Was het maar zo'n feest!

"Hé, Stoere Puber!" Stoere Puber staat te wachten bij de bushalte waar ik met mijn kleuters langsloop van de gymzaal terug naar school. 

We hebben voor het eerst dit schooljaar weer in de gymzaal gegymd en hoewel het een hele onderneming is, een kwartier heen lopen, een kwartier terug, hulpouders regelen, moeie kleuterbeentjes, losse veters, en af en toe een ruzietje en dan toch maar een wissel in loopmaatjes, zijn we toch blij dat we nu weer echt kunnen gymmen. In onze gymkleren, of een joggingpak ("Juf, Sij saat in se pinana simmen") en met echte coole gymdingen, zoals ringen.

Energiebommetje liep verplicht aan mijn hand, want zijn energie knalde er bijna uit vandaag en ik moet alle zeilen bijzetten om hem niet voor de rest van de dag kwijt te zijn. Hij wil niet met mij, maar met een vriendje, maar ik durf hem nog niet los te laten.

Tot er opeens van verder achter in de rij een gil en dan een huil klinkt; Watnouvier. Zij kneep eerst, dat weet ik bijna zeker, maar haar loopmaatje werd te boos en kneep ook. Hard. En nu willen ze niet meer samen lopen. En dus wend ik me tot energiebommetje. "Denk jij dat je met Watnouvier in de rij kunt lopen? Kan ik jou vertrouwen?" Energiebommetje knikt serieus. Hij voelt aan dat hij dit niet moet verbruien en geeft Watnouwvier een hand, loopmaatje komt bij mij.

Niet veel later heeft Watnouvier het voor elkaar. Zonder veel moeite windt ze hem als een volleerde verleidster om haar vinger. Energiebommetje heeft als een galante heer haar tas overgenomen. Eerst in zijn hand, maar dan kan hij haar niet meer bij de hand houden, dus dan maar op zijn rug. Een stoer energiebommetje met een prinsessentas. 

Stoere Puber ziet mij lopen, in mijn blaartrekkend gele vestje en gromt me een puberige maar niet onwelwillende groet toe. Hij hoort bij mijn andere leven, op mijn andere school in mijn woonplaats, waar ik het regelmatig met hem aan de stok had en ik niet alleen, maar waar ik toch ook altijd wel een soort zwak voor hem bleef houden. Omdat hij op hoog niveau sport, zit hij niet op een middelbare school in de buurt, maar op de school tegenover die van mijn kleuters, en af en toe komen we elkaar tegen.

Energiebommetje is de rest van de dag mijn vriend. Hij helpt me met opruimen, komt als ik hem roep en wil best even een foto van me maken als we in de buurklas aan het spelen zijn, waar een heerlijke bureaustoel staat. Ik neem het ervan en kijk vanuit mijn comfortabele positie naar mijn heerlijk spelende kleuters. Achterover hangend, benen op een krukje. En dan staat de nog behoorlijk verse directeur in de deuropening. En hij snapt het nog ook. Soms moet je je er helemaal niet mee willen bemoeien, maar alleen maar kijken. En dan noem je het gewoon observeren, goed bezig.

Meeloopmaatje is onder de indruk van Stoere Puber. Hij kijkt al lopend om, zijn ruzie met Watnouvier alweer vergeten. "Is dat jouw broer?"

Ik schiet in de lach en loop naar Stoere Puber toe. "Stoere Puber! Een van mijn kleuters vraagt of je mijn broer bent!"

Zijn norsige pubergezicht breekt open. "Nee," zegt hij met een brede grijns, "was het maar zo'n feest!"