"Ik heb een hartje op mijn hand. Als ik mama dan mis, dan kan ik daar een kusje op doen, en dan geef ik eigenlijk mama een kusje."
Hij laat zijn hand zien. Aan de binnenkant van zijn hand is een hartje getekend, een rood hartje. Heeft mama gedaan. Een geweldig plan natuurlijk, en het helpt! Het valt ook niet mee, als je net 4 bent. Dan heb je mama gewoon af en toe nodig.
Er is nog iemand die best wel wat knuffels en kusjes kan gebruiken, en dat is stoere tante. Stoere tante huilt bijna nooit, dus toen dat gisteren tijdens het buitenspelen wel gebeurde, en hard ook, waren zowel de juffen als de kinderen onder de indruk. Geen wonder dat ze huilde: ze was zo hard gevallen dat haar arm gebroken was. In de kring bekijken we de röntgenfoto van een knuffelbeer in het boek uit de boekenhoek: Die twee botten in je onderarm, voel maar in je eigen arm waar ze zitten, die zijn allebei gebroken. Een operatie, gips... Arme stoere tante, ze moest zelfs een nachtje in het ziekenhuis blijven.
"Juf, mogen wij samen een tekening maken voor stoere tante?" "Tuurlijk. Wat dachten jullie van een beterschapskaart?" Blij rennen de vriendinnen van stoere tante naar de taalhoek, waar beterschapskaarten klaar liggen. Je kunt zeggen wat je wil, maar stoere tante heeft haar gebroken arm goed getimed; we werken over ziek zijn deze weken, en alles staat in het teken van dokters, ziekenhuizen, verband en medicijnen. Al voor iedereen goed en wel binnen was, is mijn hand vakkundig verbonden, een kleine verpleger loopt met een verpleegsterskapje op mondkapjeshoogte door de klas, en het boek 'Boer Boris en het gebroken been' ligt klaar om voorgelezen te worden.
Het is een rijk thema, en actueler kan bijna niet. Natuurlijk houdt corona ook de kleuters bezig, en gebroken armen zijn naast heel vervelend en pijnlijk toch ook wel machtig interessant. IJverig werken de vriendinnen van stoere tante aan hun kaart en even later staan ze weer bij me met nóg een goed idee: "Juf! Mogen alle kinderen hun naam op onze kaart zetten? Dan kunnen we hem naar stoere tante toebrengen!" Een supergoed plan natuurlijk. Ondertussen is er gelukkig nog een kaart gemaakt, het handschrift van de kleuters is nog niet zo verfijnd dat er 30 namen op 1 kaart passen, en met beide kaarten vol met namen geschreven kan een van de vriendinnen straks even langs stoere tante om de kaarten te brengen. Vergis je niet, dit is een eretaak. De roem van een gebroken arm straalt af op haar vriendinnen.
"Juf, ik wil naar mama toe." Hij staat weer naast me en hij mist mama. Geen wonder. Handen wassen als je binnenkomt, als je naar de wc bent geweest, als je buiten hebt gespeeld... het hartje aan de binnenkant van zijn hand is bijna weg gepoetst. Gelukkig is er een oplossing: Samen zoeken we een rode stift. Ik teken het hartje op zijn hand opnieuw, op precies dezelfde plek. Hij knikt en geeft zijn hand een kusje. Zo houdt hij het nog wel even vol tot hij naar huis gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!