Het was donker, koud en stil. Met een grote sjaal om mijn hals gewikkeld en mijn bergschoenen aan mijn voeten banjerde ik vanochtend om half zeven door de sneeuw. Hier en daar werd een enthousiaste hond uitgelaten door een halfwakker baasje, een autoruit werd ijsvrij gekrabd en een eindje verderop ploegde een dappere fietser zich door de verraderlijk gladde sneeuw- en ijslaag op het fietspad, maar verder was ik alleen in een wonderlijk witte wereld. Fijne manier van wakker worden. Een half uurtje later kon ik goedgemutst en roodgewangd bij een vriendin in de auto stappen: we mochten weer; allebei op andere scholen, allebei weer een klas vol kleuters.
Het is heerlijk om vandaag mijn kleuters weer in de klas te hebben. Ik heb ze gemist, al mijn minimensjes. 't Is wel een beetje wennen. We hebben elkaar zo lang niet gezien, De week voor de kerstvakantie moesten we plotseling sluiten en in de tijd daarna heb ik alleen de kinderen in de noodopvang onder mijn hoede gehad. Het grootste deel van de kleuters heeft thuis gespeeld en gewerkt. De meeste kinderen stuiteren vrolijk op me af, sommigen lopen langs me heen. Tuurlijk, 't is woensdag, juf Yvonne is er, niks bijzonders. Een enkeling vindt het toch wel weer even spannend. "Geeft niks," zeg ik, "ik vond het ook een beetje spannend vanochtend, we hebben elkaar al zo lang niet gezien..." Een knikkend koppie en dan "Mag ik kleuren?" "Jazeker, pak maar een kleurplaat!"
De kinderen druppelen binnen. De groep is groter dan hij was, 5 kinderen zijn de afgelopen tijd 4 geworden, uitgepeuterd, klaar om te kleuteren. De een nog bang, de ander voor de duvel niet, elk komen ze op hun eigen manier binnen.
De dag verloopt gemoedelijk. De grootste uitdaging van de dag: 26 kleuters in skipakken, snowboots, sneeuwbroeken en winterjassen hijsen, en zorgen dat iedereen zijn eigen muts, sjaal en handschoenen heeft. Je bent zo een minuut of 20 verder. Maar dan kunnen we lekker de sneeuw in. De zon komt er een beetje door en het is heerlijk buiten. Er wordt gestampt, gerollebold, hier en daar wat gegooid, "maar niet in het gezicht!" en van de glijbaan gaan is heel leuk met een hoop sneeuw onderaan.
"Ik wilt niet spelen, ik wilt naar binnen. Ik hebt het koud!" Wiebelmeisje staat ineengedoken in de kou. "Ik snap wel dat jij het koud hebt. Kom, spelen, dan krijg je het wel warm." Maar wiebelmeisje is niet in beweging te krijgen. Wiebelmeisje heeft het niet zo op sneeuw en kou, zoveel is zeker. Jammer voor haar, we zijn echt nog wel even buiten.
"Juf, ik moet plassen!" Tja... If you gotta go, you gotta go... Wanten uit, jas uit, snowboots uit, skibroek uit, plassen, skibroek aan, snwoboots aan, jas aan, naar buiten, terug naar binnen, wanten oprapen, wanten aan, naar buiten.
"Juf, mag ik plassen?" "Ja, hoor, kun je jezelf uitpellen?" "Weet ik niet" "Begin maar, ik kom zo kijken of het lukt." Halve minuut later "Ben je nou al terug?" "Ja, ik hoef niet echt meer.." "Teveel gedoe?" "hmhm..."
Zonder grote incidenten zijn we even later weer binnen en zonder problemen bereiken we het eind van de dag. We hebben gespeeld, gegeten, gedanst, geprobeerd of we een minuut lang stil kunnen zijn. (Als het er echt om gaat kun je heel stil met stoel en al omvallen)
En dan is het tijd om na nog even buitenspelen (skipakken aan, snowboots aan, enz enz, tassen mee naar buiten) naar huis te gaan.
Koddige kabouter, een van mijn kersverse kleuters, wordt door zijn moeder opgehaald. "Leuke dag gehad?" Ja, koddige kabouter heeft een leuke dag gehad. "Waar is je sjaal?" Die had koddige kabouter niet kunnen vinden. Na nog een zoekpoging loop ik even mee om te helpen.
"Hoe ziet jouw sjaal er uit?" Hij brabbelt wat onduidelijks over mama en zijn sjaal, maar ik kan er geen chocola van maken.
"Is dit écht niet jouw sjaal?" Nee, kleine kabouter schudt resoluut zijn hoofd. Dit is écht niet zijn sjaal, hij weet het zeker.
En hij had gelijk, het was \écht niet zijn sjaal. Het was de sjaal van zijn moeder, die hij vandaag om had....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!