Buiten gebeurt het

 "Juf, wat doen die meneren?"

Terwijl we ons na de gymles in onze kring installeren, wordt direct voor ons raam een stellage in elkaar geknutseld. 

"He, op zo'n steiger werkt mijn papa ook altijd!" 

Het is niet de papa van Albijnaprofvoetballer die even later de steiger opklimt, maar twee jonge mannen. En wat ze gaan doen, ik weet het eigenlijk ook niet. De rest van de dag hebben we uitzicht op benen. Staande benen, soms zittende bennen met een stukje lijf eraan. 

Weet je wat het is, als er een steiger voor het raam van de klas wordt gezet? Dan wordt wat er binnen gebeurt spontaan een stuk minder interessant. De h is de klank van de week, maar de steiger trekt de aandacht. Zelfs eten wordt een bijzaak. Als je op de lichtbak klimt, kun je naar buiten hangen en kijken wat die meneren doen. Nooitopzijnstoelventje, die tegenwoordig heus soms best een paar minuten achter elkaar rustig in de kring kan zitten, als er maar geen steiger voor het raam staat, brengt verslag uit.

"Ze zijn aan het schoonmaken!" 

Nieuwsgierigheid is aanstekelijk. Binnen de kortste keren staan ook Poppenkind, Minimeisje en Blond Bonkie bij het open raam, op het punt om op de lichtbak te klimmen. Dat dat niet mag weten ze, maar nieuwsgierigheid neemt graag een binnendoorweggetje door hun hersenen. Zulke binnendoorweggetjes gaan nooit langs magnietborden. Voor ze beginnen met klimmen roep ik ze terug. Gauw op je stoel, we gaan zo wel even kijken, als we ons fruit ophebben.

Dat kan je wel willen als juf, maar zo werkt dat niet. De aandacht is niet bij banaan, appel en mandarijn vandaag, en al helemaal niet bij de bekers water (pak maar een handdoek en dep het maar een beetje droog). 

"Jongens, zet allemaal je eten en drinken maar even neer en kom bij de deur staan. We gaan EERST even kijken. We lopen stil door de gang en buiten gaan we even rustig bij de werkmannen kijken. We gaan niet schreeuwen, want dan schrikken ze misschien wel en straks vallen ze nog naar beneden. Dat willen we natuurlijk niet." Nee, niemand wil dat die meneren vallen. "Mogen we wel zachtjes hoi zeggen?" Ja, hoi zeggen mag.

En dus staan er even later 25 kleuters en twee juffen naar boven te kijken. Er wordt inderdaad schoongemaakt.

"Hoi!" Meisjemetvlecht fluistert het bijna. Ze wil natuurlijk geen buiteling van onbekende mannen van een steiger op haar geweten hebben. Maar als je zo zachtjes hoi roept, dan komt er geen antwoord.

"Hohoi!" Iets harder, maar niet hard genoeg. De meneren zeggen nog niks terug.

"Hohoi!" klinkt het nu uit meer monden. Ze houden zich nog steeds keurig in. Gelukkig, de meneren horen het voor het volume uit de klauwen loopt. Een beetje schuchter kijken ze om en zeggen ze "hoi" terug. Ingewikkeld hoor, een groep kleuters, als je steigers en gevels gewend bent. Je zou er verlegen van worden.

" We komen straks nog wel even kijken", beloven we. Dat mag gelukkig.

Even later zien we de ware reden waarom deze twee jongens de steiger hebben neergezet: Het nieuwe logo wordt op de school geplakt, precies boven ons raam! Het is erg mooi, een vuurtoren staat erop. Met de naam van onze school: Cbs De Haven. 

"Juf! Kijk! De hoofdletter H! De klank van de week!"

Zelfs de klank van de week gebeurt buiten vandaag.