Een heel goed Tomtommetje

 "Jufjufjufjufjuf! Kijk!"

Stralend staan ze voor me, twee kleutermeisjes, hun handen vol schatten: blaadjes, grijze stenen en een verpieterde kastanje. 

"Dit is voor jou! Dat mag je in een váásje doen!" Ik hou mijn handen op en aanvaard bewonderend dit cadeau. Voor een buitenstaander lijkt het misschien niks. Maar hier hebben twee kleine mensjes hun speeltijd op het plein besteed aan het zoeken van schatten voor de juf. Dat is liefde, dat moet je niet onderschatten.

Mijn duo en ik schrijven elkaar altijd uitgebreide overdrachten. Wat ging er goed, wat ging minder, wat moet er nog gebeuren, wat is er belangrijk om te weten? In de overdracht die ik gisteren las, stond

Blond ventje was vandaag ziek. Wil je als hij  morgen weer beter is een verjaardagsmuts voor hem maken? Als hij nog ziek is komt het na de vakantie. 

Blond ventje lag een paar weken geleden onder de tafel legoblokjes de kring in te zwiepen. Blond ventje zit zelden een hele kringtijd lang op zijn stoel. Hij wil wel, hij begint altijd vol goede moed en met brave beloften, maar het lukt hem niet. Hij MOET tussendoor even lopen, even op de grond liggen, even aan de Lego zitten,  even onder de tafel kruipen, even kijken of er nog stekkertjes van het digibord los kunnen worden gehaald zonder dat de juf het ziet, even naar zijn partner-in-crime aan de andere kant van de kring worden gelopen, of anders in ieder geval geroepen of geseind. De klas is een stuk rustiger als blond ventje er niet is. En toch... en toch dacht ik niet "Oe, lekker!" toen ik las dat hij misschien ziek was. Ik dacht, eigenlijk tot mijn eigen verbazing: "Hè jammer..."

Blond ventje was nog ziek vandaag. Ik miste zijn fratsen, zijn vrolijke ogen, zijn eerlijkheid, zijn vertrouwelijke, omhoog glijdende: "Juhuuuuf.... " met daarachteraan een verhaal waarbij je verrekte goed moet luisteren om het te begrijpen, maar dat heus wel klopt. 

Blond ventje heeft een heel goed Tomtommetje, waarmee hij razendsnel de weg naar mijn hart heeft gevonden. En niet alleen blond ventje heeft zo'n Tomtommetje, ook de twee meisjes met hun waardeloze maar o zo waardevolle schatten. 

En ook de jongen die ik vandaag lang vast moest houden om te voorkomen dat hij naar huis zou lopen, mijn armen om hem heengeslagen, totdat de rust weer in hem zakte, maar die ook fantastische kabouterhuizen van de Kapla heeft gebouwd, zodat we allebei reuzetrots waren. 

En ook het wiebelmeisje dat vandaag wel wilde proberen zonder wiebelkussen op haar stoel te zitten, "Ik gaat zitten op stoel, niet die erop, ik kan wel!", en dat ik maar een paar keer terug heb moeten verwijzen naar haar plekje. 

En ook de jongen die thuis al zo lastig startte vanochtend en die eigenlijk niks wilde vandaag, maar toch heerlijk in de huishoek ging spelen en vanmiddag met zijn vriend/vijand zonder wanklank een gezelschapsspelletje zat te spelen. Op de grond in de deuropening, dat wel, maar wel in volledige rust en harmonie.

Allemaal, stuk voor stuk, hebben ze een heel goed Tomtommetje, ook het mannetje waartegen ik vandaag zei dat 'ie wel erg liep te miemelen, Ook het miepje dat vandaag niet met haar maillot in de plassen stond, maar wel de gang een goeie plek vond om haar laarzen leeg te gooien. Ook het jongetje dat nog moet leren dat niet elke prestatie een beloning nodig heeft. En ook het meisje dat altijd naar haar buurman gedraaid zit in de kring omdat dat zo gezellig is en het meisje dat nog steeds niet weet waar haar vaste plek in de kring en aan tafel is. En ook het jochie dat alles zo intens beleeft dat 'ie halverwege de dag zowat in slaap valt en het meisje dat altijd zo lang over haar drinken doet.

Ik hou van ze, van allemaal. Allemaal hebben ze de weg naar mijn hart al gevonden. En ik ga de vakantie in met een vaasje met blaadjes en stenen en een verpieterde kastanje.