3 keer hetzelfde jurkje... O wacht, toch niet...

 Pas zag ik op Sancho een jurk voorbij komen waarvan ik het model erg mooi vond. Het was de It's A Fits nummer 1075, een wijde jurk met deelnaden voor en achter.
Ik ging met mijn dochters naar de markt, en de oudste met een behoorlijk duidelijke mening over kleding en stoffen, vond een stof die ze voor mij erg leuk vond. Ik had al eerder over dit lapje getwijfeld, maar nu mocht 'ie mee.
't Was alleen wel een erg dure lap en ik durfde er nog niet aan te beginnen. Ik twijfelde over de maat. Jaren heb ik maat 44 gemaakt, maar ik vermoedde dat 42 wel kon. Maar ja, zeker weten deed ik het niet, dus er moest een proefjurk komen.

Ik bestelde een mooie petrolkleurige tricot, die langer op zich liet wachten dan voorzien. Gelukkig was daar de Stoffenbeurs in Deventer. Ik kocht twee lapjes, beide met het oog op de proefjurk. Ik begon met de grijze lap. Grijze lap begon goed. Zijpanden, schoudernaden, boordje eraan.... Hmmmm... Boordje zag er keurig uit. Alleen zat de keurige naad wel mooi aan de buitenkant.... Dat was een typisch gevalletje concentratiedipje. Ik heb de zijnaden nog even gestikt en kwam tot de conclusie dat maat 42 prima paste. (hoe meer deelnaden, hoe makkelijker dat gaat; ik knip ruimer dan ik naai)
Toen ben ik maar gewoon begonnen met dat dure lapje en heb daar de officiele jurk van genaaid. Hoewel ik 'm een tikkeltje tuttig blijf vinden, draag ik 'm graag. Hij zit heerlijk, is vrolijk en zomers en wijd. Wat hier in huis een zwierezwaaijurk heet.

Vervolgens kon ik het toch niet over mijn hart verkrijgen de grijze te laten liggen. Boordje er weer afgeprutst, aan de goeie kant er weer aan en toen de mouwen (bij deze 3/4 mouwen in plaats van de korte) 't Boordje is niet perfect. Beetje scheef ("Schaif stait laif", zei oma altijd) en niet overal glad. Maar als je snel langsrent zie je daar niks van.

En toen wilde ik nog een kortemouwenversie van de derde stof maken. Alleen bleek dat ik niet 3 meter had meegekregen, zoals ik had gevraagd (en betaald) maar 2 meter 20. Ik vermoed geen kwade opzet, het was druk bij de kraam en de enige hulp ging er net vandoor. Evengoed kreeg ik dit patroon echt met geen mogelijkheid uit de stof. Een beetje chagrijnig was ik wel, moet ik toegeven. En ik heb zelfs een heel klein beetje met de lap gegooid. Maar één keertje hoor, niet heel hoog, en ik heb niemand geraakt. En vervolgens heb ik een ander patroon gezocht. Het werd jurk 103 uit de Knipbijlage van april 2016. Het is een mwah-jurkje geworden. M'n decolleté heb ik veilig gesteld door de overslagpanden iets verder te overlappen dan de bedoeling was en bovenaan even op elkaar vast te maken. En ik heb de rok zo'n 13 cm korter gemaakt dan aangegeven. Echt flatteus vind ik 'm niet, wordt geen lievelingsjurk. Hij gaat mee in de vakantiekoffer (Noorwegen, here we come!) en wat ik er daarna mee doe, zie ik wel.
En die petrolkleurige stof... die is gearriveerd en heel mooi en die wacht op een ander patroon.

Moederdag

Een bloem voor moederdag...
voor gezinsverzorgester Geeske

Ik vraag me af hoe ze dat vroeger deden, op school. Zouden ze het erover gehad hebben in de lerarenkamer? "Hoe deed jij dat vorig jaar met Yvonne met moederdag? Maakte ze een cadeautje? Wat zei je er over in de klas?" "Huh? O ja, moederdag.. ehm... volgens mij niet zoveel hoor. Ik heb haar een beetje in de gaten gehouden, maar ze deed niet anders dan anders, dus ik heb maar niks gezegd..."  "Ja, zoiets zal ik ook maar doen. Gewoon kijken hoe ze reageert en doen alsof het normaal is. Ze is het immers ook al een paar jaar gewend." En dat klopte, ik was het gewend. al vanaf mijn 6e jaar gingen de moederdagcadeautjes naar gezinsverzorgsters of mijn vader.
De enige keer dat het wel werd genoemd op school was in de zesde klas. Juffrouw Vinke liet ons een moederdaggedicht schrijven en zei een beetje onhandig, duidelijk niet op haar gemak. "Ja, jullie weten allemaal dat Yvonne geen moeder meer heeft, dus eh... die kan misschien een gedicht voor iemand anders schrijven" Een beetje onhandig, een beetje schutterig, maar ze ZEI het. En ik zei net zo onhandig, net zo ongemakkelijk met mezelf: "ja, voor mijn oma" En daarmee was de kous af. Ik schreef een gedicht voor mijn oma, dat, ik weet het nog, werd afgesloten met: "En daarom van moederdag nu omadag gemaakt, en daarmee dit gedicht gestaakt". Wat in de rest van het gedicht stond weet ik niet meer, ongetwijfeld een lofzang op mijn oma, een schat waar ik oneindig veel van hield. Het gedicht is in diepe dankbaarheid, en waarschijnlijk met de nodige emoties, in ontvangst genomen.

