Energiebommetje met een hart

"Energiebommetje.... STOP!"

Helemaal tot stilstand komt hij niet, maar hij mindert vaart en draait zich om. Achteruit loopt hij langzaam verder bij me vandaan, zijn hoofd op onweer. Ik versnel bijna onmerkbaar mijn pas, zodat ik wat dichterbij kom. 

"Die stopt niet hoor", zegt de gymmeester nog. "Iemand anders had zijn staartbal opgeruimd en dat wilde hij zelf doen." Ik hoor aan zijn stem dat hij het onzin vindt. De gymmeester houdt niet van gemiep. 

"Energiebommetje, ik zie dat je boos bent. Maar je bent niet boos op mij, dus je hoeft niet bij mij weg te lopen. Weglopen is gevaarlijk."

Het onweersgezicht blijft, maar de pas is eruit. Energiebommetje blijft staan en ik kan mijn arm op zijn schouder leggen. "Ik zie dat je boos bent, wil je me vertellen wat er gebeurd is?" Onwillig haalt hij zijn schouders op. "Klopt het dat jij graag zelf je staartbal had willen opruimen, maar iemand anders dat deed?" Het klopt. En nu is hij boos en verdrietig. 

Voor een groot mens, en zeker voor een gymmeester, lijkt zoiets misschien een futiliteit, en niet de moeite waard om een probleem van te maken. Maar Energiebommetje  krijgt best vaak te horen dat hij moet gaan zitten, stil moet zijn, rustig moet doen, moet stoppen met stoeien, sorry moet zeggen, iets anders moet gaan doen, moet luisteren. Maar hij is ook heel lief en behulpzaam, en helpen met opruimen is belangrijk voor hem. Dat zijn de momenten waarop de grote mensen om hem heen blij met hem zijn, en het zijn de momenten waarmee hij zijn zelfbeeld hoog houdt. 

Hij is niet eigenwijs, nu niet tenminste, hij is zichzelf staande aan het houden in de grote wereld.

"Het zou toch zonde zijn als jij nou een boze bui houdt vanwege die staartbal, terwijl we eigenlijk nog een leuke gymles aan het doen zijn. Er is nog een spelletje dat jij nog niet gedaan hebt. Als ik jou was zou ik nog even lekker mee gaan doen." Nog niet helemaal ontdooid, maar toch overtuigd, hobbelt hij naar het laatste spel: met een tennisracket met een bal erop een rondje lopen. Echt moeilijk. Maar hij doet weer mee, terwijl een ander groepje nu aan het overgooien is met de staartballen.

Als de gymmeester gefloten heeft, is het tijd om alles op te ruimen. 

Niet ver bij Energiebommetje vandaan heeft Minimeisje een staartbal in haar handen. Poppenkind loopt naar haar toe, trekt de bal uit haar handen en geeft hem een zwieper. De bal vliegt weg en Minimeisje kijkt hem beteuterd na. En daar gaan Energiebommetje, naar de staartbal. Er zijn nog meer kinderen onderweg, maar Energiebommetje is er als eerste en grist de bal van het veld. Kan 'ie toch nog een bal opruimen.

Maar dat doet hij niet. Met de bal loopt hij naar Minimeisje en geeft hem aan haar, zodat zij hem zelf op kan ruimen. Minimeisje huppelt weg, de bal in haar handen. Energiebommetje blijft achter, met tranen vlak achter zijn ogen, want hij had hem echt graag zelf opgeruimd. Maar zijn hart was groter dan zijn ego.

Niet veel later zit energiebommetje in de klas met zijn schrift voor zich. Hij schrijft. Hij schrijft letters die hij zelf nog niet kan lezen. Ik ook niet. Een M en lange kriebelstrepen komen op het papier. 

"Kom, we gaan echte woorden schrijven" Zachte Kijker trekt Energiebommetje mee naar de taalhoek en samen schrijven ze de woorden van de woordenmuur over. 

Het gaat ook nog wel een keertje mis vandaag. Als we naar binnengaan na het buitenspelen, blijft hij buiten, hij komt niet in de rij, maar rent weg bij mijn collega, en ik vertik er achteraan te rennen. Na 5 minuten, net als ik hem wil gaan roepen, komt hij toch binnen, schuldbewust. We hebben een gesprek over gevaarlijk, want wat als je hard zou vallen, over luisteren en over was het eigenlijk leuk, in je eentje buiten terwijl wij allemaal al binnen waren? Nee, dat ook eigenlijk niet. En als ik zeg dat hij nog wel even sorry moet zeggen tegen de juf waar hij van wegliep, doet hij dat met heel zijn hart. 

