Ubi caritas et amor

 Kampereiland, Kerk

Wat gek is dit. Het klinkt net als anders. De stem is hetzelfde, de intonatie, precies zoals altijd. 

Kampereiland, Witte Brug

Ik verbaas me over hoe gewoon het voelt, in de bus op weg naar de koorrepetitie. De koorrepetitie van het koor waar ik al 33 jaar bij zing. En 5 dagen. Het is 33 jaar en 5 dagen na mijn eerste uitvoering met de Cantorij. Wij van de Cantorij deden mee aan een concours en we wonnen. En hoewel ik al wat langer mee repeteerde, is 15 juni mijn jubileumdag, samen met de koorvriendin die ons toen voor het eerst hoorde en die ook nog steeds meezingt.

Bunschotenlaan, u kunt hier uitstappen voor de Talmahof.

Het voelt zo gewoon. 2 uur heen, 2 uur terug met fiets, bus en trein, om 1,5 uur te zingen. Want dit koor, deze mensen, ze passen om me heen als de fijne jas die ik op een dag als vandaag in mijn rugzak laat zitten. Geen groep mensen waar ik me zo thuis voel als bij de Cantorij.

Diemenlaan, u kunt hier uitstappen voor de Diemenhof.

Zo gewoon, maar tegelijk… man, wat bijzonder is dit.  Sinds maart vorig jaar hebben we niet meer gezongen. Een jaar en ruim 3 maanden geen Tallis, geen Gjeilo, geen Whitacre, geen Bach, geen Sweelinck, geen Byrd. Geen sopranen, geen alten, geen tenoren, geen bassen, geen dirigente. Wat heb ik het gemist, wat heb ik hen gemist.. De wereld kwam tot stilstand met een doffe dreun. Geen contact, geen knuffels, geen volle klassen, niet reizen en zeker niet zingen. Ons jubileumconcert ging niet door en de vervangende datum ging ook geruisloos voorbij.

Bij het busstation stap ik uit. Ik word opgepikt door cantorijvrienden en samen gaan we naar het huis van de dirigente. Onder de grote magnolia midden in de heerlijke tuin zingen we een van onze favorieten, Lieve Magnolia. We hebben er een stuk of 60, favorieten, we hadden wel 3 jubileumconcerten vol kunnen zingen.

We zingen wat nieuwe stukjes, prima vista. “Een beetje koor zingt dit zo weg.” En we zingen wat oude bekenden die we bijna of helemaal uit ons hoofd kennen. We zijn niet een beetje koor, we zijn koor van onze kruin tot aan onze tenen, van binnen en buiten. Wat is het heerlijk om weer te zingen, samen, van nog een beetje voorzichtig met onze uitgedroogde stemmen de noten proeven tot voluit en heerlijk samen muziek maken.

Ubi caritas et amor, Deus ibi est.

Vriendschap en liefde in overvloed, en God stuurt vogels om met ons mee te zingen.