We kunnen het niet laten en dus zingen we erbij

Dit is dan het eind van onze fijne Cantorij,
leuke Cantorij, unieke Cantorij. 
We kunnen het niet laten en dus zingen we erbij
Bedankt hoor lieve Co!

Ja, dit is het dan. 

Afgelopen zaterdag gingen we eruit met een knaller. Ons jubileumconcert; 45 jaar Cantorij Emmeloord, waarvan ik 36,5 jaar heb meegezongen. En eigenlijk nog iets langer, want als kleine Yvonne zong ik ook al een paar jaar bij de Kindercantorij, met een blauw rokje, wit bloesje en niet te vergeten rood hesje met een gouden knoopje met een kettinkje om 'm te sluiten. Ik vond het heerlijk, tot Co haar denkbeeldige stokje had overgedragen aan een strenge meneer die heus wel aardig probeerde te zijn, maar het niet voor elkaar kreeg een groep kinderen lekker te laten zingen. 

Een aantal jaar later ging bij ons thuis de telefoon. Co Jongsma, of ik haar nog kende? Tuurlijk kende ik haar nog, van de Kindercantorij! Of ik geen zin had bij de Jeugdcantorij te komen, ze konden  nog wel een alt gebruiken. Of ik daar zin in had? Het koor waar ik als kind altijd zo tegenop had gekeken, omdat ze zo sprookjesachtig mooi konden zingen? Natuurlijk had ik daar zin in! Ze repeteerden op zondagmiddag bij de dirigente thuis, want op zondagmiddag kan iedereen.

En zo kwam ik bij de Jeugdcantorij, die later van naam veranderde en Jongerencantorij werd, en toen ons oudste lid 30 werd en vond dat dat te oud was voor een jeugdkoor moeiteloos schakelde naar Cantorij, want Marike wilden we niet kwijt!

De Cantorij, die al lang geen cantorij meer is, maar een kamerkoor dat al lang niet meer in een kamer repeteert, het is zoveel meer voor me geworden dan een koor. Vrienden zijn het geworden, familie, mensen zo dichtbij dat ik door en door mezelf kon zijn. We hebben zoveel meegemaakt samen.
Kooruitjes met interessante plekken, gekke spelletjes en malle opdrachten, en altijd werd erbij gezongen, een reis naar Canada, concerten, concoursen die we regelmatig wonnen, trouwdiensten (waaronder de onze), doopdiensten, maar ook rouwdiensten, 3 van onze leden hebben we moeten laten gaan, waaronder Rina, die een dierbare vriendin van me was en die dat in mijn hart nog steeds is. 

Al op mijn 18e vertrok ik uit Emmeloord, eerst naar Utrecht, en een goeie 20 jaar geleden naar Warnsveld. En al die tijd reisde ik heen en weer, op de zondagmiddag, al is de frequentie al heel lang geleden afgenomen naar eens in de twee weken. Dat ik er niet elke week was, werd met liefde geaccepteerd door de rest, want mij wilden ze ook niet kwijt.

Cantorij Emmeloord was lang te horen.

Cantates, motetten, gezangen en psalmen, werk'lijk een lust voor uw oren!

Cantorij Emmeloord stopt nu met zingen.

Vandaag een concert met een reünie, foto's, afscheid en meer van die dingen.

We zijn op tijd gestopt. Op tijd om nog mooi te kunnen zingen bij onze Grote Finale. Het klinkt niet meer zoals vroeger, maar dat is geen wonder. We zijn geen 20 meer. We zijn 40,- 50-, 60-plussers en Co.... die is 82. Dirigeren houdt je jong, dat blijkt. 

Het afscheid was innig. De middag gezellig, met oud-leden, herinneringen, foto's, en natuurlijk met zingen. Het concert was, ach nee, niet perfect, maar toch was het een perfecte avond. De kerk zat vol met allemaal mensen die ons nog een keer wilden horen zingen. Co's broers waren ervoor uit Canada gekomen, en speciaal voor mij waren er mensen uit Groningen, Warnsveld, Utrecht... dat is bijzonder. Gedragen door de mensen om ons heen, en het verdriet omarmend om geliefden die er niet bij waren, vierden we ons afscheid groots.

Gisteren hadden we onze nazit, of zoals de broer van Co het veel mooier noemde "The afterglow".

En warm was het. Een middag vol gezelligheid, nog een beetje zingen, veel knuffels en alle tranen die zaterdag niet kwamen. 

Wat ga ik het missen. Het zingen, bij dit koor, al blijf ik natuurlijk zingen. Maar dat is niet hetzelfde.

Wat ga ik ze missen. Wenda, Neeke, Marike, Anja, Harry, Co en alle anderen die me zo dierbaar zijn geworden. We verliezen elkaar niet uit het oog en het oor, en de liefde blijft. De liefde voor muziek en de liefde voor elkaar.

Dit is dan het eind van onze fijne Cantorij

mooiste Cantorij, geliefde Cantorij

We kunnen het niet laten en dus zingen we erbij

Bedankt hoor lieve Co!