Loslaten in het groot

"Geniet er maar van zo lang ze klein zijn, ze zijn zo snel groot.... " Of "Kon je het maar tegenhouden he, het gaat veel te snel allemaal..."
Tja, ik heb het niet. Ik stond niet stiekem te snotteren toen ik ze voor het eerst op school achter liet. Ik ben geen moeder die "niet te hoog hoor!" roept bij het klimrek. En mijn oudste dochter reisde al in de brugklas in haar eentje naar Utrecht met de trein. Ze wist waar ze moest overstappen, en toen ze vertraging had, onderhield ze keurig het contact met mijn vriendin die haar zou komen afhalen. In deze tijd van mobiele telefoons is loslaten sowieso makkelijker dan vroeger denk ik.

Ik geniet ervan. Van de groei, van het zien wat ze nou weer doen. Van mijn jongste van 9 die, terwijl ik dit typ, in de keuken cupcakes met paaseitjes staat te bakken. Ze heeft me bijna alleen nodig om de boel in de  hete oven te zetten en er uit te halen. En als ze dat zelf zou durven, zou ze het mogen. Van mijn zoon, die zijn grote zus op het laatste moment (gisteravond) nog best wil helpen met het maken van een filmpje. "Lukt het?" "Nog niet, maar zo meteen wel!" (even tussendoor: ELKE zus zou een broer moeten hebben zoals hij)

Het Nobel Peace Centre in Oslo

Ze groeien mooi, alledrie, dat helpt ook. Ik heb geen kinderen die als peuter al uit hun bedje klommen, ze hebben geen van allen tot nu toe iets heftigers gebroken dan glazen en borden en ze talen niet naar sigaretten, winkeldiefstal of spijbelen. En ze doen pas cupcakes in de hete oven als ze dat zelf durven.
Ze maken het loslaten makkelijk.

Meestal makkelijk. Vandaag iets minder makkelijk, maar ook.. groots, geweldig, indrukwekkend, spannend... Mijn kind, mijn oudste dochter van 15 gaat naar Noorwegen. In d'r uppie.
Ze gaat 1,5 week, volgende week dinsdag komt ze terug. Work Experience. Ze gaat stagelopen in het Nobel Peace Centre in Oslo. Afgelopen zomer waren we daar, en het was voor haar een van de hoogtepunten van de vakantie. Mijn maatschappelijk geëngageerde dochter slurpte alle informatie op. Over vluchtelingen, Amnesty, nobelprijswinnaars...
Het grootste hoogtepunt was de logeerpartij bij haar instagramvriendin. We hebben bij haar en haar gezin een paar heerlijke dagen gehad en het voelt heel goed dat we weten dat ze ook nu daar logeert. Ze is in goede handen.

Vanochtend, na het extra vroege paasontbijt en de nodige extra dikke knuffels is ze vertrokken. Naar Schiphol, met papa, die ook niet verder meeging dan waar de niet-reizigers mogen komen.

Ze appte na de douane: Zonder moeilijkheden er doorheen gekomen. De douanemevrouw vond het maar stoer dat ze in haar eentje ging. Ik ook. Ik vind het reuzedapper van haar. En van mij. Want dit, dit is loslaten in het groot.