De beste en de liefste

 "We hebben geluk jongens, het regent niet meer. We kunnen toch lekker buitenspelen."

"Yes!" Doorgroeidametje balt haar vuisten. Steeds groter wordt ze. Van Minimeisje werd ze een Niet mee zo heel erg minimeisje en ze blijft maar groeien, niet alleen in lengte, ook in  houding en in de mate waarin ze mij begrijpt, en ik haar. Woorden zijn niet haar sterkste kant, en vaak worden haar uitspraken ondersteund met overduidelijke lichaamstaal. Doorgroeidametje is blij dat we naar buiten kunnen, dat kun je horen met je oren dicht, als je je ogen maar open houdt.

We spelen buiten zonder speelgoed vandaag. Nou ja, zonder speelgoed uit de schuur. Geen karren, geen emmers, geen scheppen. Maar de schommels hangen er wel, het speelhuisje staat er en bovendien hebben we plassen. Da's ook leuk. En modder. Nog leuker. Kun je ook mee make-uppen. Of jezelf schminken als een kat. Maar voor sommige kinderen is buitenspelen zonder materiaal best lastig.

"HOEOEOEOEOEOE!"

"HUUUUUUUUUUU!"

Van twee kanten komen twee hard huilende meisjes op me afgelopen. Met allebei loopt een ander mee als chaperonne. Dat is praktisch, want beide meisjes zijn ook zonder HOEOE en HUUU soms moeilijk te verstaan, laat staan met de sirene aan.  Doorgroeidametje is een van hen, Grietjeuitdeandereklas is de ander. Doorgroeidametje en Grietjeuitdeandereklas hebben gevochten. Hm. Dat ben ik niet van ze gewend. "He? Hebben jullie gevochten?" Twee knikkende snikkende koppies. "Met elkaar?" Ja, met elkaar. Of niet met elkaar, dat is me niet helemaal duidelijk. Misschien zijn er ook nog een paar jongens bij betrokken. In ieder geval is er gevochten en dat is niet de bedoeling.

"Jullie gaan nu samen naar binnen. Doorgroeidametje pakt een bekertje water voor grietjeuitdeandereklas en grietjeuitdeandereklas pakt een bekertje water voor doorgroeidametje. Ga elkaar maar even troosten. Naast elkaar, maar niet van harte, lopen ze naar binnen. 

Als ik even later in de klas kom, is het drama al helemaal over. De bekers zijn bijna leeg en je zou haast zeggen dat het wel gezellig is. "Doorgroeidametje, kom eens hier. En... ehm... Hoe heet je ook alweer? Grietjeuitdeandereklas heet jij toch?"

Grietjeuitdeandereklas knikt, met haar beker nog aan haar mond en nog niet zo toeschietelijk. "Maar ik heb ook nog twee andere namen," zegt ze zacht maar beslist. Ah, andere namen, dat kan een mooie ijsbreker zijn. Misschien heeft ze een mooie doopnaam, is ze genoemd naar een oma of verre tante of hadden haar ouders een rijkelijke fantasie. En meestal is de achternaam ook een van de namen die een kleuter wel weet.

"O ja?", vraag ik belangstellend, "wat zijn jouw andere namen dan?" 

Ze mompelt iets, verlegen van me wegdraaiend. Ik denk dat ik het versta, maar probeer het nog maar even te verifiëren. "Wat zeg je? Ik verstond je niet helemaal."

"Grietjeuitdeandereklas-is-de-beste-van-de-wereld 

en 

Grietjeuitdeandereklas-is-de-liefste-van-de-wereld"

Ja, ik had het goed verstaan. Vermoedelijk staan deze namen niet op haar geboorteakte, maar ik neem het gewoon voor waar aan, dat lijkt me het beste in deze situatie. "Dat zijn prachtige namen zeg!" 