Ik was het gewend, ik ben het nog steeds gewend. En toch went het niet. Misschien omdat het elk jaar weer anders is, of omdat ik elk jaar weer anders ben. Mijn hele jeugd was het lastig. En stomme dag, moederdag, waar ik me geen weg in wist en die ik het liefst volledig negeerde, Ik denk dat we meestal naar mijn oma gingen, wat een hoop goed maakte.

Toen ik een vriend kreeg, was het gelukkig eind mei. Bijna een jaar lang de tijd om de vrouw die mijn schoonmoeder zou worden te leren kennen. Ik heb haar nooit moeder, of mama, of ma genoemd. Dat lag niet aan haar, en ook niet aan onze relatie. Ik kon het best met haar vinden, we hebben zelfs met heel veel plezier samen mijn trouwjurk gemaakt, maar een moeder... mijn moeder... dat was ze niet voor me. En moederdag bleef lastig, en onhandig, en schutterig. Gelukkig voelde ze dat wel aan en werd er behalve een ongemakkelijk "gefeliciteerd met moederdag" en een klein cadeautje niet veel van me verwacht op zo'n dag.

Welke moeder krijgt dat nou?
Bleekselderij op mijn ontbijtbordje!

En toen... toen draaide het om. Ik werd zelf moeder, van 1, toen 2, toen 3 geweldige kinderen. Kinderen die met cadeautjes komen, in de kleutertijd inclusief gedichtjes, met knuffels, en knutsels, met een heerlijk moederdagontbijt, dat nog heerlijker is dan op een normale zondag, dit alles gesponsord en gesupporterd door hun vader. De cadeautjes zijn met zorg uitgezocht, allemaal precies waar ik blij mee ben, een leuk boek, een mooie Pandorakraal (lekker geen hartje met mama erop, hoe de verkoopster ook haar best gedaan schijnt te hebben) een mooie cd en een lekkere fles port.
Vooral mijn jongste dochter vindt moederdag een geweldige feestdag voor mij en laat haar fantasie de vrije loop. Dit jaar kwam dat tot uiting in bleekselderij op mijn ontbijtbordje (ik kan er niets aan doen, ik ben gek op bleekselderij) en een hilarisch cadeautje van 3 reeds lang aangebroken potjes nagellak met een zelfgeknutseld potje als omlijsting. Met haar humor maakt ze het feest ook echt tot een feest. Ik geniet.

Mijn moederdagbosje

Moederdag... Het ene jaar is het lastiger dan het andere, ook dat ben ik gewend. Vorig jaar was het eigenlijk wel prima. Ik voelde een diepe, warme nabijheid van mijn moeder en kon de dag op een milde manier vieren. Dit jaar is het lastiger, en ik heb geen idee waarom. Ik heb moeite met de oneindige rij facebookwinacties die ik voorbij zie komen, bossen bloemen, ontbijtjes, en ik weet niet wat nog meer kun je winnen voor je moeder. Hartstikke leuk. Ik heb moeite met de reclame van de Hema, die potjes nagellak aanprijst voor alle moeders, met in het opgesomde rijtje ook "moeders die er niet meer zijn". Zie je me al gaan? Met een flesje nagellak naar de begraafplaats? Belachelijk.
Ik heb moeite met de buurman die met vanzelfsprekendheid in zijn stem zegt "Zondag? Dan is het moederdag. Dan gaan we naar mijn moeder". Niet dat ik het hem kwalijk neem. Ik zou het ook doen, als ik hem was. Maar ik ben hem niet.
Ik heb moeite met mijn moeite. Want ik zou het nu inmiddels toch gewoon gewend moeten zijn.

Vanochtend heb ik een bosje bloemen uit de tuin geplukt, net als vorig jaar. Een bosje lieve bloemetjes, net wat er beschikbaar is. Mijn moederdagbosje, voor mij en mijn moeder.

Geen groene vingers, maar wel een groen hart

Of het algemeen waar is weet ik niet. Dat zou iets zeggen over mensen met saaie, onderhoudsarme tuinen, en daar durf ik geen uitspraak over te doen. Maar ooit heb ik gelezen dat iemands tuin een afspiegeling is van zijn persoonlijkheid en zijn leven.

