Glimogen van vier

Met vier vingers omhoog, glimmende ogen en een brede lach op zijn gezicht komt hij de klas binnen, de nieuwste toevoeging aan mijn groep. Hij is nu echt vier en vieren zal hij.  Gedurende de afgelopen tijd was hij een paar keer wezen wennen, maar toevallig altijd bij mijn collega. Dat hij mij nog nooit heeft gezien deert hem geen sikkepit. Hij hoort vanaf vandaag echt bij de giraffen en voelt zich al helemaal thuis. 

Dat de meeste kinderen voor het eerst trakteren als ze vijf worden maakt hem en zijn vader, die hem komt brengen, net zo min uit als de afspraak dat we, in het kader van de gezonde school, fruit of iets anders gezonds trakteren. Trots draagt hij vier grote zakken snoepjes over de drempel. Vol ongeloof kijken de andere kinderen wat er wordt binnengebracht. Eigenlijk mag het niet, maar he, wie gaat hier nou moeilijk over doen? Niemand natuurlijk, ook ik niet. Ik leg de zakken snoep op de hoge kast waar iedereen ze kan zien, maar niemand erbij kan, met de belofte dat het nieuwe jongetje met de glimogen straks mag uitdelen.

Hij loopt rond alsof hij hier al jaren kind aan huis is. Met zijn nieuwe vriend speelt hij binnen en rent hij buiten, jas hoog dicht, want "Ik koud, HATSJOE!", in de regen . Af en toe komt hij wat vertellen, vol vertrouwen en steeds met glimmende ogen.

Voor we gaan lunchen mag glimoogjongen met zijn gauw in elkaar geknutselde verjaardagsmuts op op de stoel staan en we zingen hem toe. Een bescheiden repertoire, het onderwerp van de feestvreugde zingt hard mee met 'Lang zal hij leven'  en gloriaat zijn handen hoog de lucht in. We maken duidelijke afspraken.: EERST je brood en dan de snoepjes. Vandaag hebben we een lunchtoetje, feestelijker kan bijna niet. De grootste treuzelaars eten lekker door vanmiddag, op naar het toetje!

Zelf komt glimoogjongen bijna niet aan eten toe. Hij is al moe van alle indrukken en hij moest ook nog de hele klas rond met zijn zak vol heerlijkheden. Maar als zijn brood op is, of tenminste, als hij genoeg heeft gegeten, komt hij ook zelf aan zijn traktatie toe. 

Al snel staat hij weer naast me en knijpt een gummibeertje voor mijn neus tussen duim en wijsvinger: "Juf, kijk! green!" "Ja, dat klopt, dat beertje is green, groen!" "Lijkt...."  verdikke hoe heet dat ook al weer... de nadenk klinkt nog door in zijn stem als hij het weer weet : "KOMmekommer!" De klemtoon Engels, de klanken Nederlands. "Ja! Je hebt gelijk! Komkommer is ook groen!" 

Er volgt nog een feestje vandaag: De kinderen van groep 6 komen mijn giraffen voorlezen. In kleine groepjes zwerven ze door de school op zoek naar een fijn leesplekje. Glimoogjongen heeft geluk: TWEE grote jongens ontfermen zich over hem en samen genieten ze van een groot prentenboek. Ze wijzen aan, benoemen, tellen in het Nederlands en  het Engels .

Het leven is mooi als je met je net vierjarige glimogen de wereld in kijkt.