij de muziek, die hij deels al kende. Op vrijdagochtend om 10 uur zou er samen geoefend worden. Op vrijdagochtend om half 10 had ik een huilende zoon met ineens opkomende erge hoofdpijn. Ik vermoedde wel dat die hoofdpijn en Telemann iets met elkaar te maken hadden. Dat werd al snel bevestigd door zoon, die zijn eigen patroon gelukkig ook begint te herkennen. Stress = paniek en hoofdpijn. Het liefst zou hij wegrennen op zo'n moment. Ik begrijp dat. Ik heb nog steeds mijn vlucht- en wegkruipmomenten. Soms kun je daaraan toegeven. Soms kan het niet. En soms kan het wel, maar doe je het toch niet. Dat zijn de momenten van moed. Hij had, zelfs op dit moment nog, af kunnen zeggen. Er was een reservecelliste die dit zo van hem over kon nemen. Dat wist hij ook,
En toch... hij deed het niet. Daar was pedagogisch tact van mij en heel veel moed van hem voor nodig. Drempels lijken soms muren. Maar als je eroverheen bent, kom je in een nieuwe ruimte en krijg je meer ruimte. Hoe mooi is het, als je jezelf die ruimte kunt geven? Het leven blijkt leuker te zijn als je dingen doet die je eigenlijk heel eng en moeilijk vindt, maar wel graag wil, toch doet.
Hij had het nodig dat ik mee ging naar de repetitie. Dat was fijn, want ik kon de viooljuf even inseinen dat er ook van haar misschien wat pedagogisch tact gewenst was, wat ze feilloos opving en toepaste.
Vanuit de keuken zag ik hem groeien. En weer wat krimpen op het moment van het lastige deel waarover hij onzeker was, en weer groeien toen hij te horen kreeg dat hij de lastigste stukjes best mocht overslaan en dat hij het hartstikke goed deed. Het maakte uit voor hem dat hij wist dat de reservecelliste, die er nu niet was, vanavond met hem mee zou spelen.

's Avonds zat ik trotse moeder te wezen. Trots op mijn  jongste en oudste dochter, die allebei prachtig speelden, maar vooral ook ongelooflijk trots op mijn zoon, die niet alleen prachtig speelde, maar die een drempel nam die om half 10 's ochtends nog een onneembare muur leek.

De club van geldbewuste lezers

Het is druk in de trein. Veel drukker dan normaal als ik naar mijn wekelijkse koorrepetitie ga, waar ik overigens helemaal niet wekelijks naar toe ga, omdat twee uur heen en twee uur terug eigenlijk best lang is voor anderhalf uur zingen.

Mijn eerste impuls om in een andere coupé een plekje te zoeken schuif ik aan de kant. Ik weet dat het geen zin heeft, overal is het druk. Het is de laatste zondag van de boekenweek. Vandaag geldt het boekenweekgeschenk als kaartje. Wie deze week voor minstens €12,50 aan boeken heeft gekocht, kreeg het boekje Broer van Esther Gerritsen er gratis bij en mag op vertoon van dit boekje ook nog eens gratis met de trein mee. De trein zit vol met Hollanders die zich zo’n buitenkansje niet door de neus laten boren.

Ik neem plaats tegenover een dame met te veel lippenstift, te veel parfum, te veel haarlak en te veel brillen, één op ooghoogte en één in haar haar. Halverwege het ritje zegt haar reisgenote, met minder lippenstift en minder brillen, maar evenveel parfum en haarlak: “Kom, we moeten lézen, er komt een mán aan!” Die mán, dat blijkt de conducteur te zijn, die overigens ook tevreden is als je niet in het boekje aan het lezen bent, maar het gewoon laat zien.

In de volgende trein word ik voorbijgestormd door een vastberaden mevrouw die op weg is naar de eerste klas. Achter haar aan loopt een jongere vrouw die haar naroept dat er nadrukkelijk staat dat het alleen voor de tweede klas geldt. “Toch doe ik het!” zegt de vrouw voorop ,terwijl ze de klapdeur tussen de drukte en de rust openduwt. Ze komt er mee weg ook, want als even later de conducteur langskomt, wordt er wat gegrapt en gelachen en ontstaan er geen problemen.

Om mij heen ontstaat een soort schalkse saamhorigheid. Iedereen glundert een beetje bij het laten zien van het boekje. We kijken elkaar olijk aan. Het schept een band, wij horen bij de club van geldbewuste lezers. Ja, wij, ik ook. Ook ik heb het boekenweekgeschenk bij me, al ben ik iets anders aan het lezen. Ik ben lid van de club.

