Zonder zin

" Juf... Ik ben eigenlijk boos op mezelf..."

Mijn blonde guitje kijkt niet zo guitig als anders. Boven zijn ogen vormt zich een verwarde rimpel. 

"O ja? Waarom ben je boos op jezelf?" "Ja, dat wéét ik juist niet..." 

Ik knik begrijpend. Het was me al opgevallen. Blond guitje kan het met iedereen vinden, is altijd vrolijk en heeft altijd pret. En deze ochtend, die nog maar nauwelijks begonnen is, heeft hij al een paar aanvarinkjes gehad met andere kinderen. Hij heeft duidelijk een offday. Wel knap evengoed, om dat al te kunnen herkennen en te benoemen als 'boos op mezelf' als je net 5 bent.  "Volgens mij ben je gewoon een beetje chagrijnig. Dat kan gewoon, iedereen heeft wel eens een dag waarop het allemaal niet zo lekker loopt. Geeft niks, doe maar een beetje rustig aan vandaag." 

Hij is niet de enige die een dag zonder zin heeft. Als ik in de pauze buiten loop in het zonnetje, hobbelt grote kleine dame met me mee. Er is niks, ze heeft gewoon geen zin om te spelen. Niet op de schommel, niet in het huisje, niet op een kar. Ze wil gewoon met mij meelopen. 

Soms word ik daar een beetje kriegel van, van die plakkinderen die niet bij me weg te slaan zijn. Vandaag laat ik het gebeuren. Ze loopt met me mee, achter me aan, naast me. Ik heb een schaduw. Mijn schaduw is een beetje kleiner dan ik, maar verder doet ze precies wat ik doe. Zet ik een stapje opzij, dan zet mijn schaduw ook een stapje opzij. Draai ik me om, dan draait mijn schaduw zich ook om. En wat begint als een beetje meelopen omdat ze geen zin heeft, wordt een spelletje. Ik steek mijn been omhoog. Het been van schaduwmeisje vliegt de lucht in. Ik hop vooruit. Schaduwmeisje hopt met me mee. Samen hebben schaduwmeisje en ik ook een schaduw. Onze schaduwen zijn langer dan wijzelf, want het is nog vroeg in de ochtend en de zon staat nog niet zo hoog.

Na een poosje komt minimeisje bij ons. Ook zij heeft niet haar beste dag. een beetje pieperig, dat is ze eigenlijk nooit. Ze sluit zich aan bij het schaduwspel. Onze schaduwen doen wat wij ook doen. Mijn schaduw is langer dan die van schaduwmeisje en minimeisje. Als we ons omdraaien zien we ze niet meer. Maar ze zijn er nog wel. En ze zitten aan onze voeten vast, onze schaduwen, behalve als we springen. 

En als we precies goed gaan staan... Dan zijn we een reuzeninsect!

Dikke pret, zo'n dag zonder zin!

O-benen

Rust in de klas. De kleuters zitten voor de televisie naar Huisje Boompje Beestje te kijken. Geboeid volgen ze wat er gebeurt. Het gaat over kleding en ontwerpen. Precies waar ons thema over gaat deze weken. "We kunnen niet de hele aflevering kijken, daar hebben we niet genoeg tijd voor, maar een stukje kan wel," had ik gezegd toen ik het filmpje aanzette. Nu is wel ongeveer tijd om op stop te drukken, want over 5 minuutjes moeten we naar huis

"WOEOEOEOEOEOEOEOE!"

Vanaf mijn plekje achterin de klas probeer ik te ontdekken wat de oorsprong van dit luchtalarm is. Ik zie niks, iedereen blijft op zijn stoel zitten. Dan zegt een van de kinderen: "Kleine jongen met grote ogen heeft in zijn broek geplast!" "Kleine jongen met grote ogen, kom eens bij me!" Brullend waggelt hij naar me toe. En inderdaad, nat, en niet een beetje ook. "WOEOEOEOEOEOE!" Hij is zijn eigen plaswekker, alleen aan de timing moet nog een beetje gesleuteld worden. 

Het was de laatste natte broek van vandaag, dat kon ook bijna niet anders. 

