In de kern van haar zelfvertrouwen

"Eigenlijk is ze in mijn ogen altijd een beetje een voorbeeld geweest, voor mijn dochter... En nu ze daar zo zit.... ik ben gewoon plaatsvervangend trots!" De moeder van een orkestgenote van mijn oudste dochter was naast me komen zitten. Mijn dochter had zojuist het orkest aangevoerd bij twee prachtige stukken van Edvard Grieg. De tranen hadden over mijn wangen gestroomd, net als bij het concert een paar maanden geleden, en net als bij de repetitie waarvan ik een stukje meemaakte, een paar dagen eerder. Diep ontroerd... door de muziek, door het orkest, door de titel van een van de stukken 'Laatste voorjaar' , door de dirigent, die nog even zei: "Laat het goed op je inwerken, wat zit erachter? Waar gaat het over, dat laatste voorjaar?" en vooral, vooral door mijn dochter, voor wie dit het laatste voorjaar bij dit orkest is. Het laatste voorjaar op de middelbare school. Het laatste voorjaar dat ze thuis woont. Mijn dochter, die daar, zoals een andere moeder zojuist zei "In de kern van haar zelfvertrouwen", zo rustig, zo onbeschrijflijk mooi een orkest zit aan te voeren. Geen meisje meer, een jonge vrouw, die zichzelf nooit op de voorgrond plaatst, straalt bescheiden in de schijnwerpers van de stoel vooraan.

We zijn een kleine week verder. "Ga je even mee naar de winkel mam, ik wil nog even nootjes halen, en ik heb geen zin om alleen te gaan.". Natuurlijk  ging ik mee, hoewel mijn plannen anders waren. Ik zag de ziel onder haar arm, de lichte onrust van de ochtend voor haar eerste examen. We kochten nootjes, lekker sap, bananen. Je moet voorbereid zijn immers, niet alleen de lesstof kennen. Die kent ze wel. Zenuwen zijn wat dat betreft nergens voor nodig. Hoeveel uren heeft ze de afgelopen maanden wel niet besteed aan samenvatten, herhalen, oefenexamens m

aken, even pauze houden, samen met een vriendin een hele middag in de bieb zitten leren, een avondje wat anders, en dan weer door. Met bewondering heb ik het aangezien. En ook deze laatste ochtend, als er voor de innerlijke examenkandidaat gezorgd is, duikt ze in de boeken. "Ik ga nog even wat kenmerkende aspecten overschrijven. Ik verveel me, en anders ga ik van de zenuwen een examen Nederlands maken, dat lijkt me niet handig." Nee, mij ook niet, Laat ze haar krachten maar opsparen voor het echte examen vanmiddag.
Ze blijft vrolijk, ze blijft rustig, ze blijft zichzelf, haar eigen bescheiden zelf.
En ik, ik ben er nog steeds bij, om naar haar te kijken. Intens dankbaar, dat ik met haar mee mag naar de winkel als ze geen zin heeft om alleen te gaan, dat ik vanavond zal horen hoe het examen was, of de teksten interessant waren, dat we binnenkort met z'n tweetjes gaan high teaen, dat ik er bij zal zijn als ze haar diploma krijgt, dat ik volgend jaar in het weekend haar was mag doen, dat ik de verhalen van haar studie zal horen. Dat ik... dat ik de moeder ben, van dit prachtige mens.