Blij zet Grietjeuitdeandereklas, die misschien wel de beste en de liefste van de wereld is, haar beker op het aanrecht. In ieder geval is de ruzie over. Met z'n tweeen lopen ze naar buiten, Doorgroeidametje en Grietjeuitdeandereklas. De rest van de buitenspeeltijd zijn ze onafscheidelijk, of er nooit een vechtpartij is geweest.

Hangry

Als een van de eersten is hij op school vandaag.. Oma heeft hem gebracht. We hebben elkaar een hand gegeven. "Hoi, ik ben juf Yvonne." "Ik ben blond bonkie" Het is zijn derde dag op school, als je de kennismaking voor de vakantie niet meetelt. Maandag en dinsdag was hij bij de andere juf, vandaag ziet hij mij voor het eerst. 

Hij laat oma het plekje zien waar zijn jas mag hangen als het niet meer zulk heerlijk zomerweer is.  Daarna wandelt hij zonder enig teken van verlegenheid de klas in. Hij gaat op zijn stoel in de kring zitten en zwaait uit goeiigheid nog even naar oma. Voor hem hoeft het niet zo nodig, maar zij vindt het zo leuk.

Langzaam druppelen ook de andere kinderen binnen. Blond bonkie kijkt rustig en belangstellend om zich heen. 

We beginnen de dag met de eerste gymles van het jaar. De nieuwe gymmeester heeft een paar leuke spelletjes uitgezet op het plein, want daar gymmen we de komende weken.

De meeste kinderen zijn dol op gym. Sommige kinderen vinden het nog wel een beetje spannend. Blond bonkie niet. Met zijn uit-de kluiten-gewassen peuterlijf van net 4 gaat hij er vol in. Tikkertje, en als je getikt wordt moet je je hand opsteken. Na een high five van een ander kind ben je weer vrij en mag je weer meedoen.

Rollen met de bal, een parcours afleggen en daarbij precies op de getekende voetstappen stappen, de grond aanraken met je hand, een grote sprong naar het volgende vak, hij draait zijn  hand er niet voor om. De gymles wordt zijn favoriet, dat is wel duidelijk.

Na het gymmen gaan we fruit eten, en dan spelen en werken. Hij heeft de K'nex gevonden en loopt rond met een vliegtuig. Steeds harder, met vliegensvlug ventje achter hem aan. "We rennen niet in de klas, dan krijgen we ongelukken. Ik wil dat je rustig loopt." Hij kijkt me aan, geeft geen antwoord, maar vertraagt direct en gaat weer over op rondjes wandelen. Wandelen... wandelen,.. snelwandelen. Maar niet rennen, want dat doen we niet in de klas.

Als de speeltijd op zijn eind loopt hangt er ineens een blond bonkie huilend tegen me aan. "Ach, jij bent verdrietig, dat kan ik zien. Wat is er?" 

"Ik wil naar oma!"

"Oma komt je straks weer halen." Ik kijk met hem naar de dagritmekaarten en neem de dag met hem door. 

"En daarna gaan we naar huis en komt oma je halen."

"Ik wil naar oma!"

"Kom maar even bij me zitten, soms heb je gewoon even een knuffel nodig."

Met enige moeite trek ik hem bij me op schoot.

Zijn koppie vlijt zich tegen me aan.

"Ik wil naar oma....

.....

.Ik wil eten."

"Dat gaan we bijna doen. We gaan zo opruimen, dan gaan we nog een spelletje in de kring en dan gaan we eten."

"Ik wil eten."

Het spelletje in de kring kan hem niet snel genoeg gaan, al doet hij verbazend goed mee.

Gelukkig is het dan etenstijd. De boterhammen vliegen naar binnen en zijn beker water giet hij er zo achteraan.

En dan is het over. Zijn goede humeur is terug, hij hoeft niet per se meer nu naar oma. Blond bonkie was gewoon hangry. Angry, want hungry.

De rest van de dag speelt hij heerlijk, buiten en binnen.

En als het tijd is om naar huis te gaan rent hij vrolijk naar oma. Misschien moet ik toch nog maar even laten weten dat ze hem voor in de ochtendpauze wat extra fruit mee moeten geven....