Iets minder uppie

Tip 1: We merken dat o.a. de telefoon een grote afleiding is tijdens de online lessen. De groepsapp/WhatsApp wordt veelvuldig gebruikt. We horen dat in sommige gezinnen de telefoon elders moet liggen tijdens de lessen. Wellicht zou dit ook voor uw zoon of dochter kunnen werken. 

Samen met mijn jongste dochter lees ik de mail van haar mentoren door. De kinderen hebben alweer  een poosje online les via Zoom. Prima geregeld op haar school, maar het is natuurlijk niet zoals anders. En als je afgeleid wordt door appende klasgenoten is het nog moeilijker opletten. Mijn dochter is niet een van de grootgebruikers van de groepsapp. Er wordt een hoop in geouwehoerd en ze heeft niet zoveel behoefte zich erin te mengen. Maar als ik begin over telefoon beneden laten, zie ik aan haar dat dat niet goed valt. 

"Nee, ik app niet, ik Facetime met mijn vriendinnen tijdens de les."' Hmmm... wel heel eerlijk, maar of dat nou de bedoeling is.... Ik deel mijn bedenkingen. begin over afleiding, misschien toch telefoon beneden, niet verstandig en meer opvoedkundig gewauwel. 

Er verschijnen tranen in de ogen van dochter die ik niet had zien aankomen. Hier is meer aan de hand, dit is belangrijk. Ik probeer het nog even met Facetimen tijdens pauzes, niet tijdens de les, of wel tijdens samenwerken, maar verder niet. In tranen vertelt ze dat ze dan maar heel weinig tijd overhoudt, want de leraren geven niet zoveel tijd om samen te werken. Logisch, de lessen zijn al verkort van 80 minuten naar 50 minuten, daar moet een hoop informatie in worden gepropt.

En dan zie ik mezelf zitten met mijn vriendinnen op de middelbare school. Naast elkaar, luisterend, fluisterend, oplettend, giebelend, werkend, overleggend, zwijgend en kletsend. Bij de ene les waren we drukker dan bij de andere. We wisten precies bij welke leraar we wel wat konden maken en bij wie we echt stil moesten zijn. Bij wie we de stopwoordjes openlijk konden tellen, bij wie we niet verder moesten gaan dan blikken wisselen achter een  omgedraaide rug. Soms kregen we op ons lazer omdat we niet op zaten te letten.  De jongens voor ons kregen strafwerk omdat ze naar ons omgekeerd zaten, reuzegezellig. Wij maakten de helft, eerlijk is eerlijk. Natuurlijk merkte de leraar het, hij benoemde mijn herkenbare slordige handschrift met een onverwachte vleug waardering in zijn stem. Soms bleven we na de les even hangen om een vraag te stellen, of we maakten even een kletspraatje in de wandelgangen.

Als het regende, kon het zomaar gebeuren dat mijn vriendin, die een slordige 15 km naar huis moest fietsen, zei: "Ik heb geen zin om te fietsen hoor, ik blijf wel bij jou slapen." We waren samen, hadden lol, werkten hard, maar we waren samen.

Mijn kind zit nu, net als haar klasgenoten en de rest van de jonge mensen in Nederland, in haar uppie op haar kamer haar lessen te volgen. Ze werkt keihard. In haar uppie. Elke ochtend gaat ze naar boven, school aan haar bureau. In haar uppie. Een lijstje met zoomcodes op haar bureau in plaats van lokaalnummers waar je kletsend naartoe wandelt. Camera aan, microfoon uit. Gezien, maar niet gehoord.  Natuurlijk mag je vragen stellen, maar de drempel is hoger dan even blijven hangen na de les en de wandelgangen zijn kort en zonder kletspraatjes. Na schooltijd maakt ze huiswerk. In haar uppie. 

En ik besef: Facetime is haar kletsen. Haar overleggen, haar giebelen, haar samenwerken, haar blikken wisselen. Haar horen en gehoord worden.

Ik gun het haar, en ik wil het haar niet afnemen. We spreken af dat ze zelf de verantwoordelijkheid heeft om tijdens belangrijke en ingewikkelde instructies Facetime uit te zetten, maar dat ze van mij verder haar gang mag gaan. Kletsen, overleggen, elkaar helpen en elkaars vragen beantwoorden. En misschien krijgt ze een keer op haar lazer als ze niet op zit te letten. Daar zit ik niet zo mee. Dat leert ze vanzelf bij welke leraar je wel kunt kletsen, en bij wie je echt stil moet zijn.

Ik gun het haar, iets minder uppie, iets meer samen.