Moederdag

Een bloem voor moederdag...
voor gezinsverzorgester Geeske

Ik vraag me af hoe ze dat vroeger deden, op school. Zouden ze het erover gehad hebben in de lerarenkamer? "Hoe deed jij dat vorig jaar met Yvonne met moederdag? Maakte ze een cadeautje? Wat zei je er over in de klas?" "Huh? O ja, moederdag.. ehm... volgens mij niet zoveel hoor. Ik heb haar een beetje in de gaten gehouden, maar ze deed niet anders dan anders, dus ik heb maar niks gezegd..."  "Ja, zoiets zal ik ook maar doen. Gewoon kijken hoe ze reageert en doen alsof het normaal is. Ze is het immers ook al een paar jaar gewend." En dat klopte, ik was het gewend. al vanaf mijn 6e jaar gingen de moederdagcadeautjes naar gezinsverzorgsters of mijn vader.
De enige keer dat het wel werd genoemd op school was in de zesde klas. Juffrouw Vinke liet ons een moederdaggedicht schrijven en zei een beetje onhandig, duidelijk niet op haar gemak. "Ja, jullie weten allemaal dat Yvonne geen moeder meer heeft, dus eh... die kan misschien een gedicht voor iemand anders schrijven" Een beetje onhandig, een beetje schutterig, maar ze ZEI het. En ik zei net zo onhandig, net zo ongemakkelijk met mezelf: "ja, voor mijn oma" En daarmee was de kous af. Ik schreef een gedicht voor mijn oma, dat, ik weet het nog, werd afgesloten met: "En daarom van moederdag nu omadag gemaakt, en daarmee dit gedicht gestaakt". Wat in de rest van het gedicht stond weet ik niet meer, ongetwijfeld een lofzang op mijn oma, een schat waar ik oneindig veel van hield. Het gedicht is in diepe dankbaarheid, en waarschijnlijk met de nodige emoties, in ontvangst genomen.

Ik was het gewend, ik ben het nog steeds gewend. En toch went het niet. Misschien omdat het elk jaar weer anders is, of omdat ik elk jaar weer anders ben. Mijn hele jeugd was het lastig. En stomme dag, moederdag, waar ik me geen weg in wist en die ik het liefst volledig negeerde, Ik denk dat we meestal naar mijn oma gingen, wat een hoop goed maakte.

Toen ik een vriend kreeg, was het gelukkig eind mei. Bijna een jaar lang de tijd om de vrouw die mijn schoonmoeder zou worden te leren kennen. Ik heb haar nooit moeder, of mama, of ma genoemd. Dat lag niet aan haar, en ook niet aan onze relatie. Ik kon het best met haar vinden, we hebben zelfs met heel veel plezier samen mijn trouwjurk gemaakt, maar een moeder... mijn moeder... dat was ze niet voor me. En moederdag bleef lastig, en onhandig, en schutterig. Gelukkig voelde ze dat wel aan en werd er behalve een ongemakkelijk "gefeliciteerd met moederdag" en een klein cadeautje niet veel van me verwacht op zo'n dag.

Welke moeder krijgt dat nou?
Bleekselderij op mijn ontbijtbordje!

En toen... toen draaide het om. Ik werd zelf moeder, van 1, toen 2, toen 3 geweldige kinderen. Kinderen die met cadeautjes komen, in de kleutertijd inclusief gedichtjes, met knuffels, en knutsels, met een heerlijk moederdagontbijt, dat nog heerlijker is dan op een normale zondag, dit alles gesponsord en gesupporterd door hun vader. De cadeautjes zijn met zorg uitgezocht, allemaal precies waar ik blij mee ben, een leuk boek, een mooie Pandorakraal (lekker geen hartje met mama erop, hoe de verkoopster ook haar best gedaan schijnt te hebben) een mooie cd en een lekkere fles port.
Vooral mijn jongste dochter vindt moederdag een geweldige feestdag voor mij en laat haar fantasie de vrije loop. Dit jaar kwam dat tot uiting in bleekselderij op mijn ontbijtbordje (ik kan er niets aan doen, ik ben gek op bleekselderij) en een hilarisch cadeautje van 3 reeds lang aangebroken potjes nagellak met een zelfgeknutseld potje als omlijsting. Met haar humor maakt ze het feest ook echt tot een feest. Ik geniet.

Mijn moederdagbosje

Moederdag... Het ene jaar is het lastiger dan het andere, ook dat ben ik gewend. Vorig jaar was het eigenlijk wel prima. Ik voelde een diepe, warme nabijheid van mijn moeder en kon de dag op een milde manier vieren. Dit jaar is het lastiger, en ik heb geen idee waarom. Ik heb moeite met de oneindige rij facebookwinacties die ik voorbij zie komen, bossen bloemen, ontbijtjes, en ik weet niet wat nog meer kun je winnen voor je moeder. Hartstikke leuk. Ik heb moeite met de reclame van de Hema, die potjes nagellak aanprijst voor alle moeders, met in het opgesomde rijtje ook "moeders die er niet meer zijn". Zie je me al gaan? Met een flesje nagellak naar de begraafplaats? Belachelijk.
Ik heb moeite met de buurman die met vanzelfsprekendheid in zijn stem zegt "Zondag? Dan is het moederdag. Dan gaan we naar mijn moeder". Niet dat ik het hem kwalijk neem. Ik zou het ook doen, als ik hem was. Maar ik ben hem niet.
Ik heb moeite met mijn moeite. Want ik zou het nu inmiddels toch gewoon gewend moeten zijn.

Vanochtend heb ik een bosje bloemen uit de tuin geplukt, net als vorig jaar. Een bosje lieve bloemetjes, net wat er beschikbaar is. Mijn moederdagbosje, voor mij en mijn moeder.