Fiddelminger

Op haar tenen loopt ze door de gymzaal. 

Staartenmiepje kan tellen als de beste, al in groep 1 telde ze met groot gemak van 30 terug naar 0. Maar in de gymzaal is ze voorzichtig. Op haar hoede voor de gevaren die er schuilen: wandrekken, banken om op te klauteren, voorbijsuizende ballen of zwaaiende touwen. Ze vertrouwt ze voor geen meter.

Met een onzeker glimlachje draait ze zich naar me om, een touw in de handen. Eigenlijk wil ze wel op de knoop, maar hoe? Het wandrek heeft ze even aangekeken, maar al snel concludeerde ze dat dat geen doen was. De sporten zitten veel te ver uit elkaar, veel te gevaarlijk.

Niet iedereen is het met haar eens. Veel kinderen zijn in no time boven, of tenminste, zover als ze mogen, tot het blauwe lintje. Sommigen willen nog wel hoger, maar dat mag niet. Tot het lintje, door het gat, hangen en op de dikke mat vallen. Anderen houden het bij de derde sport. Als je dan door het gat kruipt, kun je al meteen met je voeten bij de grond. Niet heel spannend, maar voor sommige kleuters uitdagend genoeg. Of je begint laag en gaat steeds een beetje hoger. Ieder zoekt zijn eigen grenzen op. 

Het is sowieso een sportief stelletje, ook op het schoolplein. Er wordt gerend, in het huisje geklommen, rondgefietst en gevoetbald. Bij het voetballen gaat het vandaag af en toe een beetje te ruig. Er wordt wat geduwd, getrokken en soms lopen de gemoederen wat op.

"Juhuf...." Met een verontwaardigd hoofd staat Blond Bonkie voor mijn neus. Er is iets gebeurd dat niet door de beugel kan, dat zie ik zo. "Juf! Energiebommetje steekt zijn fiddelminger op!" En hoewel ik eigenlijk moet delen in de verontwaardiging van Blond Bonkie, schiet ik in de lach, ik kan het niet helpen. 
Zelf hoort hij ook dat er iets mis ging. "Energiebommetje steekt zijn fiddelmi... Energiebommetje steekt zijn fiddel... Energiebommetje steekt zijn fiddelminger... " Hij probeert het echt, elke keer zelf ook in de lach schietend om hoe gek het klinkt, dan weer serieus overnieuw beginnend met de zin. Het komt er niet uit. Ik doe ondertussen nog wat vergeefse pogingen mijn lachbui onder controle te houden, mijn collega naast me brengt het er niet heel veel beter vanaf. 

Ik help hem uit de brand. "Middel...." en Blond Bonkie maakt het af: "...vinger". We zijn het er over eens: dat hoort niet zo, je middelvinger opsteken is echt niet netjes en ook niet lief. Blond Bonkie vertrekt weer richting het voetbalveld met de opdracht tegen Energiebommetje te zeggen dat je middelvinger opsteken echt niet mag, dat doen we hier op school niet. Even later wordt er weer gebroederlijk gevoetbald, verontwaardiging is niet zo lang houdbaar bij Blond Bonkie, een mooie eigenschap wel.

Staartenmiepje staat met het touw in haar hand. Het wandrek was haar wat te heftig, maar dit wil ze nou toch wel eens proberen. Je handen hoog aan het touw en sterke armen maken, dan trek je jezelf naar boven. Na een paar bijna gelukte pogingen... ja hoor daar zit ze. Zacht slingert ze heen en weer. 

Nog een keer: nu heeft ze 'm echt door. En wat ze al eerder had gemerkt met tellen, blijkt ineens ook bij gym te werken: oefenen helpt! En hoe meer je oefent, hoe leuker het wordt. Alle touwen gaat ze af. Niet veel later slingert ze met een brede lach op het touw met de hoogste knoop. 

Als ik haar 's middags weer aflever bij haar moeder kan ik het bijna zien: ze is gegroeid!