"Yes, mandarijnen!" De meeste kinderen zijn blij met het schoolfruit van vandaag. Mandarijnen lusten ze, en tot hun grote blijdschap mogen ze er twee. Een paar kinderen zijn minder enthousiast. "Ja maar juhuf.... ik lust geen mandarijijijn" "Heb je zelf fruit in je tas?" "Ja, dat wel" En weer is een niet bestaand probleem opgelost.
De inhoud van de tassen wordt besproken. "Ik heb een appel, maar ik wil eigenlijk ook een mandarijn!" "Ik heb niks bij me, maar ik wil wel nog een mandarijn" "Ik heb een bananenbakje en daar zit een banaan in!" "ik lust geen mandarijn, maar ik heb wel een peer in stukjes" Mijn jongste mannetje, nog maar net kleuter en nog een beetje peuter tegelijk, heeft alles wat er gebeurde rustig bekeken. Als iedereen zit te eten of mandarijnen aan het pellen is, is hij er ook aan toe om zijn tas open te doen. Langzaam trekt hij aan de rits en hij kijkt naar binnen. Wat zal het zijn vandaag? Hij kijkt op van zijn tas. "Juf! "Weet je wat er in MIJN tas zit?" Ik brand van nieuwsgierigheid. en hoop stiekem dat het iets makkelijks is. "Nou?" Met grote ogen kijkt hij naar mij. "EEN ONDERBROEK!" Proest! Die zag ik niet aankomen! Ik ben blij met ouders die weten dat een ongelukje in een klein hoekje zit en dat je op alles voorbereid moet zijn. En ook met ouders die hun kind een beetje kennen. Er blijkt nog iets in de tas van nog maar net kleuter te zitten: Een doosje met een al gepelde mandarijn. Even later heeft hij nog genoeg tijd over om lekker buiten te gaan spelen.
Dat geldt niet voor blond miepje. Die heeft de tijd kwebbelend doorgebracht en is als allerlaatste nog over met mij in de klas.
"Hik..... juf....hik.... ik moest een hik laten!"
Grijnzend kijkt klein blond miepje me aan, terwijl ze met haar trommeltje en haar tas rommelt. Het leven is een feestje en de hik is grappig. "Ja, ik hoor het, je hebt de hik he? " "ja, maar ik ga nu eerst even naar de wc hoor" En weg is ze, haar tas op de grond, haar trommel op haar stoel en haar beker op de tafel achterlatend. Even opletten of dat zo nog wel netjes in haar tas verdwijnt. Maar even later is ze terug en gaat ze verder met haar spullen en haar tas, al keuvelend.
"Ik ging mij laten schrikken, maar het is niet over." Wacht... wat zei ze nou? "Wat zeg je blond miepje? Wie ging jou laten schrikken?" Ze kijkt me aan met haar grote blauwe ogen. "Ik!" "Hoe deed je dat dan?" "Zo: HOEAAAAAAAH! Maar het helpte niks!" Ze haalt haar schouders op. Het was te proberen natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!