Ontploft

"Juf! De bal is ontploft!"

Ik dacht nog, het zal wel meevallen, de bal zal lek zijn, of er zal een naadje loszitten, misschien komt de binnenbal een beetje naar buiten puilen. 

Maar hij houdt het vol, de bal is ontploft. Zachte Goeierik heeft hem op de weg geschopt en toen kwam er net een bus aan. Ik heb geen knal gehoord, maar als ik de bal zie liggen op straat, ben ik blij dat we een hek hebben en dat de kinderen heel goed weten dat ze daar niet overheen mogen. Met mijn sleutel open ik de poort en ik loop, omzichtig uitkijkend, de weg op om de zielige overblijfselen van de bal van straat te rapen. 

"Wat denken jullie? Kunnen we die nog weer maken?" Nee, dat zien ze nog wel met hun ogen dicht, die is rijp voor de vuilnisbak. Zachte Goeierik kijkt me een beetje afwachtend aan, met een onzeker glimlachje onderzoekend of hij in de problemen komt. Welnee, ongelukjes gebeuren nou eenmaal. 

Er is meer kapot vandaag. Mijn stem bijvoorbeeld. Niet ideaal in een klas vol kleuters, maar wat doe je eraan? Een muziekinstrumentje pakken om de aandacht te vragen, wat assistentie inschakelen en de dag zo rustig mogelijk doorkomen, met een extra filmpje en een stapel kleurplaten. Iedereen is moe en heeft het warm, we mogen het onszelf best een
beetje makkelijk maken.

Het is mijn laatste dag voor de vakantie met deze kleuters. Een deel zie ik volgend jaar weer in mijn klas. Groep 1 wordt groep 2, de jongsten worden groep 1. Maar voor veel kinderen is het een echt afscheid, na de vakantie zitten ze in groep 3. Ik ga ze missen, al zullen ze heus zo nu en dan een knuffel komen halen. 

De klas wordt steeds leger, kunstwerken gaan mee naar huis, en ook de zeehondjes van onze deur. Volgend jaar hebben we nieuwe zeehondjes, ze zijn al gekleurd en ik lamineer ze. Zelf heb ik vanochtend voor schooltijd ook een zeehondje gekleurd. Maar gek, die kan ik nergens meer vinden.

Ik zoek me suf, zo tussen de bedrijven door. In de tassen onder het bureau? tussen de andere zeehonden? In mijn agenda, in de map? Heeft mijn collega 'm per ongeluk meegepakt? Ik snap er niks van. Hij is van de aardbodem verdwenen. 

Na schooltijd kleur ik een nieuw zeehondje. En dan komt er een appje binnen van een collega. Zij heeft het lamineerapparaat in de klas, maar hij doet het niet. Er lijkt iets in te zitten....

Ik denk dat mijn zeehondje terecht is, maar net als de bal niet meer te repareren. Ik hoop dat onze steun-en-toeverlaat die alles kan repareren het lamineerapparaat weer aan de praat krijgt, maar voorlopig zet ik hem maar weer op z'n plek, met een briefje erop.

Maar hoeveel er ook kapot is vandaag, het jaar is rond. 40 schoolweken, 15 blogs, af en toe een zucht of een boze blik, maar vooral ontelbaar veel knuffels, liefde en plezier. Aan dit jaar hoeft niets gerepareerd te worden.