Geplet

 "Juf, zullen we meten?"

Kleine dondersteen houdt zijn banaan vooruit. Ik houd mijn banaan ernaast. Ze zijn ongeveer even groot, stelt Kleine dondersteen vast. 

Daar komt nog een banaan, die van Kleine druktemaker.  "Die van mij is groter." "En die van mij is krommer!"
Ja, dat ook, krommer is 'ie ook. En kleiner, en korter. Er zijn veel bananen vandaag, en zonder verdere bijbedoelingen worden ze naast elkaar gehouden en vergeleken.

"Juf! Ook meten!"
Niet meer zo minimeisje komt erbij staan met haar banaan en houdt hem naast die van mij. 
"Groter!"
"Ja, goed zo, die van mij is groter. En die van jou is..." "Klein" "Ja, die van jou is kleiner." 

Rekenles, taalles, in een kleuterklas gebeurt er veel tussen de lessen die op het rooster staan door. Tijdens het spelen, tijdens het voorlezen, en ook tijdens het fruiteten.

"Juf, mijn banaan is plat."

"Ehm... ja, hoe kan dat nou Kleine druktemaker? Zonet was 'ie nog niet plat."

"Gestampt!" Het komt er eigenlijk nogal tevreden uit.

"Nou, dan moet je hem zo maar opeten." 

"Oké.... Ik heb nu wel een mooi beginnetje." Dat wel ja, ik hoef de banaan niet meer voor hem open te maken, een klusje waar hij normaal een klein beetje hulp bij nodig heeft. Triomfantelijk loopt hij naar zijn stoel. 

Het duurt even, maar dan zit iedereen op zijn plek, met een banaan of ander fruit, we zingen ons fruiteetliedje en ik kom na het openmaken van wat bekers en het strikken van een veter ook toe aan eten.

"Mmmm!" Ik laat me oprecht verrassen door de smaak. "Dit is echt een ontzettend lekkere banaan!"

Vanuit de kring klinkt op stralende toon:

"En dit is echt een ontzettend geplette banaan!"

Nog héél even

 "We gaan maar een keer buitenspelen vandaag. En twee keer eten. De dag duurt maar héél even. Echt maar héél kort..."

Klein groot mannetje loopt naast me van gym terug naar school. We begonnen met gym, de dag is nog maar net op gang. Echt overtuigend klinkt het ook niet, maar hij wil het zelf zo graag geloven. 

"Ik hoef niet naar de BSO vandaag..."

Nee, dat is waar, hij hoeft niet naar de BSO. Dat scheelt. Want met de BSO erbij duurt de dag een stuk langer. Vandaag komt papa hem na schooltijd meteen ophalen. Klein groot mannetje vindt het wel leuk, school, maar ook nog een beetje spannend. "Dat snap ik wel, je zit ook nog niet zo heel lang bij ons op school he?"

Nee, hij was hierheen verhuisd. Eerst woonde hij heel ergens anders en zat hij op een andere school. Hij is gewoon nog niet helemaal klaar met wennen. Dat geeft niks. Nee, dat maakt niks uit, dat vindt hij zelf ook.

Een poosje later staat klein groot mannetje voor de dagritmekaarten. We hebben ons fruit al op en nu zijn we aan het spelen en werken. Om ons heen gonzen de kleuters die hij nog niet zo heel goed kent, maar al wel een beetje.

"Spelen en werken... Hierna in de kring... en dan boterham eten en dan buitenspelen en binnenspelen en dan gaan we al naar huis... De dag duurt maar heel kort. Ik huil helemaal niet...Ik ben al bijna 5..."

Ik trek klein groot mannetje bij me op schoot. "Nee, je huilt helemaal niet, en je bent al heel groot. Maar als je verdrietig bent, mag je altijd bij me komen. En dan vind ik het ook niet gek als je huilt. Dat hoort er een beetje bij als je verdrietig bent he?"

Klein groot mannetje vlijt zich tegen me aan. Hij vindt het wel gezellig zo. Hij heeft al gespeeld, zonder dat ik hem hoefde helpen, dat is al heel wat. De vorige keer heeft hij bijna alleen rondgelopen, op een stoel gezeten en gekeken.

"Ik was bij de Efteling geweest. Dat was heel ver. Wel een minúút! Toen had ik een pannenkoek gegeten" Zijn ogen glimmen. Een topdag was dat, dat is duidelijk.

"In onze supermarkt hebben ze ook pannenkoeken. En poffertjes. En kruidenboter." Een goeie supermarkt, die hebben ze toch maar mooi snel gevonden, in hun nieuwe woonplaats. 

"Soms hebben mama's een dikke buik. Dat maakt niks uit." Hij houdt de conversatie mooi op gang. Zolang er gespreksstof is, zit hij lekker op schoot. "Ik weet hoe dat dan komt. Dan is er een baby in de buik. Want dan is er een eitje. En als dat eitje breekt, komt er een baby." Je leert nog eens wat, zo op een doordeweekse woensdag in een kleuterklas.