Eigenlijk houdt iedereen van Energiebommetje. Hij is veel te druk, en we worden vaak erg moe van hem. Hij kan geen twee minuten op zijn stoel zitten en hij maakt veel lawaai. En hij doet ook wel vaak kinderen pijn, maar dan heeft hij altijd spijt. En hij is het beste van iedereen in de klas in helpen en in troosten. En zijn hart, dat zit precies op de goeie plek.

We kunnen het niet laten en dus zingen we erbij

Dit is dan het eind van onze fijne Cantorij,
leuke Cantorij, unieke Cantorij. 
We kunnen het niet laten en dus zingen we erbij
Bedankt hoor lieve Co!

Ja, dit is het dan. 

Afgelopen zaterdag gingen we eruit met een knaller. Ons jubileumconcert; 45 jaar Cantorij Emmeloord, waarvan ik 36,5 jaar heb meegezongen. En eigenlijk nog iets langer, want als kleine Yvonne zong ik ook al een paar jaar bij de Kindercantorij, met een blauw rokje, wit bloesje en niet te vergeten rood hesje met een gouden knoopje met een kettinkje om 'm te sluiten. Ik vond het heerlijk, tot Co haar denkbeeldige stokje had overgedragen aan een strenge meneer die heus wel aardig probeerde te zijn, maar het niet voor elkaar kreeg een groep kinderen lekker te laten zingen. 

Een aantal jaar later ging bij ons thuis de telefoon. Co Jongsma, of ik haar nog kende? Tuurlijk kende ik haar nog, van de Kindercantorij! Of ik geen zin had bij de Jeugdcantorij te komen, ze konden  nog wel een alt gebruiken. Of ik daar zin in had? Het koor waar ik als kind altijd zo tegenop had gekeken, omdat ze zo sprookjesachtig mooi konden zingen? Natuurlijk had ik daar zin in! Ze repeteerden op zondagmiddag bij de dirigente thuis, want op zondagmiddag kan iedereen.

En zo kwam ik bij de Jeugdcantorij, die later van naam veranderde en Jongerencantorij werd, en toen ons oudste lid 30 werd en vond dat dat te oud was voor een jeugdkoor moeiteloos schakelde naar Cantorij, want Marike wilden we niet kwijt!

De Cantorij, die al lang geen cantorij meer is, maar een kamerkoor dat al lang niet meer in een kamer repeteert, het is zoveel meer voor me geworden dan een koor. Vrienden zijn het geworden, familie, mensen zo dichtbij dat ik door en door mezelf kon zijn. We hebben zoveel meegemaakt samen.
Kooruitjes met interessante plekken, gekke spelletjes en malle opdrachten, en altijd werd erbij gezongen, een reis naar Canada, concerten, concoursen die we regelmatig wonnen, trouwdiensten (waaronder de onze), doopdiensten, maar ook rouwdiensten, 3 van onze leden hebben we moeten laten gaan, waaronder Rina, die een dierbare vriendin van me was en die dat in mijn hart nog steeds is. 

Al op mijn 18e vertrok ik uit Emmeloord, eerst naar Utrecht, en een goeie 20 jaar geleden naar Warnsveld. En al die tijd reisde ik heen en weer, op de zondagmiddag, al is de frequentie al heel lang geleden afgenomen naar eens in de twee weken. Dat ik er niet elke week was, werd met liefde geaccepteerd door de rest, want mij wilden ze ook niet kwijt.

Cantorij Emmeloord was lang te horen.

Cantates, motetten, gezangen en psalmen, werk'lijk een lust voor uw oren!

Cantorij Emmeloord stopt nu met zingen.

Vandaag een concert met een reünie, foto's, afscheid en meer van die dingen.

We zijn op tijd gestopt. Op tijd om nog mooi te kunnen zingen bij onze Grote Finale. Het klinkt niet meer zoals vroeger, maar dat is geen wonder. We zijn geen 20 meer. We zijn 40,- 50-, 60-plussers en Co.... die is 82. Dirigeren houdt je jong, dat blijkt. 

Het afscheid was innig. De middag gezellig, met oud-leden, herinneringen, foto's, en natuurlijk met zingen. Het concert was, ach nee, niet perfect, maar toch was het een perfecte avond. De kerk zat vol met allemaal mensen die ons nog een keer wilden horen zingen. Co's broers waren ervoor uit Canada gekomen, en speciaal voor mij waren er mensen uit Groningen, Warnsveld, Utrecht... dat is bijzonder. Gedragen door de mensen om ons heen, en het verdriet omarmend om geliefden die er niet bij waren, vierden we ons afscheid groots.

