50 jaar liefde

Zenuwachtig stond  'ie voor de deur. Niet alleen was hij van plan om op de bel te drukken van de mooiste vrouw, de liefste vrouw van de wereld, ook stond er een fotograaf vlak achter hem, om het vast te leggen. Hij probeerde ontspannen te kijken, cool. Maar zeg nou zelf, het was niet niks, het meisje waarmee hij al samen was sinds hij 16 was, en zij 14, het meisje dat zielsveel van hem hield, net zoveel als hij van haar, zou vandaag zijn vrouw worden. Het was niet vanzelfsprekend dat hij hier nu stond. Haar ouders waren niet zo blij geweest met de verkering, hadden het zelfs verboden.

Verschil in stand stond de liefde in de weg. Maar liefde kruipt waar het niet gaan kan, en dit meisje dat altijd gehoorzaam was geweest aan haar ouders, had tegen haar vader gezegd: "En ik ga toch!" Echte liefde, zagen haar ouders uiteindelijk ook in, en vandaag waren ze getuige van het huwelijk van de dochter van de bovenmeester met de zoon van een fabrieksarbeider. Ze beloofden elkaar trouw tot in het oneindige en iedereen zag dat het goed was..



Ze straalden, allebei, zij in haar witte jurk, het haar opgestoken met een tiara en een sluier, een boeket met gele rozen, en hij met een jacquet en een hoge hoed, die hij op vrijwel alle foto's in de hand heeft en niet op zijn hoofd. Het is tenslotte geen verkleedpartijtje.
Ook de kinderen van de klas van de jonge juf hadden een hoed, een papieren. Keurig twee aan twee stonden ze in hun zondagse kleren te wachten om hun juf en die meneer een handje te geven, om daarna snel aan de limonade te gaan. Uit een flesje, met een rietje. Een paar weken later kreeg juf nog een cadeau: een map met verhaaltjes van de kinderen over deze feestdag. Iedereen vond het geweldig om erbij te zijn, en iedereen weet wel iets leuks te schrijven. De juf was mooi, haar man ook, we kregen limonade met een rietje, maar het hoogtepunt dat door vrijwel iedereen wordt genoemd en veelvuldig wordt getekend is de reis erheen: We gingen met een DAM-bus. Is het leven niet prachtig overzichtelijk een heerlijk eenvoudig als een ritje van nog geen half uur met de bus een belevenis is?

Vandaag, 50 jaar later, bekijk ik de foto's van deze mooie feestdag. Van deze stralende mensen, die een klein jaar later een zoon zouden krijgen, en nog een paar jaar later een dochter, die vandaag met een fotoboek op schoot zit. Als alles anders was gegaan, hadden we vandaag een groot feest gehad. Had ik foto's gemaakt om vast te leggen hoeveel ze nog steeds van elkaar hielden. Hadden de kleinkinderen misschien wel een concertje gegeven, en hadden zij ontroerd en trots geluisterd.
Maar alles ging zoals het ging, en na 9 jaar kwam er een eind aan hun leven samen.
Tot de dood ons scheidt.

Ik bekijk de foto's met een glimlach. Ik zie mijzelf terug in mijn moeder, zie hoe mijn broer op mijn opa lijkt, hoe mijn nichtje op mijn tante lijkt. Ik jongvolwassenen die het nog steeds eng vinden om de bovenmeester een hand te geven, ook al kan hij ze niks meer maken. Ik zie plechtige en vrolijke momenten, zoals het hoort op zo'n dag.

Ik zou van alles willen vragen: Had hij de jurk al gezien? Wist zij welke bloemen hij zou meebrengen? Wie zijn dat op de foto? Veel ken ik, maar nog veel meer niet. Deden er mensen 'stukjes?' Wat aten jullie?
Het is geen verdrietige dag vandaag. Ik vier een feestje en feliciteer mezelf met de liefde die ze hebben doorgegeven. De liefde die van de foto's straalt, die is er nog steeds, springlevend.