Wat mezelf betreft: ik zie wel wat parallellen. Mijn tuin is een beetje rommelig, kleurrijk, en nooit saai. En, wil ik het voor mezelf een beetje leuk houden, zeker niet onderhoudsarm. Als ik hem verwaarloos, dan loopt het uit de hand.

De afgelopen tijd heeft mijn tuin vrij veel aandacht gekregen, en dat is meteen te zien: mooie kanten krijgen de kans om te floreren en wat ongewenst is blijft binnen de perken. Ik zeg voor het gemak even mijn tuin. Hij is natuurlijk van ons allemaal, maar over het algemeen ben ik degene die zich daar het meest over ontfermt.

Er staat van alles.Vooral veel uitbundig bloeiend spul, of spul dat al gebloeid heeft of nog gaat bloeien. De meeste dingen heb ik er met opzet in gezet, sommige jaren geleden, sommige gisteren.

Lol voor even

Wat mooi is blijft, wat bij nader inzien tegenvalt, haal ik weer weg. Teunisbloemen bijvoorbeeld. Ooit gekregen, lekker vrolijk met grote bloemen, en op dat moment was ik er blij mee. Maar inmiddels hoe ik ze niet meer. De planten vind ik lelijk en de bloemen raar. Twee of drie mooie grote gele bloemen bovenaan een rij uitgebloeide exemplaren. En ze vermenigvuldigen zich als konijnen, dus binnen de kortste keren nemen ze je tuin over, Die wilde ik dus na een paar jaar kwijt. Dat kan en dat mag, dat je iets eerst wel mooi vindt, maar dat je zelf verandert, en dat het niet meer bij je past. De teunisbloemen die ik nu tegenkom, die gaan eruit. Dat maakt weer plaats voor iets dat me nu beter ligt. Gisteren heb ik er een fel blauw-paarse plant met een naam die ik al lang weer ben vergeten bij gekomen. Volgens de mevrouw van het tuincentrum een beetje een flutding, al zei ze dat niet met zoveel woorden. Maar hij kan niet tegen al te veel kou en het is een eenjarige, dus je hebt er sowieso maar even lol van. Ik ga voor even lol, word aangesproken door de prachtige kleur. Soms is iets heel leuks voor even ook best een goed idee.

Wat onkruid is, bepaal ik zelf

Andere planten zijn er zomaar gekomen, zonder dat ik daarom vroeg. Je kunt dat onkruid noemen, maar misschien zijn het wel cadeautjes. Je kunt alles waar je niet om gevraagd hebt wel afwijzen, maar je kunt het ook eerst bekijken. Misschien is het wel iets om te koesteren. De vogels die we in de winter met vetbollen naar onze tuin lokken, blijken geen al te nette eters. Grote hoeveelheden zaad zijn op de grond gevallen en dat levert allerlei verrassingen op. Met het vele gras ben ik niet zo blij, maar ik kwam ook iets tegen dat toen het begon te bloeien koolzaad bleek te zijn. Het geel vrolijkt de boel lekker op. En zo hebben we ook al diverse graansoorten overgehouden aan onze liefde voor tuinvogels. Eigenlijk onkruid, maar het staat wel hartstikke leuk in plukboeketjes. Ik bepaal zelf wat onkruid is en wat niet.

Aha-erlebnis

Soms denk je iets nieuws te beginnen, en dan blijkt ineens dat het helemaal niet zo nieuw is als je dacht. Zo'n Aha-erlebnis: hé, heb ik dit niet al eerder meegemaakt? Kennelijk had ik er nog geen genoeg van. Of kennelijk had het nog niet genoeg van mij, dat zou ook kunnen natuurlijk...

Gisterem was ik mijn nieuwe paadje aan het mooier maken. In plaats van de houtsnippers die we eerst hadden en de kiezels die we daarna hadden hebben we sinds vorige week stapstenen. Het zijn biotietschisten (de pret van een echtgenoot die geoloog is) maar bij de winkel waar we ze kochten hadden ze er een andere naam voor, iets als macadamia of tilapia of zo. Om de stenen heen heb ik nu kruiptijm, kussentjesmos en nog war meer laag spul. Misschien wordt het wel heel mooi. Misschien blijkt het niks te zijn. Voorlopig is dit wat me leuk lijkt. 

Mijn tuin is nooit saai, net als mijn leven. Ik schoffel, spit, trek en wied. Ik ploeter, kijk, ruik en geniet. Wat past nu bij me, wat wil ik? Ik heb geen groene vingers, maar wel een groen hart. Niet gehinderd door al te veel kennis van zaken maak ik er iets moois van. Minder efficiënt en minder doordacht dan een ander misschien zou doen. Maar bloeiend en prachtig en vol met leven. Het fladdert van de vlinders en gonst van de hommels en de bijen, en van de nieuwe ideeën, die er altijd wel zijn. Want af is het nooit. En wat je aandacht schenkt, groeit.