Ik hoor de conducteur tegen een reiziger verderop zeggen “Oh! U hebt nog een ouderwets káártje!”. De man voelt zich een beetje dom. Niet alleen heeft hij geen OV-kaart, maar hij leest ook niet. En hij treft net die ene dag in het jaar dat hij gratis had kunnen reizen, als hij maar een boek had gekocht deze week. Hij weet zich omringd door mensen die triomfantelijk met een boekje op schoot zitten en voelt zich een beetje buitengesloten. Door zijn eigen schuld, dat wel. Had hij maar een boek moeten kopen.

Het is duidelijk dat veel van mijn clubgenoten-voor-een-dag normaal niet met de trein reizen. Het idee dat het handiger en beleefder is om eerst mensen uit te laten stappen alvorens jezelf naar binnen te duwen wordt onderdrukt door de angst buiten te blijven staan als de deuren sluiten en de trein wegrijdt. Snel naar binnen! Op de stations meer zoekende mensen dan anders, meer mensen die een beetje zenuwachtig kijken. Maar ook een compleet koor dat voor de gelegenheid iets Duits – Mendelssohn?-  staat te zingen rond de piano in de stationstunnel.

Op de plaats van bestemming stap ik uit. Ik fiets weg bij het station, de drukte achter mij latend. De volgende koorrepetitie zal de reis weer rustig zijn, een gewone zondagmiddag. Maar volgend jaar, als het weer boekenweek is, ben ik weer voor een dag lid van de club.

Blij ei

Een uurtje geleden had ik een BOOS kind. Een kind dat eerst schreeuwde dat het toch niet ging lukken, en dat vervolgens met haar rug naar mij toe en haar armen over elkaar een klompje ikwilniet stond te wezen.
Toegegeven: het tijdstip voor dit knutselwerkje was misschien iets minder handig gekozen: net wakker was ze, nog niet eens ontbeten, haren nog in de nachtstand. Maar ze werd wel enthousiast toen ik het liet zien.
Van de week op school had ze een ei gemaakt met vlechtstroken, als cadeautje voor de bejaarden in het verzorgingshuis waar ze gisteren paasliedjes gingen zingen. De eieren werden in grote dankbaarheid in ontvangst genomen.

Ooit, ik vermoed op de PABO, heb ik gevlochten met cadeaulintjes. Een uitdagend werkje, zeker op de vroege ochtend. Maar het resultaat is leuk, en bovendien hadden we nog wat versieringen nodig voor in de paastakken. En dochter was enthousiast. In het begin. Een heleboel plakvingers, opkrullende lintjes en hm's en NOU's later stond ze dus met haar rug naar me toe.
Ik was ook met een ei bezig en ging stug door, zo nu en dan ook zuchtend en pff'end, want ook ik hd last van opkrullende lintjes en plakvingers. Het klompje ikwilniet werd zachter en ging iets anders doen. En mijn ei werd wel erg leuk. Dus toen ik even later voorstelde om het samen nog eens te proberen, zat ze eigenlijk al heel snel weer naast me. Verder prutsend, en samen grinnikend om wat er niet meteen lukte, maar wat we toch nog een keer probeerden.

Nu heb ik 3 blije eieren twee in de paastak, en eentje die er trots naar staat te kijken. Want dit was ECHT moeilijk, maar het is lekker toch gelukt!

Een shirt en een jurk, hetzelfde patroon

 Af en toe heb je zo'n patroon waar je telkens weer naar teruggrijpt. Ik heb dat met de Quiara van Farbenmix. Het is een shirtpatroon, maar ik heb er in een dappere bui ooit ook een jurkje van gemaakt, met V-hals in plaats van ronde hals. Het eerste jurkje staat op mijn oude blog.
Later heb ik hem nog een keer gemaakt in een zomerversie.
Beide jurkjes zijn veel gedragen maar nu te klein en overgedaan naar buurmeisjes van kleiner formaat.

Pas kwam ik een prachtig lapje tegen in een superleuk klein winkeltje in Zutphen waar ze een paar lappen stof hebben liggen. Mooie gelegenheid om met een grotere maar hetzelfde trucje uit te halen. V-hals tekenen, band erbij zoeken en in een avondje en wat details in de ochtend is het jurkje klaar. De grotere maat is echt nog wel een beetje groot, maar ach, met strikbanden gaat het best.
Hij moet nog een keer, kan niet anders, want de V-hals had nog mooier gekund. Da's een uitdaging die ik aanga.

