Ach, Coba.....

Ik ben begonnen met een nieuwe schrijfcursus, onder leiding van Jolien Wilmar, over het schrijven van je levensverhaal. Een bijzondere ervaring in deze coronatijd, met een klein groepje mensen die ik niet ken online dicht bij elkaar komen. Het is een cadeautje om op een andere manier te schrijven dan ik gewend ben, en af en toe zal ik iets met jullie delen. Vandaag ging het over onze naam. Maat ik kwam uit bij een herinnering aan een andere naam.

Ze was oud, mijn oma. Ouder dan wie dan ook die ik kende. Of misschien was ze minder oud dan in mijn hoofd, maar ik was jong. Net volwassen, of misschien nog net niet.
Ze zat in de grote stoel met de hoge rugleuning, in de kamer die niet van haarzelf was. Een kale, onpersoonlijke kamer met niets erin dat herinnerde aan thuis. Geen hoogpolig wit tapijt, geen foto's in de boekenkast, geen kalendertje dat je om en om en om kon draaien, geen snuiter op de tafel, zelfs geen lange vingers omdat ik geen taart lustte. Alleen oma, en ik, en Binie, mijn tante. Misschien mijn vader, misschien iemand anders, maar in mijn herinnering oma, Binie en ik.

Tijdelijk was het, deze kamer, maar naar huis kon ze niet meer. Te oud, te dement, niet meer in staat voor zichzelf te zorgen.
Hoe goed kende ik haar? Zij mij? Niet zo heel goed eigenlijk.
Bij opa en oma Bos waren we thuis, bij opa en oma van der Laan kwamen we op visite. Zo was het gegroeid, door hoe het was.

Ze keek naar me, alsof ik net binnenliep en zei: "Ach, Cóba.... "
Coba.... ze noemde mij mijn moeder. In die kale kamer ontstond een band die persoonlijker was dan ooit eerder, dwars door generaties heen. Samen met oma, Binie en mij, was ineens mijn moeder erbij.

Ach, Coba....