Wasknijpers - 10 concerten in 4 dagen

“Ooooh! Thee, heerlijk!”

Ik knipper met mijn ogen en weg zijn de 9 kopjes warme earl grey die ik naar buiten draag om uit te delen aan de orkestleden. Ik kan al op de drempel omdraaien en terug gaan voor de volgende lading. Er waren ijsjes geregeld, dat wist ik, maar aan de organisatie had ik gevraagd of die konden worden ingeruild voor kopjes thee. Na het eerste concert bij de Wildenborch in een grote open tent waren de
handen bevroren en de lijven verkleumd, Iets warms zou er wel ingaan dacht ik. In het kleine keukentje werd een waterkoker opgezet en snel werd er wat geregeld.

Ruim 40 kinderen en pubers (en ietsje ouder), innig dankbaar met een kopje thee om hun handen en hun lijf te warmen. Het is eigenlijk heel typerend hoe ik het hele weekend heb ervaren. 4 dagen op pad met deze heerlijke groep gezellige, muzikale, beleefde, hulpvaardige en humoristische jonge mensen. En ze kunnen nog plannen ook; elke ochtend zitten ze stipt op de afgesproken tijd in de bus om te vertrekken naar een locatie ergens in onze mooie provincie. Pubers die er totaal geen probleem van maken dat we niet naar het beoogde Frankijk gaan, maar overnachten in schamele hutjes in Vierhouten en met de bus, met onze ‘eigen’ vertrouwde buschauffeur Wim, de provinciegrenzen (bijna) niet over gaan. Het is geen straf, het is een cadeautje.

Het is nogal wat, 10 concerten in 4 dagen. We spelen in het AZC van Harderwijk, voor Oekraïense vluchtelingen in Harskamp, waar we dankbare knuffels ontvangen van het publiek, in een parkje en in en bij kastelen. Overal anders, overal leuk. Ik zeg dat zo, “we spelen” maar ik speel natuurlijk niet. Ik zet lessenaars neer, ik reik aan wat nodig is (“Yvonne, heb je nog wasknijpers?), maak foto’s en vooral, ik geniet. Samen met de andere begeleidende ouders geniet ik van de muziek, de kinderen, Petra, het publiek.

Bij het ene kasteel spelen we in de trouwzaal, bij het andere op een vlonder boven het water. Hier zijn de wasknijpers echt essentieel, voor je het weet ligt je muziek in de plomp. Ook op het bordes van Huis Verwolde zijn we blij dat we zoveel wasknijpers mee hebben, al is het daar niet helemaal afdoende. Een lessenaar waait om en dan vliegt er toch een boekje met een sierlijke boog over de rand de tuin in. De eigenaar speelt fanatiek uit zijn hoofd door tot hij het boekje weer op zijn lessenaar heeft staan. Geconcentreerd speelt hij verder uit zijn muziek, om even later met een grote grijns het applaus in ontvangst te nemen.

Het valt niet alleen ons op hoe leuk onze groep is. Ook de mevrouw die ons een rondleiding geeft door kasteel Doorwerth, een privérondleiding voor openingstijd, zegt dat ze nog nooit zo’n goed opgevoede en geïnteresseerde groep kinderen heeft meegemaakt. En dat ze nog nooit zoveel applaus op een dag heeft ontvangen, maar da’s geen wonder, ze geeft anders nooit rondleidingen.

Ook de avonden zijn heerlijk. Er wordt gezwommen, we maken een kampvuur, zingen en houden de eerste bonte avond in de geschiedenis van Arcato. Dat gaat dan ongeveer zo:

19.44: Het regent, laten we een bonte avond houden.

19.45: Jongens, over een half uur begint de bonte avond!

20.13: appje: bonte avond begint stipt 20.15!

20.26: appje: waar is de stipt?

20.30: avondvullend programma tot half 11. Met dans, zang (als je je instrument niet hebt, dan zing je gewoon A Hero’s journey met zijn zessen),  trompetspel, goocheltrucs en moppen. Hilariteit, ontroering, enthousiasme en gezelligheid. En chocola., veel chocola. En wie er ook op het podium staat, er is applaus en gejuich. Een traditie is geboren.

In de stromende regen pakken we de spullen uit de bus weer over in de auto’s die ons op komen halen. Afgepeigerd, op apegapen en gevloerd, maar intens dankbaar terugkijkend op een heerlijk  pinksterweekend. Mijn kinderen hebben mij al lang niet meer nodig op zo’n weekend. Maar zodra de data van volgend jaar bekend zijn hou ik ze vrij in mijn agenda. Want als het even kan zit ik dan weer voor in de bus, naast buschauffeur Wim, die ook een groot kruis in zijn agenda zet.