Ik krijg de tekst en de foto's nu even niet mooi op de bladzijde, da's een uitdaging die ik niet aanga.
















En eerder van de week maakte ik van hetzelfde patroon, de Quiara, ook een shirt voor dezelfde dochter. Deze met korte panden en lange (heul lange) mouwen, van een lapje dat ik had gekocht voor ik weet niet wat, en waarvan ik verwachtte dat m'n meiske het niet mooi zou vinden. Maar ze vond het juist supervrolijk en wilde er HEEL graag een shirt van. Grappig genoeg gecombineerd met een restje van de stof van het zomerjurkje van eerder.

Rood haar en zacht gemis

Ze was bij 't Kruidvat geweest met een vriendin die shampoo kocht, omdat dat op was. En het was in de aanbieding, dus ze kocht heel veel, en dat was heel grappig, want de mevrouw van 't Kruidvat vond het heel raar en o ja, ze had ook nog een flesje kleurshampoo gezien, en dat was maar 2 euro en na 3 keer wassen was het er weer uit...
Charmant verlegen bracht ze het op. Mijn dochter van 14 zou het eigenlijk wel leuk vinden om haar haar een keer te kleuren. Het was al wel eens eerder ter sprake gekomen en nu was de tijd kennelijk rijp. We waren allebei al een beetje gewend aan het idee dat het wel een keer zou gebeuren binnenkort en, toch een beetje opgewonden, vertrekken we, ook met jongste dochter die ALLES wat haar grote zus doet interessant vindt, naar de winkel. Over de kleur zijn we het eens, een mooie rood zal haar goed staan. Er is nog wel een mooiere rood, bordeaux, maar die was je d'r niet een twee drie uit, en we beginnen veilig.
Geduldig gaat ze nog mee naar de supermarkt, maar op de terugweg, terwijl ze toch meestal graag naast haar zusje fietst, kijken jongste en ik tegen haar zich verwijderende rug aan. Thuis gauw een gebruiksaanwijzing zoeken op internet: het hoeft maar 5 minuten in te trekken (maar ik doe het denk ik 10 minuten hoor, er staat ook dat 5 minuten wel weinig is...) het KAN nog voor het eten....
Even later heb ik een roodharige dochter. De jongere huisgenoten hadden iets anders verwacht, heftiger, roder, maar ik vind het mooi. Ik vind haar mooi, helemaal mooi. Mijn oudste dochter die zo prachtig door het leven gaat, die als 6-jarige al de wijsheid had om in een hoosbui te constateren dat het niet hagelde, die al humor had lang, lang voor ze kon praten, die als kleuter al geen meeloper was en die als 10-jarige de buurman wist te vertellen dat die vervelende jongen in het speeltuintje heus niet alleen vervelend was, maar ook heel aardig kon zijn, Mijn oudste dochter is een jonge vrouw aan het worden.
Ik ben trots, en blij, en ontroerd.
Toch, ik voel nog iets, ik voel ook een vleugje verdriet, en een zweempje gemis. Toen ik zo oud was als mijn dochter, toen was er niemand om charmant verlegen bij op te brengen wat ik eigenlijk wel zou willen. Jonge vrouw worden deed ik in mijn eentje. Zonder moeder en met een vader die charmant verlegen signalen niet opving. Of ik anders mijn haar ooit geverfd zou hebben? Ik weet het niet. Ik herinner me twee klasgenoten die het deden en die naast elkaar zaten. Ik zat er achter, zie het nog voor me. Bij allebei was het een beetje mislukt. Bij de een knalpeentjesoranje en bij de ander zwartmetgroenegloed. Niet wat op het pakje had gestaan. Dus misschien wilde ik het wel gewoon helemaal niet.
Maar wat ik met terugwerkende kracht mis is niet het kleuren van mijn haar, maar iemand die me zag groeien van kind naar jonge vrouw, zoals ik dat bij mijn dochter zie.
Het is niet zwaar, maar het raakt me wel, een zacht gemis en een mild verdriet. Net zoals ik voelde toen ik de ouders van mijn vriendin gelukkig gepensioneerd zag zijn, samen genietend van de warme zon in de Algarve. Een zacht verdriet, zonder jaloezie en zonder bitterheid. Het is zoals het is, en het is goed zoals het is.

Ik heb een dochter die een jonge vrouw aan het worden is, die daarbij popelt en schuttert en schittert, en die aandoenlijk prachtig is....