"Ah... nu snap ik het.... Jij wilde op je moeder lijken...". Ik kijk naar de met tatoeages bedekte armen van de dame die haar dochter komt ophalen van school.
Het was net die ene dag van de week dat het regende. We hadden nog wel buiten kunnen gymmen, dat was fijn, maar gedurende de gymles ging het wel steeds harder regenen. Met natte koppies kwamen we weer op school, die van Energiebommetje het allernatst. Hij had bij de schuurtjes op het plein een waterstraaltje ontdekt dat van het schuine dak naar beneden stroomde. Onweerstaanbaar.
De rest van de dag was een binnendag. We speelden binnen, zaten in de kring, zongen, speelden weer binnen, en nog langer binnen. Op zo'n dag mis ik toch het buiten zijn, en de kinderen ook. Ze worden wat drukker, luisteren wat slechter, moeten toch op de een of andere manier hun energie kwijt.
En zo vond ik Maarikwildatmeisje onder de tafel in de taalhoek, met een grote lach op haar gezicht. De taalhoek met houten letters, met woorden om na te schrijven, met stempels... en dus ook met stempelkussens, een rode en een zwarte. En die zwarte was met Maarikwildatmeisje onder de tafel beland.
Het had veel erger gekund. Haar kleren hadden er helemaal onder kunnen zitten, haar gezicht, de stoelen en tafels, de vloerbedekking, andere kinderen... Dus eigenlijk viel het nog best een beetje mee.
Maar toch loop ik maar even met haar mee naar haar moeder, om te vertellen dat we al flink hebben gepoetst, en dat dit het resultaat is. Misschien moeten ze maar even naar het zwembad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!