Gisteren hadden we onze nazit, of zoals de broer van Co het veel mooier noemde "The afterglow".

En warm was het. Een middag vol gezelligheid, nog een beetje zingen, veel knuffels en alle tranen die zaterdag niet kwamen. 

Wat ga ik het missen. Het zingen, bij dit koor, al blijf ik natuurlijk zingen. Maar dat is niet hetzelfde.

Wat ga ik ze missen. Wenda, Neeke, Marike, Anja, Harry, Co en alle anderen die me zo dierbaar zijn geworden. We verliezen elkaar niet uit het oog en het oor, en de liefde blijft. De liefde voor muziek en de liefde voor elkaar.

Dit is dan het eind van onze fijne Cantorij

mooiste Cantorij, geliefde Cantorij

We kunnen het niet laten en dus zingen we erbij

Bedankt hoor lieve Co!

Balansdag

Ik had het ze al verteld: de dag was een beetje anders dan anders. Het zijn geen grote veranderingen, maar het is toch fijn om het even te weten. De gymles wordt vandaag niet gegeven door de gymmeester, maar door de stagiaire. Ze heeft leuke dingen bedacht: mikken, en tikken, en balanceren, op een hindernisbaan. 

"Makkie!" Ja, dat denk je, dat dat een makkie is. Maar het is toch best lastig, en bovendien heel leuk. Over een touw, over de stapstenen en over plaatjes van handen en voeten. Waar een hand staat, moet je hand ook op de grond, en waar een voet staat... precies! We balanceren en wiebelen over de hindernisbaan heen. Als je klaar bent nog een rondje, en nog een. Na 5 rondjes is het nog steeds leuk, geslaagde gymles dus.

In de klas is het gezellig. We hebben een nieuw thema, herfst in het kabouterbos, en in de kabouterhoek zijn een paar kabouters met puntmutsen herfstschatten aan het sorteren. Kastanjes bij kastanjes, eikels bij eikels, beukennootjes bij beukennootjes. Je kunt er maar druk mee wezen.

Als ik omkijk, zie ik... ja, wat zie ik eigenlijk? Ik schiet in de lach en maak een foto. Nu Maarikwildatmeisje een dagje bij oma is, komt Blond Bonkie tot heel ander spel dan anders. Niet achter elkaar aanrennen, niet stoeien, niet heel veel lol met heel veel lawaai, maar een ontdektocht in de klas. En met de dieren kun je gewoon dierentuin spelen, maar ook een paddenstoel maken en... ze ophangen aan de tafel! Keurig in balans hangen daar een leeuw, een olifant, twee tijgers, een gorilla en een nijlpaard, met daarachter een Blond Bonkie dat uitermate tevreden naar zijn werk kijkt.

Ergens anders in de klas zijn minimeisje en Glimoogmannetje een toren aan het bouwen. Het wordt een hoge toren. Kan 'ie nog hoger? Minimeisje staat op haar tenen om nog een blok te stapelen, maar veel hoger wordt het niet zo. Glimoogmannetje had nog wel een stukje hoger gekund, maar die is meer van de hand- en spandiensten. Aanreiken, aanmoedigen en vasthouden. Maar Minimeisje is van binnen groter dan ze er van buiten uitziet, en ze zit vol goeie ideeën. Ze sleept een stoel naast de toren en klimt erop.

Ze heeft een duidelijk doel voor ogen: De toren moet hoger worden dan de stagiaire lang is. Regelmatig wordt even gemeten. Glimoogmannetje houdt de toren vast en Minimeisje dartelt de stoel op en af om verder te bouwen. Nog een paar blokjes! Maar de boel wiebelt vervaarlijk, en telkens nét voor de gewenste hoogte bereikt is, valt de toren om. Ze beginnen wel vier keer opnieuw, na een poosje geholpen door Zachte Kijker die me zo aan mijn zoon doet denken en die veel meer inzicht heeft. De onderkant breder, de bovenkant steviger... Aan veerkracht ontbreekt het ze niet, wel aan balans. En aan tijd, we moeten opruimen. Jammer, maar het geeft niet, we hebben wel erg lekker gebouwd.

Aan het eind van de dag zitten we nog even in de kring. Als ik vraag wie wat wil vertellen over hoe de dag was, is de conclusie vrij algemeen: fijne dag. Veel duimen gaan omhoog. Het buitenspelen was leuk, de gymles was leuk, het bouwen was leuk, en eigenlijk waren we zelf wel reuzegezellig. 

Soms is de dag gewoon, op de torens na, in balans.