Chocolaatjes

Samen met zijn juf komt hij de keuken ingelopen. Gevoelig bommetje mag de juf even helpen. Niet dat er veel te helpen is, maar als kleuterjuf weet je gewoon wanneer het verstandig is om een kind even mee te nemen op een wandeling door de school. Anticiperen om te zorgen dat het gezellig blijft. 

En gezellig is het. We kwebbelen wat over ditjes en datjes. En dan ziet hij de chocola. Als je in de keuken van de juffen en meesters bent, zie je ook wat die allemaal krijgen. Er zijn vandaag op zijn minst drie jarigen, dus er ligt genoeg. 

"O, mogen jullie chocolaatjes? Ik wil ook een chocolaatje!"

"Nou weet je gevoelig bommetje," zeg ik, "als jij later juf bent, dan mag jij ook chocolaatjes."

Het is een poosje stil. Is mijn grapje hem niet opgevallen, of is hij nog aan 't verwerken? 

"Ik word later geen juf. Ik word meester.... Nee, ik word ook geen meester. Ik word een ruitenmaker en dan ga ik hier de ruiten van de school kapot maken." 

Oei, dat klinkt niet best. Maar dan kwebbelt hij verder.

"Als de ramen niet goed meer zijn, dan moet je ze eerst stukslaan tot ze er helemaal uit zijn. En dan ga ik er nieuwe ruiten inzetten. Dat ga ik dan hier op school doen.... En ook op andere plekken/"

De juf van gevoelig bommetje en ik zien dat wel zitten. Hij wordt vast een betrouwbare ruitenmaker die we in geval van kapotte schoolramen altijd kunnen bellen in de toekomst.

Weer is het een poosje stil,/ Dan kijkt hij vol serieuze belangstelling naar zijn juf.

"Wat wil jij later eigenlijk worden?"