Slagroom op de dag

Ik ben pedagogisch best aardig bekwaam. Ik maak gemakkelijk contact met kinderen, zie veel en kinderen voelen zich meestal snel op hun gemak bij mij. Maar ik heb een lastige lacune in mijn pedagogische vaardigheden. 

Ik had daar al last van toen onze eigen kinderen klein waren. Van die momenten dat je eigenlijk boos moet worden, maar vreselijk in de lach schiet. Of bijna, maar dat de kinderen feilloos uit je ogen lezen dat je het eigenlijk veels te grappig vindt wat er is gebeurd. Van die omdraaimomentjes. Maar, eerlijk is eerlijk, regelmatig ben ik te laat met omdraaien.

Zo was er dat moment dat oudste dochter, peuter nog, zo'n klein kinderwinkelwagentje met een rotvaart door de supermarkt zwiepte. Het lukte mij om met twinkelende ogen streng te zeggen dat dat toch niet mocht, maar toen ze daarop met grote onschuldige ogen zei: "Ja maar.... da's toch LEUK!" kon je me opvegen. En ik had nog zo mijn best gedaan.

Of die keer dat dezelfde dochter, kleuter inmiddels, op haar slaapkamer alle (ALLE) speelgoeddozen en -bakken had opengemaakt en toen sneeuw was gaan spelen met de talkpoeder, samen met haar kleutervriendinnetje. Tja.... te laat om om te draaien. En dan maar helemaal de juiste volgorde aanhouden. Eerst het fototoestel van beneden halen, en dan pas streng zeggen dat het niet meer mag gebeuren. En dan doekjes uitdelen, ga maar schoonmaken. Talkpoeder heeft wel wat van pepernoten, je vindt het maanden later nog op de vreemdste plekken terug. 

Ik zal het wel van geen vreemde hebben. Ooit liep ik als dreumes door het huis, met een stuk kaas waar iemand, ik zeg niet wie, al aardig wat happen uit had genomen. Ik weet niet wie besloot dat er eerst een foto gemaakt moest worden, voor de kaas weer terug in de koelkast ging, maar iets in me zegt dat het mijn moeder was. Ik schijn op haar te lijken. 

Vandaag op school was een pittig dagje. De kinderen moesten weer even wennen aan me, zo na de herfstvakantie, en ook nog op een andere dag dan voor de vakantie. Bij sommige kinderen was er voor schooltijd al een stuk dag geweest waar van alles mis kon gaan dat de dag op school kon beïnvloeden. Er kwam iemand kijken in de klas, ook anders dan anders. Het was onrustig, geen wonder. Er waren ruzietjes, gedoetjes, tanden door lippen en bloedende vingers. 

En omdraaimomentjes. Slagroom op dag. 

Zo kun je natuurlijk best braaf gaan zitten borduren met de houten vormen met gaatjes, maar je kunt er ook je eigen slapstick van maken. Dat is niet de bedoeling, en eigenlijk mag het niet, maar 't is wel heel leuk. En ze moeten het snel weer los maken, dat wel. Maar pas nadat ik er gauw een filmpje van heb gemaakt, stiekem....

Na het buitenspelen staat impulsief ventje bij me. "Kijk juf..."  Met geheimzinnig glinsterende ogen laat hij zien wat hij heeft. Een pissebed! Hij laat het als een mini-pantserwagentje over zijn hand lopen. Ik zie aan hem dat dit zijn beste vriend ooit is. Maar ja, pissebedden horen niet in de klas. "Leg die maar even in de bosjes, dat vindt hij fijner." Woest kijkt impulsief ventje me aan. "Neuj! Ik wil hem HOUDEN!" Ik leg uit dat pissebedden buiten horen, op donkere plekjes. Niet binnen in de klas. Hmmm. Oke dan. Impulsief ventje draait zich om om de pissebed.... in het ritszakje van zijn mouw te stoppen. Een donker plekje, dat wel. Omdraaimomentje voor de juf. Maar daarna moet hij toch zijn vriend vrijlaten, hoe jammer het ook is. 

En als wiebelkussenmeisje haar wiebelkussen op de grond legt, en een van de stoere jongens daar dan een (keurige) koprol op doet, tegen wiebelkussenmeisje botst, die daardoor omvalt en bij hem op schoot belandt, waar ze beiden vreselijk om moeten lachen, dan kan ik niet boos worden. Natuurlijk, daar is het wiebelkussen niet voor, en bovendien is er in een klas vol spelende kleuters helemaal geen plek voor koprollen en andere capriolen, maar o, wat een heerlijke lach was dit. 

Slagroom op de dag!