Op het puntje van mijn tong

Er zijn van die dagen die vanzelf lijken te gaan. Dagen waarop alles klopt en alles stroomt.

Vandaag is zo'n dag. De kinderen komen binnen en gaan gewoon meteen zitten in de kring, al dan niet met een boekje op schoot. En als ik zeg dat het tijd is om de boeken weer op te ruimen, dan zijn ze ook in mum van tijd weer weg.

De letter van de week is de v. De v van vis en vlinder en voet en vuur.... We zitten in de kring en we bedenken nog meer woorden met de v. Vlieg, vlag, vogel....

"Ik weet er nog eentje juf! Juf Yvvvvonne!" Hij heeft gelijk, ik heb een v, knap!

Floep, daar gaat energiebommetje, van zijn stoel, de kring uit, de leeshoek in. 

Het ligt op het puntje van mijn tong: "Energiebommetje, ga zitten!"

Maar ik slik het in. Laat maar even gaan. En  niet veel later staat hij enthousiast voor mijn neus, net als ik mijn v-activiteit wil stoppen. "Juf! Ik heb een V gevonden!" We bekijken de voorkant van het boek: de vriendjesbank.  

Wat een geluk dat ik hem heb laten gaan! "Kijk eens jongens, wat Energiebommetje heeft gevonden!"  Ik lees heet prentenboek met de v helemaal voor., met een stralend Energiebommetje, keurig op zijn stoel. 

Het spelen en werken verloopt probleemloos. Iedereen is heerlijk bezig, samen of alleen, zonder ruzie, zonder herrie. Ik observeer en geniet. Geleerd van een wijze oude kleuterjuf: Je moet soms gewoon tijd nemen om te zitten en te kijken naar je kinderen.

"We gaan snel alles opruimen en dan kom je met je stoel in de kring!" Ook het opruimen gaat sneller dan anders, en al snel staan de eerste stoeltjes klaar. Maar niet in de kring, zoals ik had gezegd. Het begon met twee stoelen achter elkaar, iemand zette zijn stoel erachter, nog iemand, en al snel stond er een heel rijtje.

Het ligt op het puntje van mijn tong: "Jongens, in de kring had ik gezegd, kom op!

Maar ik slik het in. Ik zing: "Een treintje ging uit rijden, van Amsterdam naar Rotterdam" En niet veel later zit de hele klas achter elkaar te zwaaien, te klappen en te wapperen met de handen, van Zie, Za, Zo!" 

Als ik het genoeg vind, leg ik mijn vinger op mijn lippen, en ze kijken me verwachtingsvol aan. Zacht zeg ik: Zet snel je stoel in de kring, dan kijk ik wie zijn tas kan pakken." En hop daar gaan ze. Hoeveel tijd heeft het gekost? Twee minuten, drie misschien. En we kennen nog een nieuw liedje ook.

De dag kabbelt gemoedelijk voort. Met een gymles op het plein en wat langer blijven buitenspelen, want het is zo gezellig met groep 3, waarvan een deel vorig jaar nog bij ons in de klas zat. Met open armen ontvangen ze elkaar en mij, want we missen elkaar best een beetje. Ellobellomeisje, die toch al ruim een jaar niet meer mijn kleuter is en groep 3 nog een keertje doet, omhelst me en verzucht: "Ik heb jóú het állerliefste gemist!"

In de klas kleien en schrijven we de 2. Eerst rond, dan schuin naar beneden, STOP! Een puntje en opzij. Als je het puntje vergeet, wordt het geen 2, maar een omgekeerde s. Best moeilijk, maar we kunnen het en we zijn trots. 

Je krijgt er wel honger van, van al dat werken. We eten de eerste 10 minuten stil, de timetimer aan, we bemoeien ons even alleen met ons eten. Ik heb een salade bij me met een zakje saus. Voorzichtig knip ik het open en knijp ik in het zakje. Met een boogje dat me doet denken aan "juf, mag ik plassen?" spuit het rode goedje over mijn eten. Mijn volwassen hoofd registreert en negeert het. Maar naast me hoor ik een ingehouden giechel. Het zal toch niet... Energiebommetje mist niks. Ook geen straaltjes saus die ergens anders op lijken. Hij kijkt me aan, zijn gezicht bijna in de plooi. En dan schieten we samen onbedaarlijk in de lach, tranen over onze wangen, een heerlijk
samenlolmomentje waar de rest helemaal niets van snapt. 

Even later zet ik een filmpje op, Brum. Het is nog net zo'n succes als bij mijn kinderen. Sommige dingen worden niet ouderwets. Energiebommetje pakt zijn stoel en zet hem vlak voor het digibord.

Het ligt op het puntje van mijn tong: "Energiebommetje, zet je stoel eens wat verder naar achteren."

Maar ik slik het in. Ik laat hem zitten, af en toe opstaan, en weer zitten, en volledig opgaan in het spannende verhaal, de kleine dappere auto aanmoedigend: "Kom op Brum!" 

Ik denk aan de wijze oude kleuterjuf: zitten en kijken. 

En ik neem mij voor wat vaker in te slikken wat er op het puntje van mijn tong ligt.