Spelen!

 "Ja maar juf... Da's toch eigenlijk heel raar?"
"Wat dan?"
"Nou... dat jij ook gaat hinkelen! Juffen kunnen toch niet hinkelen?"

Ze staat voor me, koppie een beetje schuin, een vermaakt lachje op haar gezicht. Zelf is ze ook best in voor wat gekkigheid, een gezellig kwebbelmiepje dat nooit verlegen zit om ideeën en om vriendjes of
vriendinnetjes om die ideeën uit te voeren. Maar dat de juf meedoet met hinkelen, nee, dat had ze niet kunnen bedenken. 

"Grote mensen spelen toch niet?"
 "Echt niet? Nou, ik wel hoor, toen het sneeuwde ging ik op de slee zitten, en mijn kind ging me trekken!" Dat geeft kennelijk de doorslag, het kan toch. "Eigenlijk is het niet gek..." Ik ben geaccepteerd als speelmaatje. Even later loop ik met de kinderen over de slang, een houten evenwichtsbalk aan de rand van het speelplein. Ze helpen elkaar tot het niet meer nodig is. En dan een echte uitdaging: Kunnen we elkaar voorbij op de slang zonder er af te vallen? Het kan! Of het kan niet, en dan kukelen we er lachend af. 

Vandaag is een dag dat alles loopt, kabbelt, stroomt. Tuurlijk zijn er kleine aanvarinkjes. Want als 4 kinderen naast het meisje met het zebrapoesje willen zitten, zijn er twee teleurgesteld. Zebrapoesje is overigens een witte knuffeltijger, die, aldus het meisje, een blackfip kan. Moet je niet onderschatten. Ze gooit hem hoog in de lucht en hij landt weer in haar armen. Of op de grond, of  bijna in mijn thee. Maar het zebrapoesje houdt niet van thee en dus besluit 't meisje de blackfips toch maar wat rustiger te houden. 

Ze spelen, spelen, spelen. En omdat ze zo spelen kan ik gewoon op een tafeltje zitten en kijken. Kijken wat ze doen, hoe ze spelen, hoe ze leren. Leren zonder doel, gewoon, omdat het gebeurt, omdat dat is wat ze doen. Netnietmeerpeuter zoekt een plekje alleen aan een tafel. Hoe mooi is dat, als je al zo jong je eigen rust kunt zoeken en vinden? Kleuterjongetje in peuterlijfje wurmt, tong uit zijn mond, de pinnetjes uit de steekmozaiek. Wat spelen die drukke jongens met de dieren gemoedelijk samen. En daar helpt iemand spontaan een ander met een niet lukkende puzzel. Ik kijk, slurp het moment op en geniet van wat ik zie. 

Ik heb dat geleerd van een lieve oud-collega waar alle drie mijn kinderen bij in de klas hebben mogen zitten. Zo'n echte kleuterjuf, die op de kleuterjuffenschool had gezeten en die samen met haar net zo lieve duo de veiligste basis vormde die je voor je kind kunt wensen. Toen ik een keer naar buiten liep vond ik deze collega in het speelhuisje van de kinderen, in het zonnetje, met de benen voor zich uit. "Dat vergeten die jonge meiden, " zei ze, "ze leren niet meer observeren. Ze leren alles over doelen, en wat de kleuters moeten kunnen, voorbereidend lezen en rekenen, maar ze nemen niet de rust om te kijken." 

Ik ging naast haar zitten en samen keken we naar de kleuters die om ons heen speelden, mijn oudste dochter en haar klasgenoten. Een waardevol moment, dat ik altijd heb meegenomen. Even de rust om te kijken. 

De dag kabbelt voort. we genieten samen, hebben het goed. Al spelend ontstaat er in een hoek van het lokaal een spontaan tweeregelig liedje, dat wordt overgenomen en meegezongen, door schattige meisjes en stoere jongens, robuuste tantes en gevoelige mannetjes. Anderen staan er opeens bij te dansen. Ik zing mee, maak er een kleine canon van, we spelen met de muziek. 

Aan het eind van de middag, de kinderen zijn al lang naar huis of bij de BSO, word ik opgehaald door mijn man.  Als we over het plein naar de parkeerplaats lopen, zit daar een van mijn grote stoere kleuters, waar ik regelmatig mijn handen en hoofd vol aan heb. Ik stel hem en mijn man aan elkaar voor. "Nu ben jij de enige in de klas die mijn man kent." Grote kleuter kijkt naar ons, maar zegt niet veel. "Ik neem juf Yvonne nu mee hoor!" "Waar gaan jullie naartoe dan?" "Naar huis, in Warnsveld." "Ga je dan helemaal lopen?" "Nee, onze auto staat op de parkeerplaats, kijk, die oranje." Grote kleuter knikt. 

Als we bijna het plein af zijn, horen we zachtjes achter ons: "Je mag juf Yvonne niet meenemen." 

En ik weet het, volgende week kan er zomaar weer een "Rotjuf!" uitkomen, of "Ik GA niet naar jou luisteren!" Maar vandaag... vandaag loop ik op wolkjes en ga ik zwevend naar huis.