De doordeweekse woensdag gaat verder. Voor hij zijn tas met zijn boterhammen pakt kijkt herhaalt hij nog even voor zichzelf. "Eerst eten. En dan alleen nog buitenspelen en binnenspelen en dan naar huis. Dat is echt maar héél even"

We spelen buiten en hij vindt een vriendje. Net 4 en ook nog een beetje aan het wennen. Samen maken ze lol. En even later binnen een puzzel, ook samen. En dan komt hij weer even bij me. "Je mag nooit, nooit met je pyjama aan naar school. Nooit."  "Behalve als het pyjamadag is", zegt een andere kleuter in het voorbijgaan. "Ja, dan wel, maar dat is bijna nooit." 

"KIJK JUF!" Nietmeerzoheelkleinmeisje komt bij me met een hamertje-tikplank. "Wow, mooi! Wat heeft dat poppetje in zijn hand?" "Frietje! En dat een bal, en de maan. Nacht.." "Gaat jouw poppetje eerst lekker frietjes eten, en dan voetballen? En is het al nacht?" Nietmeerzoheelkleinmeisje knikt en huppelt weg.

"Ik kan dat ook maken.... Ik kan een poppetje met een frikandel maken."

Hij kan het wel, maar hij doet het niet.

Hij kijkt naar de dagritmekaarten. "We zijn al klaar met buitenspelen. En nu binnenspelen. En dan gaan we al naar huis. Dat is maar héél even."

Kijken

Misschien word ik een beetje oud. Vandaag werd mijn collega 22. Gisteren was ze net zo oud als mijn dochter....

"Nee..." Zachtjes zegt hij het. Nee, hij wil liever even kijken. Niet meteen meedoen met de gymles. Zijn vader is deze eerste keer even meegelopen de gymzaal in. Vorige week is kijkventje verhuisd en hij is een paar dagen geleden begonnen in onze groep. Vandaag ziet hij voor het eerst zijn woensdagjuf, dat ben ik, de gymjuf, en de grote gymzaal die vol staat met allerlei activiteiten om uit te kiezen. Genoeg om even de tijd te nemen om te kijken.

Even. Al binnen 5 minuten laat hij zijn vader los. "Dit wil ik wel doen." Een weloverwogen keus lijkt het. Aan de ene kant van de bank staan 3 jongens, aan de andere kant 2 meiden die hem liefdevol opnemen in hun team. Met zachte ballen mikken ze op de pionnen die aan de overkant staan. Als er een pion geraakt wordt, juichen ze. Er is niemand af, er worden geen punten bijgehouden, Wie zit er ook te wachten op punten? Winnen en verliezen kunnen ze nog lang genoeg, vandaag gaat het gewoon om mikken en plezier..

Als we later in de klas aan het werk gaan wil hij ook eerst even kijken.

"Wil je misschien met dat spelletje meedoen?" Kijkventje schudt nee.

"Je mag ook zelf wat uit de kast pakken." Kijkventje schudt nee.

"Wil je misschien eerst gewoon even kijken?' "Kijkventje knikt. Geluid komt er nog niet zoveel uit, maar hij weet wat hij wil. Kijken is natuurlijk ook prima. 

"Mag ik dat doen?" Hij wijst naar de hamertje tik. Tuurlijk mag dat. Hij pakt de doos en zoekt een rustig plekje. Na een poosje hamertje tikken is het wel weer genoeg. Eerst weer even kijken. 

In de drukte van de klas zit kijkventje op zijn stoel. Hij kijkt naar de spelende kinderen, naar de nog nieuwe juf, naar de voorbij sjezende ambulance en de meneer die onze schuifdeur maakt. 

Hij heeft er genoeg aan, aan kijken. Zittend op zijn stoel of rondlopend door de klas. En als hij zich wat vrijer gaat voelen: rondrennend door de klas. Nergens tegenaan lopend, want hij blijft kijken.

In de pauze, terwijl de andere kinderen buiten zijn, loop ik even naar binnen om iets te regelen. Kijkjongetje loopt even met me mee. "Het licht moet nog aan." "Nou, het licht mag wel even uitblijven, maar we kunnen wel even het scherm omhoog doen." Ik druk op het knopje en daar gaat het zonnescherm langzaam omhoog.

"Op mijn school kan dat niet/"

"Gek he, dat dit nu jouw school is. En dat je nu ineens in een ander huis woont..." 

Kijkventje knikt. Dat is wel een beetje gek ja. 

"Mijn oma praat net zoals jij. En ze heeft ook net zo'n tas. Maar dan langer. Maar wel een bruine tas. Dus eigenlijk lijkt mijn oma wel een beetje op jou..."