In de ochtend spelen we op het plein. Vandaag zijn we als laatste buiten, tussen 11 en 12 uur. Lekker, de zon schijnt, het is al heerlijk opgewarmd, veel jassen zijn opengeritst.

"Juf! Heb jullie nog nieuwe broeken?" Met o-benen komt spontaan grietje druipend naar me toe gehobbeld. 

"Nou... dat weet ik niet hoor!" zeg ik, half als plagerijtje, half serieus. De laatste keer dat ik een schone broek zocht was dat geen sinecure. 

"Jawel hoor! In de schuuuur!" Spontaan grietje rent, nog steeds o-gebeend, voor me uit door de gang naar het magazijn.  "Kijk, hier!" En zowaar, in de eerste bak waar ik in kijk zit een broek die haar past en in een andere bak blijkt een aardig voorraadje onderbroeken te wonen. 

"Nu nog een zakje," sommeert ze. Ze kent de procedure iets te goed; dit is vaker gebeurd. 

Ik pak een plastic pedaalemmerzak en geef die aan spontaan grietje, die inmiddels druk doende is met haar natte goedje. "Stop je natte spullen maar in het zakje." "Waar zijn mijn natte spullen?" "Nou, wat ben je aan het uittrekken?" "O ja..."

Ze redt zich verder prima zelf en ik neem even de tijd om te kijken hoe het met de rest van de kleuters buiten gaat. Die spelen nog in betrekkelijke harmonie in de zon. 

Ik loop weer terug naar spontaan grietje. Zittend op een krukje stopt ze het zakje met haar natte kleren in haar tas. Ze kijkt naar me op en zegt: "Was een ongelukje he?" "Haha, ja, dat mag ik hopen. 't Zou toch een een beetje gek zijn als je zou denken : 'Kom, laat ik nou eens even leuk in mijn broek gaan plassen,' vind je niet?"

Ja dat zou wel een beetje gek zijn, dat vind spontaan grietje ook. "Was een ongelukje he?" Zegt ze nog een keer. "Ja, het was een ongelukje,." Spontaan grietje knikt.  Het was een ongelukje, dat kan iedereen gebeuren. Nou ja, bijna iedereen...

"Jullie heb hier geen juffenbroeken he?"

 

Chocolaatjes

Samen met zijn juf komt hij de keuken ingelopen. Gevoelig bommetje mag de juf even helpen. Niet dat er veel te helpen is, maar als kleuterjuf weet je gewoon wanneer het verstandig is om een kind even mee te nemen op een wandeling door de school. Anticiperen om te zorgen dat het gezellig blijft. 

En gezellig is het. We kwebbelen wat over ditjes en datjes. En dan ziet hij de chocola. Als je in de keuken van de juffen en meesters bent, zie je ook wat die allemaal krijgen. Er zijn vandaag op zijn minst drie jarigen, dus er ligt genoeg. 

"O, mogen jullie chocolaatjes? Ik wil ook een chocolaatje!"

"Nou weet je gevoelig bommetje," zeg ik, "als jij later juf bent, dan mag jij ook chocolaatjes."

Het is een poosje stil. Is mijn grapje hem niet opgevallen, of is hij nog aan 't verwerken? 

"Ik word later geen juf. Ik word meester.... Nee, ik word ook geen meester. Ik word een ruitenmaker en dan ga ik hier de ruiten van de school kapot maken." 

Oei, dat klinkt niet best. Maar dan kwebbelt hij verder.

"Als de ramen niet goed meer zijn, dan moet je ze eerst stukslaan tot ze er helemaal uit zijn. En dan ga ik er nieuwe ruiten inzetten. Dat ga ik dan hier op school doen.... En ook op andere plekken/"

De juf van gevoelig bommetje en ik zien dat wel zitten. Hij wordt vast een betrouwbare ruitenmaker die we in geval van kapotte schoolramen altijd kunnen bellen in de toekomst.

Weer is het een poosje stil,/ Dan kijkt hij vol serieuze belangstelling naar zijn juf.

"Wat wil jij later eigenlijk worden?"