Een rammelende broodtrommel en een uitpuilende broekzak

“Spring ‘ns… “

Jongetje 2 stond een beetje ongemakkelijk voor me, maar sprong niet. Zojuist had ik jongetje 1 bij me gehad. Die had het wel meteen begrepen. Ze waren d’r ingeluisd. 

Even voor de duidelijkheid: ik hou niet van klikken. Over het algemeen stuur ik kinderen die iets komen vertellen over de zonden van anderen onverrichter zake weer weg. Maar soms vind ik toch dat een kind ergens niet mee weg mag komen. Jongetje 3 was bij me geweest om te vertellen dat jongetje 1 en jongetje 2 knikkers van school mee naar huis wilden nemen. Tja, dat konden we natuurlijk niet hebben.

“Jongetje 1”, had ik gezegd, “ik heb gehoord dat er iets geks aan de hand is met de knikkers van school. Weet jij wat?” Jongetje 1 zei eerst niks en stopte zijn broodtrommel in zijn tas. Bijna dan. De broodtrommel rammelde nogal. Jongetje 1 begreep snel dat deze juf nu niet meer zo makkelijk voor de gek te houden was. De trommel ging open en er lagen, voor geen van ons beiden een verrassing,  een paar knikkers in. Uit eigen beweging stak hij zijn hand in zijn broekzak en haalde daar ook nog een flinke hand vol uit. “Jij weet wel waar die opgeruimd moeten worden he?” Jongetje 1 knikte en ging heen om zijn zonden ongedaan te maken.

Aan jongetje 2 had ik ook gevraagd of hij wist wat er aan de hand was met de knikkers van school. Ook hij wist dat best. “Jongetje 1 wil ze mee naar huis nemen!” “Alleen jongetje 1?” had ik gevraagd. En jongetje 2 had geknikt. Alleen jongetje 1.

“Spring ‘ns” zei ik. Dat  vond ‘ie wel een beetje raar. Ik vroeg het nog een keer. “Spring ‘ns?” Jongetje 2 schuifelde wat, maar wilde liever niet springen. Vriendelijk, maar zonder de optie om te weigeren open te laten zei ik: “Ik wil echt dat je even voor me op en neer springt.” Er was geen ontkomen aan, en jongetje 2 sprong. “Krikrkrikrkrirk” klonk het uit zijn uitpuilende broekzak. Een glimlach met moeite onderdrukkend legde ik hem uit dat de school die knikkers ook moet kopen, dat dat geld kost, en dat het niet de bedoeling is dat kinderen die mee naar huis nemen. Dan zou de school geen geld meer overhouden natuurlijk. Ik sommeerde hem de knikkers netjes op te ruimen waar ze hoorden.

Even later stonden ze buiten naast me. Twee jongetjes die heel graag knikkers hadden gehad, maar die heus wel snapten dat ze die niet zomaar van school mee mochten nemen. “Ja jongetje 1, die moet de school ook gewoon kopen hoor!” zei jongetje 2, met zijn hand in zijn lege broekzak.